Categories
articles

A Teaching Assessment With an Eye on Student Centered Learning Methodologies

A TEACHING ASSESSMENT WITH AN EYE ON STUDENT CENTERED LEARNING METHODOLOGIES

By Peter J. Foley, Ed.D.

Educators continue to wrestle with how we should assess teachers.   Nothing definitive is on the horizon.  The jury is still out.

I have concluded that if we want to assess how effective a teacher is or is likely to be  we must measure :

1. how well the teacher knows their subject matter and

2. how well the teacher uses learning methodologies that are indicative of best practices.

I am concerned in this article with the latter assessment.  It is important to note that  observation-based teaching assessments, especially standards-based teaching assessments that measure specific dimensions of teaching , significantly relate to student learning outcomes (Rockoff and Speroni) .

Assessments range from elaborate to simple.  In the United States, the National Board Certification is on an elaborate scale. What competent teaching looks like is described in more than 30 teaching areas.  Large and small studies indicate that the National Board Certification assessment process successfully identifies teachers whose students will perform better than teachers whose assessment result indicate they are  low performers.

But even though 32 states use the National Board Certification, the international test results on the PISA exams  show overall American student performance  as lagging behind other industrial nations.

Since my work in education is  usually confined to a school, a set of schools or a refugee or displaced persons camp or camps, I am more interested in a simple assessment thatwith proper feedback to the observed teacher, will result in improved teacher and student performance.  In this assessment  below , I am assuming the teacher has the requisite knowledge base to teach the grade level and subjects involved.  If this is in doubt then a subject based knowledge test should also be administered.  I am also assuming that the teacher being assessed with The Teacher Quality Index(TQI), will be provided constructive feed-back in a non-threatening manner.   A fellow teacher and a head teacher might be the best choices to deliver feed-back to a teacher with the aim of improving the teacher’s performance.

As a consequence, I designed the assessment below for the coordinators and head teachers  at the Jalozai Camp  just outside Pashwar to use in their teacher observations.   The Jalozai Camp fluctuates between housing 13 to 20 thousand displaced  families who have fled to the camp because of the violence in their villages located in the  FATA region of Pakistan.

The design of the assessment follows the principles of what The International Rescue Committee ( IRC) calls “the healing classroom”.   Therefore  major assessment categories include:  sense of control; sense of belonging, feelings of self worth ; relationships with peers; personal attachments; and intellectual stimulation.

The Teacher Quality Index (TQI) has yet to be field tested, so I am eager for Student Centered Learning Thailand  readership feed-back and also the feed-back I expect to get back from the Jalozai Training of Trainers (ToT) Committee as they decide what parts of the TQI they want to use or adapt to their teachers’ needs.

Instructions: The observer( preferably a master teacher or teacher colleague)  should ask for a copy of the annual plan or curriculum  and daily or weekly  lesson plans before observing the class. If there are written class rules students agreed upon ,the observer should ask for a copy of these rules.

CLASSROOM OBSERVATION FORM (SCALED)

Teacher__________________________________Observer _____________________________

Grade_________________________   Number of students present _______________________

Date/Time of Observation____________________ Location _____________________________

NOTE TO OBSERVER:

Outstanding

Well-Demonstrated

 Satisfactory

Merits Further Development

Not Demonstrated

5

4

3

2

1

This form provides areas for observation and may be used by the observer to record feed- back after a class room visit. Each area includes prompts regarding what should be observed. Please respond to each statement using the scale below. Use the comments space below each section to provide more feed- back or suggestions. Remember when giving teacher feed- back begin and end with some positive feedback or comments.  Save the middle part of your feedback session for constructive criticism.

 TEACHER QUALITY INDEX (TQI)

Note to observer: please also note that some items to be rated may be similar to other items.  This is because this particular item is important enough to have a double or even triple score. This means that this rating sheet is weighted toward certain activities deemed more important than other items.

1. TEACHER PREPAREDNESS:

SCORE

1.   ________ Teacher’s lesson plans (daily or weekly are well written and integrated.

2.   ________ In the lesson observed, the teacher accomplishes the plan for the day and the skills learned that day fit in as a building blocks for lessons days lesson  [days ?]to come.

3.   ________ The teacher has prepared learning material and learning props and games to facilitate learning for the class period observed.

________ SUB SCORE

COMMENTS:

                         

2. SENSE OF CONTROL: A Structured, ordered and predictable environment:

SCORE

3.       ________ The teacher arrives before the class period starts and the teacher ends the lesson on time with some time just before to review what has been learned.

4.       ________At the beginning of the class the teacher reviews briefly what was learned in the previous class [lesson or day?] and links it to what will be learned in the current class period.

5.       ________ there is  a “do now” activity that students do as soon as they come to class that is routine and connects to the things that were learned in the last class or are needed  for the coming lesson  or as warm up to what will be learned in the current class period.

6.       ________Learning objectives for the class are given verbally or in writing at the beginning of class.

7.       ________Teacher follows his/her daily lesson plan.

8.       ________As the lesson plan is followed there is a step by step approach to achieving the learning objectives, that is, learning progresses through a process of  scaffolding with each building block of learning put in place using the previous learning block as a support

9.       ________The teacher assesses whether all the students are learning and understanding during the class period (formative assessments by checking that each student understands the concepts taught at each stage of the class lesson).

10.    ________The class is structured so learning lessons and activities appeal to all types of learners: visual, auditory and tactile

11.    ________There is evidence of class rules of behavior that are followed without the teacher having to discipline students: e.g. only one student talking at a time, respect for others’ opinions, quiet talk when students are working in groups

12.    ________Teacher‘s system of maintaining both instructional and non-instructional records is efficient and effective and students contribute to the maintenance of these records

13.    ________Teacher sees that everyone hears the question and answer; calls on non-volunteers as well as volunteers, allows time after a question for formulation of good answers, allows time after an answer to consider it, invites alternative or additional answers, involves a large proportion of the class.

________SUB SCORE

COMMENTS:

 3 SENSE OF BELONGING:

SCORE

14.    ________the teacher addresses his/her students by name and in a friendly, welcoming manner

15.    ________there is evidence of the students’ work and group projects on the walls or on display in the classroom

16.    ________the teacher prompts awareness of the students’ prior learning and experience and relates learning on the personal and cultural level of the student and what the student can relate to in his/her family and daily life and environment.

17.    ________the teacher promotes activities; projects and learning that the student can directly connect to his/her own life, culture and environment

18.    ________Each student has his/her own progress folder that displays his/her work and charts the student’s individual progress with individual coaching for student’s individualized goals [where do these goals come from?]

19.    ________Teacher never is negative when responding to student answers or participation; she/he is encouraging and delivers praise when deserved

20.    ________Teacher lets students know they are free not to respond; makes it “safe” to speak and “safe” to be wrong and allows students to respond to one another

________SUB SCORE

COMMENTS:

 

4. FEELINGS OF SELF-WORTH:

SCORE

21.    ________Teacher involves all the students in the learning activities and makes sure to include those who are shy or have a disability in such a way that students feel they are achieving and learning

22.    ________Teacher ensures that all students are able to achieve individual learning goals that are reasonably set in terms of each child’s ability and set of circumstances( time is made for individual coaching using individualized student portfolios that a student keeps to mark his/her personal learning milestones and progress with appropriate encouragement from the teacher.

23.    ________Group and peer activities are encouraged and their collective work is presented to the rest of the class and given recognition

24.    ________Individual and group work is given support and praise that is even handed and consistent and extends so that no students are left out in recognition of their efforts to learn and understand.

25.    ________teacher treats all students equally and with kindness and respect does not show favoritism

________SUB SCORE

COMMENTS:

 

5. RELATIONSHIPS WITH PEERS:

SCORE

26.    ________Teacher provides time during the planned class for  group or peer work so students can share ideas and work on learning activities and projects together

27.    ________Teacher gives groups of students a chance to work together and present to the rest of the class

________SUB SCORE

COMMENTS:

6. PERSONAL ATTACHMENTS:

SCORE

28.    ________the teacher is available to students before class, after class or after school ends

29.    ________The teacher is friendly and caring to all students; she/he a coach for all students making sure to give individual attention when students need it or ask for it.

30.    ________Teacher creates a classroom atmosphere that relates directly to the students’ lives and environment and takes advantage of objects in the environments to use as teaching aids

31.    ________Teacher instructions to students are clear, easily understood, delivered in a pleasantly audible voice and in a nurturing tone and manner

32.    ________Demonstrates a rapport and friendliness with students

________SUB SCORE

COMMENTS:

7. INTELLECTUAL STIMULATION:

SCORE

33.    ________Teacher encourages students to ask questions and find solutions

34.    ________Teacher poses open ended questions and helps students explore answers without judging student answers as right or wrong but rather coaching all the students toward a good answer

35.    ________Teacher uses selected praise to encourage students to explore answers to the day’s learning objectives making sure it is sincere praise for either clear thinking or trying hard to arrive at a satisfactory conclusion or answer.

36.    ________Encourages students to be creative by providing challenging problem solving activities on an  individual basis or on a  group activity basis.

37.    ________Plans class sessions so a variety of teaching methods are used to keep students intellectually stimulated including: direct instruction, paired questioning and attempting solutions to questions; group project activity; or instructional games

38.    ________Provides opportunities for each student to set goals according to their  ability and monitor their progress

39.    ________Provides opportunities for groups of student to design week or month longer projects with a learning theme connected to the weekly lesson plans. (Observer should look for evidence of such projects in the classroom or ask the teacher to show past project materials and presentations) What level?.

40.    ________Teacher appeals to artistic, musical or athletic talent of students by joining those talents to the lessons being taught through student art, songs, instrument playing, jingles, or physical games.

41.    ________Teacher uses a variety of techniques that provide students with opportunities to exercise different learning modes such as role play, brainstorming, gallery walks to see and comment on each other’s projects or peer work (turn and talk).

42.    ________Teacher uses learning tools effectively such as flash cards, pictures, graphs, hand gestures and role plays.  In general uses active learning techniques.

43.    ________Students are engaged in the learning process throughout the class period.  Indicators include focus on the teacher when the teacher is explaining something; questions and answers from the students when appropriate and enthusiasm and interest in what and how they are learning.

________SUB SCORE

TOTAL  SCORE( sum of sub scores)   =

TOTAL AVERAGE SCORE:  ( Total score divided by 43) =  

 

Categories
articles Featured Articles

What Should be Taught to Our Children in the 21st Century: A Student Centered Learning Approach. By Peter J. Foley, Ed.D. เราควรสอนอะไรให้กับเด็กๆของเราในศตวรรษที่ 21 : เพื่อเข้าถึงการเรียนรู้แบบมีนักเรียนเป็นศูนย์กลาง โดย ดร. ปีเตอร์ เจ. โฟลีย์

To paraphrase U.S. President Bill Clinton’s famous election mantra “it’s the economy, stupid”, my answer to what should be taught to students in the 21st century is:  it’s the three R’s, stupid.

I don’t mean this in the tradition of conservative educators who periodically rise up in the middle of a progressive education moment and declare that the education system must get back to basics, that kids need to learn to read and to do their numbers. Still, I am strong in the belief that children should  learn to read at an early age. And this means being read to before attending primary school. I am painfully aware of the “Matthew Effect” where students who have not mastered reading in the early primary years are unlikely to ever catch up. Nevertheless, the bye- gone days of “See Dick run” and See Jane run”  of the traditional children’s readers do not fulfill the demands of the 21th century where problems like climate change, the  threat of nuclear disaster, and air and water pollution must be solved through collective ingenuity and collective agreement.

So I am not in favor of just teaching Johnny to read “See Jane run”,  or in mathematics  class for Johnny to learn simply by rote. My position is that children must be coached in asking questions and then seeking answers both individually and collectively.  So, Johnny needs to be coached to ask:  “Where is Jane  running and why is she going there?  Why isn’t Jane walking? What is the condition of the path she is running on? Is it safe?  What does Jane look like?  Is she happy?  After wondering about these questions  a child should be able to consult her or his peers to find out what they are wondering about.  Similarly, in math class practical problems  involving a student’s daily life need to be the norm.

I realize that these arguments have  been raging for  centuries with the volume being turned up considerably  at this dawn of the 21st century.  What is different now is that with the benefit of cognitive science we know more about how to go about coaching students on how to go about problem solving.

We know more about how the mind makes associations and more about how students reach a deep understanding  of a subject and the problems associated with that subject. As teachers, we learn to help our students improve  meta-cognition, that is how they go about thinking about subject or problem. In sum, students should be helped to develop strategies on how to think in order to solve a problem.  In reading, for example, we have a group of strategies that can be taught to dramatically increase reading comprehension.

I am deliberately using the word coaching instead of teaching simply because we sometimes understand the word teaching to mean lecturing, a one way communication from teacher to student. I am of the school that this method is highly ineffective for many, perhaps most, learning.  Much more effective, is the teacher learning with the student and helping the student teach themselves or each other.  This goes  back to what Socrates believed: we learn best when we discover the answers ourselves.

This approach to learning  translates into the 21st classroom looking and feeling much different from  the traditional classroom that has the teacher in front of the class and the student  lined up in a rows waiting to be taught.  A more congenial configuration for the 21st century is a flexible seating arrangement where students can quickly work in pairs or groups  or go to separate tables where they can work on projects.  The teacher is much more a participant in the learning process, not the fountain of all knowledge. Learning and questions are shared by everyone in the class.  One label used to identify this type of learning and classroom is called student centered learning. Part of this process is broken into other rubrics called project based learning, inquiry based learning,  peer based learning and activity based learning just to mention a few.  In all these types of learning a common feature  is what some refer to as the scientific method approach.  Put in another way, using deductive reasoning. The process starts with framing the question or problem to be solved; making observations; forming a hypotheses; making logical deductions and then testing these deductions or conducting an experiment.  In short, while it is important what is taught (the curriculum) it is equally important how we coach (teach) students in the 21 century, that is, how students go about learning.

So, let’s get to the heart of the matter:  what should be the core, universal learning competencies we want future generations to have.

You know from my opening salvo, that common sense tells us that knowing how to read, I mean really read, is the essential skill to be mastered and should be mastered thoroughly in primary education.  And I have touched on what real reading means: i.e. deep understanding.  Perhaps you can think of this as the floor to one’s education. We build from there.

By dwelling on reading, I did not mean to ignore the other essential skills needed in the 21st century. If we continue to use the analogy of building a house, we can think of working together as the skill needed to actually plan and put together the house along with the scientific and math skills to make sure all is plumb and well-fitting.

Thus, of  particular importance are what some call life skills and what I call social skills—being able to get along and cooperate with peers and superiors to solve problems and accomplish tasks.  I include in this skill set leadership.  How do we teach leadership?  The partial answer is we provide opportunities for practice starting at an early age. Previously, I mentioned a classroom that is student centered and in that context, the teacher uses project based learning.  Groups that take on complicated projects need to put personal skills to work and these groups must have leadership the group can rely on to successfully complete the project.

This is the information and digital age, yet  I deliberately mentioned first and foremost  gaining the basic skills of reading and writing in the 21st century and acquiring  social skills.

Digital learning follows and has a high place in learning competencies future generations of learners must have.  I continue to believe it is worthwhile to introduce primary school children to computers and computer programs; however, it is in the post primary school years that I think digital learning is critical.  This is the time in a young person’s life when he or she must search for information outside their immediate experience and those people and learning materials students have immediate access to..  It is on the world wide web and many other digital tools where many of these answers can be found.

The International Baccalaureate  three programmes of international education for students aged 3 to 19  represents to date one of the best summations of what international learning standards in the 21st century should look like.  It is a system that should be studied carefully before entering in a newer paradigm.

What I have attempted in this short space it to give the reader an introduction to some of my basic thinking  about what the most important learning competencies for the 21 century are and how those competencies should be learned.

ถ้าจะลองพูดตามประโยคหาเสียงอันโด่งดังของประธานาธิบดีคลินตันที่ว่า “ต้องเศรษฐกิจสิ” คำตอบของผู้เขียนว่าเราควรสอนอะไรให้แก่นักเรียนในศตวรรษที่ 21 ก็จะเป็น “ต้อง 3R’s สิ” (ได้แก่ การอ่าน Reading การเขียน wRiting และการคำนวณ aRithmetic – ผู้แปล)

ผู้เขียนไม่ได้หมายความถึงเรื่องที่นักการศึกษาอนุรักษ์นิยมพูดถึงบ่อยๆในระยะนี้ที่ระบบการศึกษากำลังพัฒนาว่า ระบบการศึกษาสมควรกลับไปที่วิธีพื้นฐาน คือนักเรียนต้องเรียนอ่านและคำนวณ ผู้เขียนยังคงเชื่ออย่างหนักแน่นว่าเด็กควรได้รับการปลูกฝังเรื่องการอ่านตั้งแต่ยังเล็ก –หมายถึงตั้งแต่ก่อนเข้าเรียนชั้นประถม- ผู้เขียนตระหนักดีถึงความเป็นจริงอันโหดร้ายของ “ผลกระทบของแมทธิว” ที่ซึ่ง นักเรียนที่ไม่มีทักษะการอ่านที่เพียงพอในช่วงปีแรกของการเรียนชั้นประถมมักจะถูกทิ้งไว้ข้างหลังอย่างยากที่จะตามทัน อย่างไรก็ดี หนังสือแบบเรียนหัดอ่านสำหรับเด็กที่เลิกใช้ไปแล้วอย่าง “ดิ๊กและเจน” ไม่สามารถตอบสนองต่อความต้องการของยุคสมัยของศตวรรษที่ 21 ที่ซึ่งเรากำลังเผชิญกับปัญหาอย่างการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศโลก, การคุกคามของมหันตภัยนิวเคลียร์ และมลภาวะทางน้ำและอากาศที่ต้องได้รับการแก้ไขอย่างชาญฉลาดด้วยข้อตกลงร่วมกัน

ดังนั้นผู้เขียนจึงไม่เห็นด้วยกับการที่เราเพียงแค่สอนให้นักเรียนอ่านเขียนและคิดเลขเป็น จุดยืนของผู้เขียนคือการที่นักเรียนต้องได้รับการแนะนำดูและให้สามารถตั้งคำถามและแสวงหาคำตอบทั้งด้วยตัวเองและร่วมกับผู้อื่น ดังนั้นนักเรียนที่อ่าน ดิ๊กและเจน จะต้องได้รับการชี้แนะเพื่อที่จะตั้งคำถาม “เจนวิ่งไปที่ไหนและวิ่งไปทำไม? ทำไมเธอไม่เดินแทน? ทางที่เจนวิ่งไปเป็นอย่างไร? มันปลอดภัยไหม? เจนหน้าตาเป็นอย่างไร? เธอมีความสุขไหม?” ได้ หลังจากคิดถึงคำถามเหล่านี้ เด็กสมควรที่จะสามารถดึงตัวเองหรือเพื่อนเพื่อคิดหาคำตอบของข้อสงสัยเหล่านั้นได้ เช่นเดียวกับการฝึกฝนเพื่อแก้ปัญหาในชั้นเรียนวิชาคณิตศาสตร์ ควรจะมีพื้นฐานอยู่ในชีวิตประจำวันของนักเรียน

ผู้เขียนตระหนักดีว่าข้อถกเถียงเหล่านี้ได้รับการหยิบยกขึ้นมาพูดถึงเป็นเวลานานพร้อมๆกับการก้าวเข้าสู่เริ่มต้นของศตวรรษที่ 21 สิ่งที่แตกต่างไปในปัจจุบันคือประโยชน์ของความรู้ความเข้าใจทางวิทยาศาสตร์ที่ทำให้เราเข้าใจมากขึ้นถึงการฝึกฝนนักเรียนในด้านการแก้ปัญหา

เราเข้าใจมากขึ้นเกี่ยวกับการทำงานของสมองและวิธีที่นักเรียนพัฒนาไปสู่ความเข้าใจในระดับลึกของเรื่องและปัญหาที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนั้นๆ ในฐานะผู้สอน เราเรียนรู้ที่จะช่วยให้นักเรียนของเราพัฒนาฐานของความเข้าใจ นั่นคือวิธีที่นักเรียนจะคิดเกี่ยวกับเรื่องหรือปัญหา โดยสรุปคือ นักเรียนควรที่จะได้รับการช่วยเหลือเพื่อพัฒนาโครงสร้างทางความคิดเพื่อที่จะแก้ปัญหา ยกตัวอย่างเช่นในการอ่าน เรามีหลักสำคัญที่จะสามารถสอนเพื่อเพิ่มความเข้าใจในการอ่าน

ผู้เขียนตั้งใจใช้คำว่าการฝึกสอนแทนคำว่าการสอน เพราะหลายครั้งที่เราเข้าใจว่าการสอนหมายถึงการบรรยาย – การสื่อสารทางเดียวจากอาจารย์ถึงนักเรียน- ผู้เขียนว่าในโรงเรียน การสอนด้วยวิธีนี้ไม่ได้ผลกับการเรียนรู้บางอย่าง หรืออาจจะเกือบทั้งหมดด้วย วิธีที่ได้ผลกว่ามากคือการที่ครูเรียนรู้ไปกับนักเรียนและช่วยนักเรียนสอนตัวเองหรือคนอื่น ดังเช่นที่โสเครตีสเชื่อว่า: เราจะเรียนรู้ได้ดีที่สุดเมื่อเราได้ต้นพบคำตอบด้วยตัวเอง

ห้องเรียนในศตวรรษที่ 21 จะมีลักษณะและให้ความรู้สึกแตกต่างอย่างมากกับห้องเรียนแบบเดิมที่มีครูยืนสอนอยู่หน้าชั้นและนักเรียนนั่งเรียงหน้ากระดานรอความรู้ป้อนส่งมา ภาพที่น่าจะเป็นมากกว่าคือการจัดที่นั่งอย่างหลวมๆ สามารถเคลื่อนย้ายได้ง่ายเมื่อนักเรียนต้องทำงานเป็นคู่หรือแยกทำงานเดี่ยวของตัวเอง ครูมีส่วนร่วมมากขึ้นในกระบวนการเรียนรู้ ไม่ใช่น้ำพุแห่งความรู้ การเรียนและการถามตอบกระจายไปทั่วทั้งห้องเรียน ที่เราเรียกกระบวนการเรียนรู้แบบนี้ว่าเป็นการเรียนรู้โดยมีนักเรียนเป็นศูนย์กลาง ส่วนหนึ่งของกระบวนการนี้ถูกแยกออกมาเป็นอีกหนึ่งอย่างที่เราเรียกว่าการเรียนรู้จากการทำงาน, การเรียนรู้จากการถาม, การเรียนรู้กับเพื่อน และการเรียนรู้จากการทำงาน ฯลฯ ในรูปแบบการเรียนรู้ทั้งหมดที่กล่าวมานั้นมีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกันคือการใช้วิธีการทางวิทยาศาสตร์เพื่อค้นหาคำตอบ หรือในอีกแง่หนึ่ง คือการใช้เหตุผลแบบนิรนัย กระบวนการเริ่มต้นโดยการกำหนดคำถามหรือปัญหาที่ต้องการคำตอบ, การสังเกต, สร้างสมมติฐาน, และการทดลองเพื่อพิสูจน์ข้อสมมติฐานนั้นๆ โดยสรุปคือ สิ่งที่จะสอน(หลักสูตร)นั้น มีความสำคัญเท่าเทียมกันกับวิธีที่เราจะแนะนำ(สอน)นักเรียน นั่นคือวิธีที่นักเรียนจะได้เรียนรู้

ดังนั้น มาเข้าเรื่องกันถึง : อะไรที่ควรจะเป็นทักษะสำคัญหรือสมรรถภาพในการเรียนรู้ที่เราต้องการจากคนรุ่นหลัง

จากการรวบรวมข้อมูลจากหลายๆแหล่ง สามัญสำนึกบอกเราว่าสิ่งนั้นคือการอ่าน ผู้เขียนหมายความอย่างนั้นจริงๆ การอ่านเป็นทักษะที่ต้องฝึกฝน และควรได้รับการฝึกฝนให้เชี่ยวชาญในช่วงต้นของการเรียน และผู้เขียนต้องการย้ำว่าการอ่านจริงๆหมายความว่าอย่างไร; ความเข้าใจอย่างลึกซึ้ง คุณอาจจะนึกภาพว่าการอ่านคือพื้นฐานของการศึกษาของคนๆหนึ่ง เราสร้างความรู้ขึ้นมาจากที่นั่น

สิ่งสำคัญต่อมาคือสิ่งที่เราอาจเรียกว่า ทักษะชีวิต หรือที่ผู้เขียนเรียกว่าทักษะทางสังคม – ความสามารถในการเข้าร่วมและทำงานร่วมกับผู้อื่นเพื่อแก้ปัญหาและทำงานให้สำเร็จลุล่วง ผู้เขียนหมายรวมถึงทักษะของการเป็นผู้นำเข้าไปด้วย เราจะสอนให้เด็กมีความเป็นผู้นำได้อย่างไร คำตอบหนึ่งคือโดยการสร้างโอกาสให้เด็กได้ฝึกฝนตั้งแต่อายุยังน้อย ก่อนหน้านี้ที่ผู้เขียนกล่าวถึงชั้นเรียนที่มีนักเรียนเป็นศูนย์กลาง และครูใช้การเรียนรู้โดยการทำงานเป็นกระบวนการสอน กลุ่มทำงานที่ได้รับโจทย์ที่มีความซับซ้อนจำเป็นต้องดึงทักษะความสามารถของแต่ละบุคคลออกมาใช้ในการทำงาน และแต่ละกลุ่มตำเป็นต้องมีผู้นำที่กลุ่มสามารถไว้วางใจได้เพื่อให้การทำงานนี้สำเร็จลุล่วง

โลกปัจจุบันกำลังอยู่ในยุคข้อมูลดิจิตอล แต่ผู้เขียนยังคงจงใจที่จะกล่าวถึงการพัฒนาทักษะพื้นฐานแรกและสำคัญที่สุดของการอ่านและการเขียนในการเรียนรู้ในโลกศตวรรษที่ 21 นี้และการมีทักษะทางสังคม

การเรียนรู้ทางดิจิตอลสิบเนื่องและมีความจำเป็นมากที่ผู้เรียนในรุ่นหลังต้องมีความสามารถด้านนี้ ผู้เขียนยังคงเชื่อว่ามันเป็นเรื่องที่เหมาะสมและคุ้มค่าที่จะใส่การเรียนคอมพิวเตอร์และการใช้โปรแกรมให้กับเด็กนักเรียนชั้นประถม อย่างไรก็ดี ผู้เขียนคิดว่าการเรียนรู้เรื่องดิจิตอลเหมาะสมที่สุดกับเด็กวัยพ้นชั้นประถม ณ ขณะนี้เป็นยุคที่เด็กต้องหาข้อมูลจากนอกห้องเรียนและพวกเขาสามารถหาคำตอบมากมายได้ทันทีจากเครือข่ายและเครื่องมือทางดิจิตอลอื่นๆที่มีอยู่มากมายเช่นกัน

หลักสูตรปริญญาตรีนานาชาติสามหลักสูตรของการศึกษาสำหรับนักเรียนช่วงอายุ 3 – 19 แสดงออกมาเพื่อให้เห็นว่ามาตรฐานการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 ควรเป็นอย่างไร ระบบนี้ควรได้รับการศึกษาอย่างใกล้ชิดก่อนที่จะเผยแพร่ต่อไป

สิ่งที่ผู้เขียนได้พยายามนำเสนอในพื้นที่อันจำกัดตรงนี้คือให้ผู้อ่านได้เข้าใจถึงแนวคิดบางส่วนของผู้เขียนเกี่ยวกับว่าอะไรคือสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับความสามารถในการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 และเราจะได้ความรู้เหล่านั้นมาอย่างไร

Categories
Op Ed

CELEBRATING SCL THAILAND’S ONE YEAR ANNIVERSARY of Promoting Student Centered Learning

CELEBRATING SCL THAILAND’S ONE YEAR ANNIVERSARY

of Promoting Student Centered Learning

The web site Student Center Learning Thailand was founded in July 2011, and this month marks its anniversary date. From google statistics we discovered that 12,189 visitors have come to visit www.SCLThailand.org over the course of the year. Approximately 60% of those visitors came from Thailand. The rest of visitors came from 134 countries, with the largest percentage of visitors outside of Thailand coming from the United States, Australia, India and the U.K.

We are particularly proud of the fact that in the last  six months  our Thai readership reading in Thai has risen considerably . Only 10% of our readership was reading our web site in Thai the first six months of our founding. We are happy to report that the per cent of Thai readers reading our web site in Thai has risen to 17%. That fact  leads us to mentioning our thanks. Our translator, Miss Neung, certainly gets the credit for raising our Thai readership reading in Thai. Her time and effort translating articles written in English into Thai are very much appreciated not only by the web management but by our Thai readers. And thanks also  to one of the three co-founders, Greg Cairnduff for his indefatigable efforts as deputy editor. Greg has kept the whole operation alive during my duty in Pakistan as the educational adviser for the International Rescue Committee.  And special thanks too to Bryan Fost who is also a member of our threesome founding group. Bryan actually designed the web site and has been the web master overlooking the site. And a thank you  to Kevin Wales who has taken over the web mastering as Bryan has taken on responsibilities in Laos with an organization known as Power.  A final thanks to contributors who wish to remain anonymous for their generosity in covering the salary of the Thai translations and internet costs.

It has been a very good first year. Thank you to all of you for your support. We most certainly appreciate the support of those who have submitted articles too. And, of course, we thank our readership. We hope to continue to appeal to our current readership and hope to expand our readership  in an effort to promote student centered learning.

Sincerely,

Peter  J. Foley

Managing director and editor-in-chief. 

Categories
articles Featured Articles

What can this student say, write, or create to show me they understand what they have been learning?การประเมินการเรียนรู้ของนักเรียน

Assessing Student Learning

This article by two of our regular contributors, Ms Ellen Cornish and Dr Don Jordan, contributes to the discussion about Child Centred learning as it provides a practical example of how assessment is about more than testing rote learning. The article looks assessment of learning, assessment  for learning and assessment as learning. A comprehensive assessment matrix is provided to support assessment on a unit of work related to the Olympic Games.

Ellen Cornish is a very experienced Early Childhood and Primary School teacher from Hobart, Tasmania, Australia.
Dr Don Jordan had an extensive career in Tasmanian schools and completed his doctorate at Curtin University.

Both Don and Ellen have had experience in other countries, either as visiting teachers or consultants. They have contributed several articles to SCLT.

What can this student say, write, or create to show me they understand what they have been learning?

Ms Ellen Cornish and Dr Don W Jordan

Student assessment is central to effective teaching and learning in a Child Centred classroom, to assist teachers to teach for understanding, and to give students the opportunity to demonstrate their learning. There are many ways to assess student learning, ranging from summative standardized and teacher created tests, to more formative student focussed activities. It is not our intention in this article to summarize the different assessment possibilities, but to discuss the student assessment strategies used in our primary classroom in Tasmania, Australia.

Effective assessment can be in many forms including text based, visual presentations, group discussions, teacher and student initiated rubrics, or some other. We found one useful strategy was to imagine a successful student demonstrating in their chosen way, the thinking and learning we hoped to see from them. A powerful way, best described by Anne Reeves (2011), was to visualize successful learners and ask. “What can this student say, write, or create to demonstrate an understanding of the work that was undertaken? What questions can he answer? What tasks can he perform?”

It was important for us to establish classroom strategies and routines that provided opportunities for our students to demonstrate their learning, in their chosen ways. Depending on the interests and talents of the student, this included text based or art and drama activities or conversations with teachers or classmates. To help us take account of the different talents and abilities demonstrated by our students, we drew on Howard Gardner’s (1983) Multiple Intelligences (MI), to inform our assessment strategies and to provide a useful framework to help us understand that our students have different strengths, learn in a variety of ways and at different rates.

Gardner extends the traditional academic intelligences of linguistic and logical mathematical intelligences (IQ test), to include spatial, visual, musical, bodily kinaesthetic, interpersonal, intrapersonal, and naturalist intelligences. This implies that students generally may engage higher order thinking and problem solving in an area of intellectual strength.

For example, a student gifted in linguistic intelligence may produce a creative and original piece of writing but may struggle with a task that demands high-level spatial awareness. We gave our students the opportunity to foster their intellectual strength and curiosity through a collection of guided choices e.g. art/craft drama, music etc. and teacher directed activities.

This was a powerful way for us to engage our students in learning, whilst giving them opportunities to develop their multiple intelligences. We always ensured that any such choices were under our supervision, thus ensuring students were engaged in activities that fostered a deeper understanding.

We furthered ensured that our students were able to engage in activities at a deeper level by drawing on strategies identified by Benjamin Bloom.

Bloom (1956), identified six levels of understanding, from the simple recall or recognition of facts, as the lowest level, through increasingly more complex and abstract mental levels, to the highest order which is classified as evaluation and creating. Bloom’s six levels include:

Remembering: Retrieving, recognizing, and recalling relevant knowledge from long-term memory through labelling, listing, memorizing, naming, ordering, recognizing, relating recalling, repeating, reproducing .

Understanding: Constructing meaning from oral, written, and graphic messages through interpreting, exemplifying, classifying, summarizing, inferring, comparing, and explaining.

Applying: choosing, demonstrating, dramatizing, illustrating, interpreting, practicing, scheduling, sketching, solving, using, and writing.

Analysing: Breaking material into constituent parts, determining how the parts relate to one another and to an overall structure or purpose through differentiating, organizing, and attributing, calculating, comparing, examining.

Evaluating: Making judgments based on criteria and standards through checking and critiquing through arguing assessing, choosing defending, predicting, selecting.

Creating: Putting elements together to form a coherent or functional whole through reorganizing elements into a new pattern or structure through generating, planning, or producing, appraising, arguing, assessing, attaching, choosing comparing, defending estimating, judging, predicting, (Anderson & Krathwohl, 2001, pp. 67-68)

To enable our students demonstrate their undrstanding, we organised our classroom activities using the Bloom / Gardner matrix, as attached.

References

Bloom, Benjamin S. & David R. Krathwohl. (1956). Taxonomy of educational objectives: The classification of educational goals, by a committee of college and university examiners. Handbook 1: Cognitive domain. New York, Longmans.

Gardner, Howard (1983) Frames of Mind: The theory of multiple intelligences, New York: Basic Books.

Anne R Reeves. Where Great Teaching Begins, Planning for Student Thinking and Learning. ASCD 2011.

We have modified the Olympic Games, Gardner / Bloom matrix, created by Miguel Aguilera (St Joseph’s, Bulli – 2004)

Click picture to view table

บทความนี้เขียนโดยสองผู้ร่วมงานของ SCL เอเลนคอร์นิชและดอกเตอร์ ดอน จอร์แดน ร่วมกันแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับการเรียนรู้โดยมีนักเรียนเป็นศูนย์กลาง แสดงกรณีศึกษาว่าการประเมินผลนั้นเป็นมากกว่าการวัดผลแบบการเรียนรู้แบบท่องจำ บทความแสดงถึงการประเมินการเรียนรู้, การประเมินเพื่อการเรียนรู้และการประเมินเสมือนการเรียนรู้ วิธีการวัดผลแบบครอบคลุมนี้สร้างขึ้นเพื่อสนับสนุนการประเมินผลการทำงานที่เกี่ยวข้องกับการแข่งขันกีฬาโอลิมปิกส์

เอเลน คอร์นิช เป็นผู้มากด้วยประสบการณ์ด้านเด็กเล็กและเด็กก่อนวัยเรียน อาจารย์จากโรงเรียนโอบอร์ต รัฐทาสมาเนีย ออสเตรเลีย
  ดอกเตอร์ดอน จอร์แดน มีประสบการณ์ผ่านการทำงานมาหลากหลายในโรงเรียนทาสมาเนียน และสำเร็จการศึกษาระดับปริญญาเอกจากมหาวิยาลัยเคอร์ติน

ทั้งดอนและเอเลนยังมีประสบการณ์ในประเทศอื่นด้วย ทั้งในฐานะผู้เยี่ยมชนการสอนและที่ปรึกษา พวกเขาเขียนบทความหลายชิ้นให้กับ SCL

อะไรที่นักเรียนคนนี้สามารถพูด, เขียน หรือทำบางอย่างเพื่อแสดงให้เราเห็นว่าเขาเข้าใจสิ่งที่เขาได้เรียนรู้มา?

นางสาวเอเลน คอร์นิช และดอกเตอร์ ดอน ดับบลิว จอร์แดน

การประเมินผลนักเรียนเป็นวิธีการที่มีความสำคัญสำหรับการเรียนและการสอนในชั้นเรียนที่มีนักเรียนเป็นศูนย์กลาง เพื่อเป็นตัวช่วยในการสอนเพื่อความเข้าใจสำหรับครู และเป็นโอกาสให้นักเรียนได้แสดงให้เห็นการเรียนรู้ของพวกเขา การประเมินนักเรียนมีหลายวิธี ตั้งแต่การประเมินโดยหน่วยงานกลางไปจนถึงการทดสอบที่ครูออกแบบเองเพิ่มเติมขึ้นมาให้เหมาะสมกับสิ่งที่นักเรียนกำลังศึกษา บทความนี้ไม่ได้จะกล่าวถึงวิธีการประเมินในรูปแบบต่างๆ แต่เป็นการแสดงความเห็นถึงวิธีการประเมินที่พวกเราใช้อยู่ในชั้นเรียนที่ทาสมาเนีย ประเทศออสเตรเลีย

วิธีการประเมินที่เหมาะสมสามารถมีได้หลายรูปแบบ รวมไปถึงการใช้ตำราเรียน การนำเสนอภาพนิ่ง การอภิปรายกลุ่มหรืออื่นๆ เราพบว่าวิธีหนึ่งที่ได้ผลดีคือจินตนาการถึงความสำเร็จที่นักเรียนจะแสดงให้เห็นในทางที่พวกเขาเลือก ความคิดและการเรียนรู้ที่เราหวังจะได้เห็นจากพวกเขา ทางที่มีประสิทธิภาพ อธิบายไว้อย่างดีโดย แอน รีฟส์ ( 2011) คือการมโนภาพผู้เรียนที่ประสบความสำเร็จและถามว่า “นักเรียนคนนี้จะสามารถพูด เขียน หรือสร้างสรรค์บางอย่างเพื่อแสดงถึงความเข้าใจในงานที่ได้รับมอบหมายอย่างไร? สามารถตอบคำถามอะไรได้? สามารถทำงานอะไรได้บ้าง?”

เป็นเรื่องสำคัญที่เราจะต้องสร้างระบบห้องเรียนและแผนการสอนที่เปิดโอกาสให้นักเรียนของเราได้แสดงออกถึงสิ่งที่พวกเขาเรียนรู้ ในแบบที่พวกเขาเลือก ตามความสนใจและความสามารถ นี่รวมไปถึงการทดสอบตามตำราหรือการแสดงศิลปะและการละคร หรือการแสดงความคิดเห็นกับอาจารย์หรือเพื่อนร่วมชั้น เราใช้ทฤษฎีพหุปัญญาของโฮเวิร์ด การ์ดเนอร์ (1983) เป็นหลักในการประเมินของเราและเพื่อเป็นกรอบกว้างๆที่จะช่วยให้เราเข้าใจว่านักเรียนของเรามีข้อดีแตกต่างกัน เรียนรู้ในวิธีการที่หลากหลายต่างกัน

การ์ดเนอร์ขยายการวัดระกับความรู้แบบดั้งเดิมจากความรู้ทางวิชาการด้านภาษาและตรรกะวิชาทางคณิตศาสตร์ (IQ test) มาเป็นรวมไปถึงด้านมิติสัมพันธ์, ภาพ, ดนตรี, การเคลื่อนไหวของร่างกาย, มนุษยสัมพันธ์, การสื่อสารกับตัวเอง และธรรมชาติวิทยา หมายถึงว่านักเรียนอาจใช้สิ่งเหล่านี้ร่วมกันเป็นส่วนหนึ่งของความฉลาดในการคิดตรรกะที่สูงขึ้นและเพื่อแก้ปัญหา

ยกตัวอย่างเช่น นักเรียนที่มีความสามารถทางภาษาอาจสร้างสรรค์ผลงานด้านการเขียนแต่อาจมีข้อติดขัดในงานที่ต้องอาศัยความรู้ขั้นสูงด้านมิติสัมพันธ์ เราให้โอกาสนักเรียนของเราที่จะพัฒนาความรู้และความอยากรู้อยากเห็นของพวกเขาผ่านตัวเลือกต่างๆที่มีให้ เช่นศิลปะ, งานหัตถกรรม ฯลฯ และมีครูเป็นผู้ดูแล

นี่เป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพมากสำหรับเราที่จะดึงดูดนักเรียนให้เรียนรู้ โดยการให้โอกาสพวกเขาได้พัฒนาพหุปัญญาของพวกเขา เรามั่นใจว่าทางเลือกต่างๆดังกล่าวอยู่ใต้การดูแลของเรา จึงมั่นใจว่านักเรียนได้มีส่วนร่วมในกิจกรรมที่พัฒนาความเข้าใจให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น

เพื่อให้มั่นใจว่านักเรียนของเราได้รับความรู้ที่เพิ่มขึ้นโดยการเข้าร่วมกิจกรรมในระดับที่สูงขึ้นเราใช้ระบบโครงสร้างที่สร้างโดยเบนจามิน บลูม

บลูม(1956) กำหนดระดับขั้นของความเข้าใจไว้หกระดับ ตั้งแต่การจำหรือรับรู้ข้อมูลอันเป็นลำดับต่ำสุด ไปสู่ระดับที่ซับซ้อนยิ่งขึ้นและอาศัยการทำงานของสมองมากขึ้นไปจนถึงระดับสูงสุดซึ่งคือการประเมินผลและการสร้างสรรค์ หกระดับตามหลักของบลูมประกอบด้วย

ความจำ                                ความสามารถในการจำความรู้ต่าง ๆ ที่ได้เรียนรู้มา  ด้วยการ นิยาม, จับคู่, เลือก, จำแนก, บอกคุณลักษณะ, บอกชื่อ, ให้แสดงรายชื่อ, บอกความสัมพันธ์

ความเข้าใจ          ความสามารถในการแปลความ ขยายความ และเข้าใจในสิ่งที่ได้เรียนรู้มา   แปลความหมาย, เปลี่ยนแปลงใหม่, แสดง, ยกตัวอย่าง, อธิบาย, อ้างอิง, สรุป, บอก, รายงาน, บรรยาย, กำหนดขอบเขต, ฯลฯ

การนำไปใช้          ความสามารถในการใช้สิ่งที่ได้เรียนรู้มาเป็นวัตถุดิบก่อให้เกิดสิ่งใหม่ ประยุกต์ใช้, จัดกระทำใหม่, แก้ปัญหา, จัดกลุ่ม, นำไปใช้, เลือก, ทำโครงร่าง, ฝึกหัด, คำนวณ, ฯลฯ

การวิเคราะห์        ความสามารถในการแยกความรู้ออกเป็นส่วนแล้วทำความเข้าใจในแต่ละส่วนว่าสัมพันธ์คือแตกต่างกันอย่างไร จำแนก, จัดกลุ่ม, เปรียบเทียบ, สรุปย่อ, บอกความแตกต่าง, อธิบาย, วิเคราะห์, แยกส่วน, ทดสอบ, สำรวจ, ตั้งคำถาม, ตรวจสอบ, อภิปราย, ฯลฯ

การประเมิน         ความสามารถในการตัดสินคุณค่าอย่างมีเหตุมีผลตั้งราคา, ตัดสินคุณค่า, พิจารณา, สรุป, ประเมิน, ให้น้ำหนัก, กำหนดเกณฑ์, การเปรียบเทียบ, แก้ไข, ปรับปรุง, ให้คะแนน

การสังเคราะห์     ความสามารถในการรวมความรู้ต่าง ๆ หรือประสบการณ์ต่าง ๆ ให้เกิดเป็นสิ่งแปลกใหม่           การออกแบบ, วางแผน, การแก้ปัญหา, การผลิต, การสร้างสูตร, ฯลฯ

เพื่อจะสามารถให้นักเรียนได้พัฒนาความเข้าใจของตน เราจัดการกิจกรรมในห้องเรียนโดยอาศัยวิธรการของบลูม/การ์ดเนอร์ตามตัวอย่างด้านล่าง

คลิกที่ภาพ

Categories
Op Ed Opinion:Thai education Opinion:World Education

Moving from assessment of information to assessment of learningเปลี่ยนการวัดผลข้อมูลมาเป็นการวัดผลการเรียนรู้ เกรก คาร์นดัฟฟ์, รักษาการณ์บรรณาธิการ

Since our last op ed article, here in Thailand government schools have begun first semester of the new school year.

Just prior to start of the school year, in Bangkok one famous government school was in the news because Year 9 students and their parents were on a hunger   strike outside the school. This was because the students were not being allowed to continue into the senior years [10,11 and 12], as they had failed the entry test to these senior years of the school, and students from other schools who had successfully passed the test, had taken their places. This action made headlines in the Bangkok news. A resolution was eventually found, although I am not sure if all parties were satisfied. At about the same time, I read in an Australian education journal of  dissatisfaction expressed by academics and teachers with the national literacy and numeracy tests [Education Review, May 2012]. The critics claim that the testing regime and the expectations of government is causing teachers to teach to the test and therefore, the tests are determining what is being taught, rather than things being the other way around.

  We also hear regularly about the performance of different nations in aggregated international assessments such as the PISA [Performance Indicators of Student Achievement] or the TIMMS [Trends in International Mathematics and Science] assessments.

These two separate pieces of information from two very different education systems and some recently published data based on PISA and TIMMS results [ Grattan Institute: Catching Up, Learning From the Best Systems in East Asia, February, 2012]  set me to thinking about testing and assessment of students.

The purposes of schooling changed in the late 20th Century, and in these first decades of the 21st Century. Much has been written about this, but one theme that always comes through, is that in the Information Age, schools, school systems, and those who work in them – teachers and the policy makers must do all they can to move assessment systems from being used to “sort and select” students to a system which develops students into thinkers and life – long learners.

One transition that must occur in schools [and is occurring in the most progressive schools], is that the nature of learning has move from the students being regarded as passive receivers of information who must remember and respond to this information in tests of rote learning where the right answers must be given. The move must be to a system, which views students in a different way, to a view of students being active learners, problem solvers and thinkers, using their knowledge and being independent learners.

Such a transition changes the general principles of the way student learning is assessed.

The system of assessment should contribute to their learning. It needs to involve certain basic principles such as  the provision of different opportunities for students to demonstrate what they know and can do in relation to a particular theme or unit of work. There should have an element of peer and self assessment; there ought to be negotiation of how they will demonstrate their learning; they should know exactly what it is they are being assessed on, and there ought to be more than one opportunity for students to meet the requirements of their assessment.

Assessment with these elements will contribute to learning much more than assessment of ability to recall facts.

Ellen Cornish and Don Jordan have contributed and article on assessment to SCLT. The examples they provide respond to these elements and they also show that assessment is more than training students to remember information.

What do our readers think?

Greg Cairnduff

นับแต่บทความทางการศึกษาครั้งสุดท้าย ณ ปัจจุบันโรงเรียนต่างๆในประเทศไทยได้เริ่มต้นภาคเรียกแรกของปีการศึกษาใหม่แล้ว

ช่วงต้นของการเปิดภาคการศึกษา ในโรงเรียนรัฐบาลชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานครกลายเป็นข่าวอยู่ในสื่อทุกแขนงเนื่องเพราะนักเรียน 9 คนและผู้ปกครองทำการอดอาหารประท้วงอยู่หน้าโรงเรียน เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเพราะเด็กเหล่านั้นไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าเรียนต่อในระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย (ม.4,5 และ 6) เพราะทำคะแนนไม่ผ่านเกณฑ์การสอบวัดผลของโรงเรียน นักเรียนจากโรงเรียนอื่นที่ทำข้อสอบได้จึงได้เข้าเรียนแทนที่พวกเขา ความเคลื่อนไหวนี้ก่อให้เกิดเป็นกระแสตามหน้าหนังสือพิมพ์ สุดท้ายแล้วปัญหานี้ก็ได้รับการแก้ไข แม้ผู้เขียนจะไม่มั่นใจนักว่าผู้เกี่ยวข้องทุกฝ่ายพึงพอใจกับการแก้ปัญหานี้หรือไม่ ในเวลาเดียวกัน ผู้เขียนได้อ่านวารสารการศึกษาของออสเตรเลียเกี่ยวกับความไม่พอใจของนักวิชาการและครูในการสอบวัดและประเมินผลแห่งชาติในด้านการอ่านเขียนหนังสือและการคำนวณ [Education Review, พฤษภาคม 2555 ] นักวิจารณ์อ้างว่าระบบของการทดสอบและความคาดหวังจากรัฐบาลทำให้ครูทำการสอนเพื่อให้นักเรียนไปสอบ และดังนั้นการสอบจึงเป็นการประเมินว่านักเรียนถูกสอนอะไรมาบ้าง มากกว่าที่จะเป็นการวัดผลในมุมมองอื่นๆ

เช่นกันกับที่เรามักจะได้ยินเสมอๆเกี่ยวกับการวัดผลนานาชาติอย่าง PISA (ตัวบ่งชี้ประสิทธิภาพของผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของนักเรียน) หรือ TIMMS (การประเมินผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์นานาชาติ)

ข้อมูลสองส่วน จากสองระบบการศึกษาที่ต่างกันอย่างมากนี้และผลงานเผยแพร่เมื่อเร็วๆนี้ที่มีการอ้างอิงมาจากทั้งผลประเมินของ PISA และ TIMMS (มูลนิธิกราตตัน: ตามติด เรียนรู้จากระบบการศึกษาที่ดีที่สุดของเอเชียตะวันออก, กุมภาพันธ์ 2555) ทำให้ผู้เขียนเริ่มนึกถึงการทดสอบและการวัดผลนักเรียน

วัตถุประสงค์ของการโรงเรียนถูกเปลี่ยนแปลงไปในช่วงปลายศตวรรษที่ 20 และในช่วงเริ่มต้นของศตวรรษที่ 21 เช่นทุกวันนี้ มีเอกสารมากมายเขียนไว้เกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เรื่องหนึ่งที่ทักพูดถึงอยู่เสมอคือ ในยุคสมัยแห่งข้อมูลข่าวสาร โรงเรียน, หลักสูตรการศึกษาและบุคลากรที่เกี่ยวข้อง ทั้งครูอาจารย์และผู้บริหารต้องทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อผลักดันให้โครงสร้างระบบการเรียนการสอนเปลี่ยนแปลงจากการ “เรียงและเลือก”ของนักเรียนอย่างที่เคยเป็น มาเป็นระบบที่พัฒนาผู้เรียนให้กลายเป็นนักคิดและผู้เรียนรู้ตลอดชีวิต

หนึ่งการเปลี่ยนแปลงที่ต้องเกิดขึ้นในโรงเรียน (และกำลังเกิดขึ้นแล้วในโรงเรียนที่มีความก้าวหน้าสูง) คือธรรมชาติของการเรียนรู้จำเป็นต้องเปลี่ยนจากการที่นักเรียนถูกมองว่าเป็นเพียงผู้รับข้อมูลที่มีหน้าที่จดจำและตอบสนองต่อข้อมูลที่ได้รับออกมาผ่านการทดสอบแบบท่องจำเพื่อมองหาคำตอบที่ถูกใส่ไว้ในข้อสอบ ต้องเปลี่ยนแปลงไปสู่ระบบที่มองนักเรียนต่างไปจากเดิม มองว่านักเรียนเป็นผู้เรียนรู้ที่กระตือรือร้น, เป็นนักคิดและนักแก้ปัญหาด้วยการใช้ความรู้ที่พวกเขามีอยู่ และเป็นผู้เรียนรู้ที่มีความเป็นอิสระ

การเปลี่ยนแปลงดังกล่าวจะเปลี่ยนแปลงหลักการทั่วไปของการประเมินผลการเรียนรู้ของนักเรียน

ระบบการวัดและประเมินผลควรเกี่ยวข้องกับสิ่งที่พวกเขาเรียนรู้ จำเป็นต้องเพิ่มเติมหลักการพื้นฐานอย่างเช่นการให้โอกาสในรูปแบบที่แตกต่างเพื่อให้นักเรียนได้แสดงออกว่าพวกเขาเรียนรู้อะไรและสามารถทำอะไรได้จากความรู้หรืองานนั้นๆ มีหน่วยวัดและประเมินตนเอง ควรมีการปรึกษาว่าพวกเขาจะแสดงผลของสิ่งที่พวกเขาได้เรียนรู้ได้อย่างไร นักเรียนสมควรรู้ชัดว่าพวกเขากำลังถูกประเมินอะไรอยู่ และควรจะมีมากกว่าหนึ่งโอกาสสำหรับที่นักเรียนจะทำการประเมินให้สามารถผ่านไปได้

การประเมินที่ประกอบด้วยองค์ประกอบเหล่านี้จะส่งผลต่อการเรียนรู้มากกว่าการประเมินที่วัดผลจากความสามารถในการจดจำข้อเท็จจริง

เอลเลน คอร์นิช และ ดอน จอร์แดน ร่วมกันเขียนบทความเกี่ยวกับการประเมินและวัดผลให้กับ SCLT ตัวอย่างที่พวกเขาแสดงให้เห็นพ้องกับองค์ประกอบดังกล่าวข้างต้นและยังแสดงให้เห็นว่าการวัดและประเมินผลเป็นมากกว่าการฝึกให้นักเรียนจดจำข้อมูล

ท่านผู้อ่านมีความคิดเห็นอย่างไรครับ?

เกรก คาร์นดัฟฟ์

Categories
Op Ed Opinion:Thai education

HELP! Teaching Reading to Thai Primary School Children

In teaching reading in any language, common sense goes a long way. Thais appear to have been blessed with more than their share of this essential society builder and aid to educating its citizens. It is not an accident that Thailand has an impressive literacy rate.

Nevertheless, what Thai education policy makers want is even more success in bringing a majority of its student population to a high Thai language reading comprehension rate by the end of primary school. Many Thai educators feel an urgent need to get a greater proportion of Thais highly educated  in order to compete  in the global market.

A key to providing a great leap forward in reading ability is the teaching of Thai language reading based on scientifically based research.    As stated at the outset, common sense goes a long way and some Thai teachers are already following the prescriptions based on  research  about teaching children to read with understanding.

These Thai teachers, consequently, are teaching phonemic awareness, phonics, fluency, vocabulary and comprehension. Their instruction is systematic and explicit. These teachers start out with the simplest sounds represented by letters (phonemes) and move gradually to the more difficult. Therefore, letters easily pronounced are necessarily taught first. Thai teachers who teach this way tell students exactly what they hope to accomplish with them during a given lesson. And these teachers model the lesson.

For illustration, this means, that in teaching first graders phonemic awareness, the teacher pronounces lettered sounds while showing students how she positions her mouth and tongue to show how she produces the sounds. Then she prompts groups of students to mimic her sounds.

Effective Thai reading teachers move into the area of phonics when the class has achieved a good foundation in distinguishing sounds within spoken words (phonemes) and can blend phonemes into words. The teacher is explicit in illustrating the relationship between phonemes and letters that represent those sounds so students can use those relationships when they are trying to recognize unfamiliar words.

Phonics is often misunderstood. It is not an end in itself but an important part of a total reading instruction programs. Phonics helps young readers understand the relationship between the Thai alphabet (graphemes—letters and letter combinations) and phonemes (individual speech sounds).

The editors of SCLThailand are aware that there are Thai experts not only on phonics but also in the continuation of reading instruction to fluency (rapid word recognition) and to comprehension. This editorial comment opportunity is being used to ask a Thai reading expert to come forward and continue this dialogue on the teaching of reading in the Thai language and the place of current scientific reading research in the context of Thai primary education. Please help!

By  Peter J. Foley, Ed.D. 

Categories
Op Ed Opinion:Thai education Opinion:World Education

Student – centred learning…..what matters most in achieving the goal of student centred learning?การเรียนรู้โดยมีนักเรียนเป็นศูนย์กลาง…..สิ่งสำคัญที่สุดเพื่อการบรรลุถึงเป้าหมายของการศึกษาแบบนักเรียนเป็นศูนย์กลางคืออะไร?

I am always attracted to schools as I travel around, whether in Thailand or in other countries. Why? I guess it is because I wonder what the experience of education is like for the children in the schools.

Travelling in three rural provinces of Southern Thailand recently, I admired the spectacular scenery of the off shore islands and rich tropical forests with limestone peaks jumping out of them. As I passed through larger towns and I noted the high schools, which always seemed to be near the main road and passing between small villages I saw local primary schools, all quiet and , bare of students at this time of the year, because April is the main part of Thai schools’ summer holiday.

Can a passing glance from a car tell one much about what it is like to be a student in any school? Of course it cannot. As I observed these schools, I soon came to realise that they all looked much the same – the large high schools had similar architecture and the design of the smaller schools were all much the same. There were differences in the way the playgrounds were kept and if paint work is used as the standard of judgment, the quality of the maintenance of the buildings. Such observations of schools would also be true in other countries.

The only way to gain an insight into the learning experience of the students who attend a school, is to actually spend some time in the school, in classrooms with teachers and students. External looks can be deceiving – a school which looks a bit run down or looks the same in design as hundreds of other schools, does not really tell one much about the experience of learning that is occurring in the school.

In this month’s edition of SCLThailand our Managing Editor has submitted an article called “The caring classroom” it is about a school in Pakistan. The photographs in that story as well as the commentary, tell us that although the school and the students are very poor, the learning experience in the school is child centred and appears to be a rich experience.

What I am getting at here is related to the theme we have taken up in previous Op Ed commentary. That is the inescapable fact that student – centred learning is strongly dependent on the pedagogical skills of the teachers.

That is not to say that the physical and educational resources of a school are not important, they are important, but the style and quality of the teaching is by far much more important.

This photograph, sent from Pakistan by our Managing Editor, Dr Peter Foley, shows the active involvement of the teacher and the engagement of the students in a school which is not much more than a tent. Please make sure you read the article on the “Caring School”.

Around the world, there are architectural companies that specialize in school design. These companies design some wonderfully innovative schools. Often their work is for wealthier governments and private school owners and developers.

One such architectural company based in Florida, USA which has designed schools around the world in both the economically advanced world and the less economically advanced world, has published a book about their work [The Language of School Design: Design Patterns for 21st Century Schools by Nair, P., and  Fielding, R., published by DesignShare.com]. The wonderful thing about this book is the first chapter looks at different modes of learning and this says much about the architects’ thinking.

A good example of their conceptual thinking is that in most schools designed by this company, they include what they call the “camp fire space”.

This is the interesting concept of providing a space in the school which is not unlike a campfire. The architects are not suggesting an actual campfire, but a space where teacher and students can gather and do what usually happens around a campfire. They can [metaphorically] gaze at the stars and dream of the way problems can be resolved or the teacher can use the space to provoke student discussion about big and generative questions. The campfire space becomes a  place where curiosity can be encouraged and dreams can be formed.

I don’t think it would be hard to form such “campfire” sites in schools that have not been recently designed. The hard thing is to inspire teachers to use this method of teaching.

Just going back to my comments about traditional looking schools, student centred education is not about architecture or the level of technology, it is about the attitudes and approaches of the teachers and those who lead and support them.  

What do our readers think?

Greg Cairnduff,

Deputy Managing Editor.

การเรียนรู้โดยมีนักเรียนเป็นศูนย์กลาง…..สิ่งสำคัญที่สุดเพื่อการบรรลุถึงเป้าหมายของการศึกษาแบบนักเรียนเป็นศูนย์กลางคืออะไร?

เกรก คาร์นดัฟฟ์ รองบรรณาธิการผู้จัดการ

14 เมษายน 2555

ผู้เขียนมักถูกโรงเรียนดึงดูดความสนใจทุกครั้งที่ออกเดินทางไปไหนมาไหน ทั้งในประเทศไทยและต่างประเทศ ทำไม? ผู้เขียนคิดว่านั่นเป็นเพราะตัวเองเฝ้าสงสัยว่าประสบการณ์ทางการศึกษาแบบใดกันที่เด็กในโรงเรียนเหล่านั้นจะได้รับ

การเดินทางไปในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้เมื่อเร็วๆนี้ ได้ชื่นชมทัศนียภาพอันงดงามของหมู่เกาะตามแนวชายฝั่งและป่าร้อนหนาทึบสลับแซมด้วยชะง่อนเขาหินปูน ขณะผ่านเข้าไปในเมือง ผู้เขียนสังเกตเห็นโรงเรียนมัธยมหลายแห่ง ซึ่งดูเหมือนจะตั้งอยู่ใกล้ถนนสายหลักเสมอและระหว่างผ่านเข้าไปยังหมู่บ้านเล็กๆผู้เขียนมองเห็นโรงเรียนประถม ทุกแห่งเงียบสงบและแทบไม่มีนักเรียน เพราะเดือนเมษายนอยู่ในช่วงปิดเทอมใหญ่ของโรงเรียนในประเทศไทย

การมองผ่านหน้าต่างรถยนต์ขณะขับผ่านจะบอกได้ไหมว่าการเรียนที่โรงเรียนนั้นเป็นอย่างไร? แน่นอนว่าไม่สามารถ เท่าที่ผู้เขียนสังเกตเห็นได้อย่างรวดเร็วว่าโรงเรียนเหล่านั้นดูคล้ายกันเป็นส่วนใหญ่ โรงเรียนมัธยมขนาดใหญ่มีโครงสร้างสถาปัตยกรรมและการออกแบบคล้ายคลึงกันมากกับโรงเรียนที่มีขนาดเล็กกว่า มีความแตกต่างกันที่ตำแหน่งของสนามเด็กเล่น และหากใช้งานสีเป็นมาตรฐานในการตัดสินคุณภาพการบำรุงรักษาสถานที่ โรงเรียนที่เราผ่านไปก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ผ่านเข้ารอบในประเทศอื่นๆ

ทางเดียวที่จะได้มาซึ่งข้อมูลเชิงลึกของประสบการณ์การเรียนรู้แบบนักเรียนเป็นศูนย์กลางของนักเรียนที่อยู่ในโรงเรียนนั้นๆก็คือการใช้เวลาอยู่ในนั้นจริงๆ ร่วมกับครูและนักเรียนในชั้น ภาพลักษณ์ภายนอกอาจหลอกตาเรา โรงเรียนที่ดูเก่าหรือดูเหมือนๆกันกับโรงเรียนอื่นๆนับร้อยไม่ได้บอกเรามากนักถึงการเรียนรู้ที่เกิดขึ้นข้างในนั้น

บทความเดือนเมษายนนี้ของ SCL ประเทศไทย บรรณาธิการผู้จัดการของเราได้ลงบทความเรื่อง “ห้องเรียนแห่งการดูแล” เป็นเรื่องราวของโรงเรียนในประเทศปากีสถาน ภาพถ่ายประกอบบทความรวมถึงข้อความบอกเราว่าแม้ว่าโรงเรียนและนักเรียนที่นั่นจะยากจนและขาดแคลน การเรียนรู้ที่เกิดขึ้นในโรงเรียนแห่งนั้นอัดแน่นเต็มไปด้วยประสบการณ์การเรียนรู้แบบนักเรียนเป็นศูนย์กลาง

สิ่งที่ผู้เขียนต้องการจะสื่อในที่นี้เกี่ยวโยงไปถึงบทความที่ลงไปก่อนหน้า นั่นคือความจริงที่เราหลีกหนีไม่พ้นว่าการเรียนรู้โดยมีนักเรียนเป็นศูนย์กลางนั้นจะมีขึ้นได้ก็ต้องขึ้นกับทักษะการจัดการหลักสูตรการเรียนรู้ของครูเป็นสำคัญ

ไม่ได้หมายความว่าตึกเรียนและแหล่งการเรียนรู้ของโรงเรียนไม่มีความสำคัญ สิ่งเหล่านั้นเป็นสิ่งสำคัญ แต่ลักษณะและคุณภาพในการสอนของครูสำคัญกว่านั้น มาก

รูปนี้ส่งมาจากประเทศปากีสถานโดยบรรณาธิการผู้จัดการ ด้อกเตอร์ปีเตอร์ โฟเลย์ แสดงให้เราเห็นถึงการมีส่วนร่วมกันระหว่างครูและนักเรียนในโรงเรียนที่ไม่ได้เป็นมากไปกว่าเต็นท์หลังหนึ่ง สำหรับเรื่องราวในภาพท่านสามารถอ่านได้จากบทความของเราเรื่อง “ห้องเรียนแห่งการดูแล”

ทั่วโลกมีบริษัทออกแบบก่อสร้างที่ทำงานในด้านการออกแบบโรงเรียนโดยเฉพาะ บริษัทเหล่านี้มีผลงานการออกแบบสถาปัตยกรรมโรงเรียนที่เยี่ยมยอดหลายแห่ง โดยผลงานส่วนมากเป็นของประเทศร่ำรวยและเจ้าของโรงเรียนเอกชนและนักพัฒนา

หนึ่งในนั้นตั้งอยู่ในรัฐฟลอริด้า สหรัฐอเมริกา ซึ่งทำงานออกแบบโรงเรียนหลายแห่งทั่วโลกทั้งในประเทศพัฒนาแล้วและประเทศกำลังพัฒนา บริษัทนั้นได้ตีพิมพ์หนังสือเล่มหนึ่งเกี่ยวกับงานที่ทำชื่อว่า [ภาษาของการออกแบบโรงเรียน: รูปแบบสำหรับโรงเรียนในศตวรรษที่ 21 โดย ไนล์ พีและฟีลลดิ้ง อาร์ ตีพิมพ์โดย DesignShare.com] สิ่งที่น่าทึ่งเกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้คือในบทแรกที่กล่าวถึงการมองความแตกต่างของการเรียนรู้และความคิดของนักออกแบบ

ตัวอย่างที่ดีของแนวความคิดของพวกเขาคือ ในงานสร้างโรงเรียนส่วนใหญ่ของที่นี่ พวกเขาได้รวมแนวความคิดที่เรียกว่า “ที่ว่างข้างกองไฟ” เอาไว้ด้วย

นี่เป็นสิ่งที่น่าสนใจสำหรับแนวคิดในการจัดการที่ว่างในโรงเรียนซึ่งไม่เหมือนกันกับรอบกองไฟ สถาปนิกไม่ไดหมายความถึงแค้มป์ไฟจริงๆ แต่คือพื้นที่ว่างที่ครูและนักเรียนสามารถเข้ามาร่วมกันเพื่อทำกิจกรรมเหมือนที่เกิดขึ้นในค่ายรอบกองไฟ พวกเขาสามารถ(เปรียบเทียบว่า)มองดูดาวบนท้องฟ้าและจินตนาการถึงวิธีการแก้ปัญหาหรือครูสามารถใช้ที่ว่างตรงนี้เพื่อสะกิดถามนักเรียนให้แสดงความเห็นในเรื่องรอบตัว ให้ที่ว่างรอบกองไฟเป็นที่ที่ความอยากรู้ได้รับการตอบสนองและความใฝ่ฝันก่อตัวขึ้น

ผู้เขียนไม่คิดว่าการสร้าง “ค่ายรอบกองไฟ” ที่ยังไม่เคยมีมาก่อนนั้นจะยาก ส่วนที่ยากคือการสร้างแรงบันดาลใจให้ครูนำวิธีการสอนนี้ไปใช้จริง

กลับมาที่ความเห็นของผู้เขียนเรื่องรูปแบบตึกเรียนมาตรฐาน การเรียนรู้โดยมีนักเรียนเป็นศูนย์กลางไม่ใช่เรื่องของสิ่งก่อสร้างทางสถาปัตยกรรมหรือระกับขั้นของเทคโนโลยี แต่เป็นทัศนคติและวิธีการสอนของครูและทุกฝ่ายที่สนับสนุน

ท่านผู้อ่านมีความเห็นอย่างไรครับ?

เกรก คาร์นดัฟฟ์

Categories
articles

Student Centered Learning: The Healing Classroom

 

Student- Centered Learning Pathways in Thailand and Around the World

The Jalozai Refugee Camp in Pershawar, Pakistan: the IRC’s Healing Classrooms

Special Report from  editor-in-chief: Peter J. Foley,Ed.D.

The core of the  IRC’s (International Rescue Committee’s) education program is the “healing classroom” , featuring child- friendly classrooms and child- centered learning.

 

 

IRC constructs these classrooms all over the world where children find themselves victims of floods, earthquakes and other natural disasters or when they are faced with bloody wars and conflicts that force them to flee their homes and seek safety in a refugee camp or other refuge.

One such refugee camp is Jalozai Camp just outside Peshawar City.  The school is set up  in tents provided by UNICEF and run by IRC.  The schools are an oasis of safety , friendship and learning for thousands of children. Above are pictures that I hope give a sense of the IRC “healing classrooms in Peshawar , Pakistan. 

Categories
articles Opinion:World Education

High Performing Schools: What’s the secret?

All around the world, countries are trying to get better performance from schools and school systems.

Thailand is no exception to this effort.

We know that some systems perform better than others, and we know that the best schools and systems have a set of common things they do. There is no secret about the factors that lead to school and systemic excellence. It is a reasonable question to ask that in any table or list of high performing schools or systems, what are the standards used to judge the schools?

There are several ways of making these judgments. Most countries conduct nationally benchmarked testing systems – mostly in the areas of literacy and numeracy.  In Thailand, for example there are the O-net tests which provide an indication of the academic performance of schools on a nationally comparable basis.

Internationally, there are benchmarks provided by such organisations as the Organisation for Economic Cooperation and Development [OECD]. The OECD’s Program for International Student Assessment (PISA) enables comparisons to be made between systems, and between counties.

The PISA assessments examine such questions as:

    • Are students well prepared for future challenges?
    • Can they analyse, reason and communicate effectively?
    • Do they have the capacity to continue learning throughout life?

The PISA data provides answers to these questions, through its surveys of 15-year-olds in the principal industrialized countries. Every three years, it assesses to what extent students near the end of compulsory education, have acquired in knowledge and skills essential for participation in society. The questions are related to literacy, numeracy and science and more recently, digital literacy.

Neither source of data about systems’ performance comes from research organisations such as social research company McKinsey and the Grattan Institute at Melbourne University, Australia.

Research [2006 – 2010] into high performing  school systems  by McKinsey and Company  , looked at 25 school systems around the world, their findings being published  in the report – How the world’s best performing school systems come out on top [March 2008]

It is possible to obtain information about what it is that enables some schools to be rated as high performing, and through aggregation, what it is that makes some systems perform better than others.

Schools and systems seeking improvement can look to this evidence and use it to apply it to how they operate and they can also use the evidence to lobby for better support.

While there is a number of factors that lead to high performance, such as class size, demographics, budgets and so on, however research shows there is one factor that stands out above others. That factor is the quality of the teachers in schools.

There are three things which matter the most about getting high quality teachers into schools:

    • Getting the right people to become teachers
    • Developing new teachers into effective instructors
    • Ensuring the system is able to develop the best possible instruction for every child.

The McKinsey report found that in the 25 systems it examined, these three factors succeed in improving educational performance wherever they are applied.

Other studies provide strong evidence which support this.

In 2011 The Grattan Institute report Learning from the Best [http://www.grattan.edu.au] examined the four highest performing Asian systems – Singapore, Shanghai, South Korea and Hong Kong.

Specifically the researchers wanted to know: Why are these systems moving rapidly ahead of others?

Popular stereotypes about Asian education are strong in some countries. But this evidence challenges these stereotypes. In these four systems, high performance comes from effective education strategies that focus on implementing well-designed programs that continuously improve learning and teaching.

In just five years, Hong Kong moved from 17th to 2nd in PIRLS (Progress in International Reading Literacy Study) the international assessment of Grade 4 students’ reading literacy. In these four Asian systems, education reforms created rapid changes in reading literacy.

Success cannot be explained by what is often seen as an emphasis on rote learning in Asian systems. Students who rely on rote learning come to grief in PISA assessments, because PISA assesses meta-cognitive content knowledge and problem solving abilities. These skills are not conducive to rote learning. Rote learning in preparation for PISA assessment would lead to lower scores. Moreover, international research shows that classroom lessons in Hong Kong, for example, require greater deductive reasoning, with more new and advanced content.

Thai education policy makers would do well to look at the four high performing systems studied in the Grattan Report.  Anyone looking at the systems will soon see that have introduced one or several of the following reforms, they:

• Provide high quality initial teacher education. In Singapore, students are paid civil servants during their initial teacher education. Government evaluations have bite and can close down ineffective teacher education courses.

• Provide mentoring that continually improves learning and teaching. In Shanghai, all teachers have mentors, and new teachers have several mentors who observe and give feedback on their classes.

• View teachers as researchers. In Shanghai teachers belong to research groups that continually develop and evaluate innovative teaching. Teachers cannot rise to advanced teacher status without having a published paper peer reviewed

The challenge for Thailand is to look at these Asian systems and then ascertain what they can easily and quickly implement in the Thai context that is similar to the steps taken in Singapore Korea Shanghai and Hong Kong.

Thailand can do this.

Greg Cairnduff

Acting Editorโรงเรียนชั้นนำ:

เคล็ดลับคืออะไร?

ทั่วทุกมุมโลก หลายประเทศกำลังพยายามที่จะทำให้โรงเรียนและระบบโรงเรียนมีประสิทธิภาพที่ดีขึ้น ประเทศไทยเองก็ไม่เป็นข้อยกเว้น

เรารู้ว่าบางระบบโรงเรียนมีการดำเนินการดีกว่าที่อื่น และเรารู้ว่าโรงเรียนและระบบโรงเรียนที่ดีนั้นมีสิ่งที่เหมือนกันอย่างไร มันไม่มีความลับในด้านปัจจัยที่จะนำเราไปสู่การเป็นโรงเรียนและระบบการเยนการสอนที่ยอดเยี่ยม มันเป็นเรื่องสมเหตุสมผลถ้าเราจะถามว่าในตารางหรือรายชื่อของโรงเรียนชั้นนำในผลสำรวจของสถาบันต่างๆ อะไรคือหลักเกณฑ์ที่ใช้ในการตัดสินว่ามันเป็นอย่างนั้น?

มีอยู่หลายวิธีที่ใช้ในการตัดสิน ประเทศส่วนใหญ่จะใช้ระบบการสอบวัดผลกลางระดับประเทศ  ส่วนมากในด้านความรู้หนังสือและการคำนวณ ยกตัวอย่างเช่นในประเทศไทยจะมีการสอบโอเนตซึ่งเป็นการวัดผลการศึกษาของโรงเรียนในระดับพื้นฐานที่เทียบกันทั่วประเทศ

ในระดับนานาชาติ มีเกณฑ์เปรียบเทียบสมรรถนะที่จัดทำโดยหลายองค์การ อย่างเช่นองค์การเพื่อความร่วมมือทางเศรษฐกิจและการพัฒนา [OECD] หลักสูตรการประเมินผลนักเรียนนานาชาติของ OECD (PISA) สามารถใช้เป็นเกณฑ์เปรียบเทียบระหว่างระบบ และระหว่างประเทศ

ข้อประเมินของ PISA จะตรวจสอบในคำถามอย่างเช่น:

  • นักเรียนเตรียมพร้อมสำหรับปัญหาในอนาคตดีหรือยัง?
  • นักเรียนสามารถวิเคราะห์, ให้เหตุผลและสื่อสารได้อย่างมีประสิทธิภาพหรือไม่?
  • นักเรียนมีความสามารถที่จะเรียนรู้ต่อเนื่องไปตลอดชีวิตหรือไม่?

การสำรวจของ PISA จัดขึ้นเพื่อตอบคำถามเหล่านี้ผ่านการสำรวจข้อมูลจากเด็กอายุ 15 ปีในกลุ่มประเทศอุตสาหกรรม ทุกสามปีจะทำการประเมินว่านักเรียนที่กำลังจะสำเร็จการศึกษาภาคบังคับนั้นได้รับความรู้และทักษะอะไรที่จำเป็นในการดำรงชีวิตในสังคม หัวข้อคำถามจะเกี่ยวข้องกับภาษา, การคำนวณและวิทยาศาสตร์ และที่เพิ่มขึ้นมาในปัจจุบันคือ ความรู้ด้านเทคโนโลยีดิจิตอล

อีกแหล่งข้อมูลหนึ่งเกี่ยวกับการดำเนินการของโรงเรียนได้มาจากองค์การเพื่อการวิจัย อย่างเช่นบริษัทวิจัยเพื่อสังคมแมคคินซีย์และสถาบันกราทันของมหาวิทยาลัยเมลเบิร์น ประเทศออสเตรเลีย

การวิจัย [2549 – 2553] ในระบบโรงเรียนมัธยมที่มีประสิทธิภาพ โดยแมคเคนซีย์แอนด์คอมปานี รวบรวมจากโรเรียนมัธยม 25 แห่งทั่วโลก ผลการวิจัยถูกตีพิมพ์ในรายงาน – โรงเรียนชั้นนำก้าวขึ้นมาได้อย่างไร [มีนาคม 2551]

มันเป็นไปได้ที่จะเผยแพร่ข้อมูลว่าอะไรที่ทำให้บางโรงเรียนได้รับการจัดอันดับว่าเป็นโรงเรียนที่ดีและในกลุ่มโรงเรียนระดับสูงด้วยกัน อะไรคือสิ่งที่ทำให้บางโรงเรียนมีประสิทธิภาพดีกว่าที่อื่น

โรงเรียนที่กำลังจะปรับปรุงการเรียนการสอนของตนสามารถใช้ผลการวิจัยนี้เป็นแหล่งอ้างอิงและประยุกต์ใช้กับโรงเรียนของตน

ในขณะที่มีปัจจัยหลายอย่างที่ทำให้การเรียนการสอนมีประสิทธิภาพ เป็นต้นว่าขนาดของชั้นเรียน, บุคลากร, งบประมาณและอื่นๆ อย่างไรก็ตาม การวิจับแสดงให้เห็นว่ามีหนึ่งปัจจัยที่เด่นชัดกว่าข้ออื่นๆ สิ่งนั่นก็คือคุณภาพของอาจารย์ในโรงเรียน

มีหลักสำคัญสามประการในการให้โรงเรียนได้มีครูผู้สอนที่มีประสิทธิภาพ:

  • ให้คนที่เหมาะสมมาทำหน้าที่ครู
  • พัฒนาครูผู้สอนใหม่ๆให้กลายเป็นผู้แนะนำการสอนที่มีประสิทธิภาพ
  • พัฒนาระบบให้สามารถพัฒนาครูที่ดีที่สุดได้สำหรับเด็กทุกคน

รายงานของแมคเคนซีย์พบว่าใน 25 โรงเรียนตัวอย่าง ปัจจัยสามประการนี้ประสบความสำเร็จในการพัฒนาประสิทธิภาพการเรียนการสอนได้ในทุกโรงเรียน

มีการศึกษาอื่นสนับสนุนในข้อนี้อีก

ปี 2554 สถาบันกราทตันรายงาน เรียนรู้จากสิ่งที่ดีที่สุด [http://www.grattan.edu.au] ทดสอบในสี่ประเทศที่มีระบบโรงเรียนดีที่สุดในเอเชีย – สิงคโปร์, เซี่ยงไฮ้, เกาหลีใต้และฮ่องกง

ที่นักวิจัยต้องการทราบคือ: ทำไมประเทศเหล่านี้จึงก้าวหน้าเร็วกว่าประเทศอื่นๆ?

คนทั่วมากคิดว่าการศึกษาในทวีปเอเชียนั้นมีประสิทธิภาพในเฉพาะบางประเทศ แต่หลักฐานนี้จะหักล้างกับความเชื่อเหล่านั้น ในสี่ประเทศนี้ ประสิทธิภาพของการศึกษามาจากยุทธศาสตร์การดำเนินการด้านการศึกษาที่ได้ผลซึ่งเน้นหนักในด้านการดำเนินการในการพัฒนาหลักสูตรที่พัฒนาการเรียนการสอนอย่างต่อเนื่อง

ในระยะเวลาเพียงห้าปี ฮ่องกงขยับจากลำดับที่ 17 มาสู่ลำดับที่ 2 จากรายงานการศึกษาความก้าวหน้าของการอ่านออกเขียนได้นานาชาติ (PIRLS) ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 การปฏิรูปการศึกษาในสี่ประเทศทำให้จำนวนประชากรที่อ่านออกเขียนได้เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

ความสำเร็จไม่อาจมองเห็นได้จากสิ่งที่มักเห็นว่าเป็นการเน้นย้ำด้านการท่องจำอย่างที่มักสอนกันในประเทศในเอเชีย เด็กเรียนที่พึ่งพาการเรียนแบบท่องจำมีผลคะแนนที่ไม่ดีนักในการสอบของ PISA เพราะการประเมินของ PISA เน้นหนักด้านกระบวนการสร้างความรู้และความสามารถในการแก้ปัญหา ทักษะเหล่านี้ไม่อาจมีได้จากการท่องจำ การท่องจำเพื่อไปทำข้อสอบจะทำให้ได้คะแนนน้อยกว่าในการสอบ PISA นอกเหนือจากนั้น การวิจัยนานาชาติแสดงให้เห็น ยกตัวอย่างเช่น การเรียนในชั้นเรียนที่ฮ่องกงนั้นเน้นหนักที่การให้เหตุผลแบบนิรนัยกับเนื้อหาที่ทันสมัยมากขึ้น

ผู้ดูแลด้านนโยบายการศึกษาของไทยสามารถใช้รายงานของกราททันในสี่ประเทศดังกล่าวเป็นตัวอ้างอิง ผู้ที่ศึกษาจะสามารถเห็นได้ชัดเจนว่าการปฏิรูปการศึกษาในสี่ประเทศเหล่านั้นมีหนึ่งหรือหลายอย่างที่คล้ายกันอยู่คือ;

–           มีการจัดการศึกษาครูที่มีประสิทธิภาพ ในสิงคโปร์นักศึกษาจะได้รับเงินเดือนระหว่างการเรียนวิชาชีพครู รัฐบาลมีอำนาจเด็ดขาดในการสั่งปิดสถาบันการศึกษาที่ไม่มีประสิทธิภาพ

–           จัดหาที่ปรึกษาเพื่อการพัฒนาการเรียนและการสอนอย่างต่อเนื่อง ในเซี่ยงไฮ้ ครูทุกคนจะมีที่ปรึกษา และครูจบใหม่จะมีที่ปรึกษามากกว่าหนึ่งคนคอยดูแลและให้คำแนะนำในการสอนของครู

–           มองครูในฐานะนักวิจัย ในเซี่ยงไฮ้ครูจะเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มวิจัยที่พัฒนาและประเมินผลการสอนอย่างต่อเนื่อง ครูไม่สามารถของวุฒิที่สูงขึ้นได้หากไม่เคยมีผลงานตีพิมพ์ในสื่อสาธารณะ

เรื่องท้าทายของประเทศไทยคือการมองดูประเทศเหล่านั้นและคิดค้นว่าสิ่งใดที่สามารถนำมาประยุกต์ใช้กับประเทศไทยได้อย่างรวดเร็วและเหมาะสม ซึ่งนั่นก็เหมือนกับที่สิงคโปร์, เกาหลีใต้, เซี่ยงไฮ้และฮ่องกงเคยทำมา

ประเทศไทยก็สามารถทำได้เช่นกัน

 

Categories
Featured Articles Op Ed Opinion:Thai education Opinion:World Education

The Heart of the Matter…..หัวใจสำคัญ

This commentary is titled “The Heart of the Matter”, this is the name of a famous song made popular by Don Henley, of the Eagles. As so often happens, the melodies of music and the lyrics of songs truly speak to us. What I will focus here, is matter about education, but what I am about to say also brings to my mind the title of that beautiful love song sung so well by Don Henley and many others. Although the song’s theme is different from our mission and this article, its title is truly relevant to the cause of this web site.

The SCLThailand website is dedicated to assisting Thai school administrators and classroom teachers to move more swiftly than has been possibly so far, towards the realization of the goal of student centred learning being the norm in Thai government schools. This goal was established in the Thai National Education Act, 1999 (Buddhist Era, 2542). Interestingly, the Act did not set a date for the massive paradigm shift that it seeks to happen.

Would it have been better to set a date for national implementation of that important goal? That is a question with many pros and cons.

Let us get back to “The Heart of the Matter”. It is now March 2012 [BE 2555], 13 years have passed since the promulgation of the Act. I wrote in a previous article [January 2012] about the need for education reformers to recognise that change is a slow process, this is certainly being borne out by the slow pace of change in implementing the move to student centred learning in Thailand.

Perhaps a symptom or sign of the lack of progress is the entrenched nature of the examination system in Thai schools. Each year, in mid March, students are very busy studying for end of year exams. On the face of it, this seems quite reasonable, but a few questions come up. Exactly which students are preparing for exams?  Answer: From primary school students as young as 6 years old in Primary 1 [Prathom 1] up to Year 12 in secondary [Matayom 6].

This leads to further questions.  How do young students in Year 1 prepare themselves for these examinations?  What is the general content of the examinations? Another significant question to ask is – why is it that children as young as this are subjected to examinations at all?  Another important question is – what hangs on the outcomes of the examinations?

I ask these questions in the hope that they will provoke some discussion on this website. The emphasis on examinations runs counter to the way students’ progress would be assessed in a pedagogical system where the student is at the centre of the teaching and learning.

In a student centered system there would be little emphasis on examinations – this may even be true for Thai schools today – the exam is not so important, although I suspect that is not the case.

But what about “The Heart of the Matter”?  

Let me come to it quite pointedly, “The Heart of the Matter” in educational terms is this: at the very core of the classroom, the school, the education system, and the nation’s  standing in international educational performance rankings, it is the teacher who matters most in students’ learning achievement. There is plenty of research evidence about this.  However, this is not the place to quote much of the research evidence. Perhaps the best evidence of the key role of the teacher is to look at the highest performing education systems in Asia and examine the factors which make them such high performing systems.

Four of the world’s highest performing education systems are from Asia. These are Hong Kong, Korea, Shanghai, and Singapore. The OECD’S Performance Indicators of Student Achievement [PISA] assessments in 2009 showed for example, that in Mathematics, 15 year old students from Shanghai performed two or three years above the level of students of the same age in Australia, the USA.

What is it about these four education systems that puts them well above other Asian systems and puts them in the class of world top performers?

The Grattan Institute from Melbourne University in Australia examined the four systems in an endeavour to get an answer to this question. The results of their investigation were published in an important report – Catching Up: Learning from the best school systems in East Asia [http://www.grattan.edu.au]

What the Institute found:

There is growing global agreement on what works in schools

A body of international research has identified the common characteristics of high-performing education systems.

They:

• Pay attention to what works and what doesn’t. They attend to best practice internationally, give close attention to measuring success, and understand the state and needs of their system.

• Value teachers and understand their profession to be complex. They attract high quality candidates, turn them into effective instructors and build a career structure that rewards good teaching.

• Focus on learning and on building teacher capacity to provide it. Teachers are educated to diagnose the style and progress of a child’s learning. Mentoring, classroom observation and constructive feedback creates more professional, collaborative teachers.

The four high performing East Asian systems are implementing what works. They have introduced one or several of the following reforms.

In particular they:

• Provide high quality initial teacher education. In Singapore, students are paid civil servants during their initial teacher education. In Korea, government evaluations have bite and can close down ineffective teacher education courses.

• Provide mentoring that continually improves learning and teaching. In Shanghai, all teachers have mentors, and new teachers have several mentors who observe and give feedback on their classes.

• View teachers as researchers. In Shanghai teachers belong to research groups that continuously develop and evaluate innovative teaching. They cannot rise to advanced teacher status without having a published paper peer reviewed.

• Use classroom observation. Teachers regularly observe each other’s classes, providing instant feedback to improve each student’s learning.

• Promote effective teachers and give them more responsibility for learning and teaching. Master Teachers are responsible for improving teaching throughout the system.

A few of the keys they took: In Hong Kong the emphasis on examinations was abandoned, in Singapore teacher education courses were re developed so they place a much greater emphasis on practical classroom management and pedagogical methodology accompanied by a reduction in the philosophical and reflective elements of the courses. In Singapore, pre service teachers are paid as government employees. In Shanghai teacher’s class contact hours were reduced so they would have more time to work with mentor teachers.

But the key thing is that in each of these systems government education policy is always linked closely with teachers’ working conditions, professional learning and career pathways.

In future months we will explore these systems more deeply.

I wonder how many of the reforms evident in Singapore Hong Kong Korea and Shanghai, have been considered in Thailand?

Whichever way educational reform is looked at, researched and examined, at the heart of educational improvement, are the teachers. In his book,  Why Not the Best Schools? [ACER Press, Camberwell, Australia, 2008] Brian Caldwell devotes a chapter to demonstrate that the quality of schools will never exceed the quality of the staff.

It is in this area, that Thailand needs to make some giant leaps so that its teachers will be trained and supported in such a way that will help the country achieve the goals of the National Education Act of 1999.  The Thai system can be as good the four Asian high flyers mentioned here, but my guess is that it needs to look closely at what those systems have done to move educational reform so quickly.  Similar things could be done in Thailand.

Greg Cairnduff

Acting Editorหัวใจสำคัญ

12 มีนาคม 2555

บทวิจารณ์นี้ตั้งชื่อว่า “หัวใจสำคัญ” คือชื่อของบทเพลงอันโด่งดังจากฝีมือของดอน เฮนลีย์ แห่งวง ดิ อีเกิ้ล และอย่างที่มักเกิดขึ้นเสมอ เนื้อร้องและทำนองของเพลงนี้พูดถึงพวกเราจริงๆ สิ่งที่ผู้เขียนจะมุ่งประเด็นไปในที่นี้ คือเรื่องเกี่ยวกับการศึกษา แต่สิ่งที่ผู้เขียนกำลังจะกล่าวถึงนั้นได้พาให้ผู้เขียนนึกไปถึงชื่อเพลงของบทเพลงรักที่งดงามซึ่งถูกขับร้องไว้อย่างไพเราะโดยดอน เฮนลีย์และนักร้องท่านอื่นๆ แม้ว่าเนื้อหาหลักของบทเพลงจะแตกต่างจากงานของเราและบทความนี้ ชื่อเพลงนี้กลับเกี่ยวข้องกับเหตุผลการมีอยู่ของเว็บไซท์นี้อย่างแท้จริง

เว็บไซท์ SCL ประเทศไทยสร้างขึ้นเพื่อเป็นการช่วยเหลือผู้บริหารและอาจารย์ผู้สอนในโรงเรียนในประเทศไทยให้เดินหน้าเกิดความเคลื่อนไหวมากขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน สู่การตระหนักถึงการให้การเรียนรู้โดยมีนักเรียนเป็นศูนย์กลางเป็นบรรทัดฐานของการเรียนรู้ในโรงเรียนของประเทศไทย จุดมุ่งหมายนี้ถูกบัญญัติไว้ในพระราบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542  ซึ่งเป็นที่น่าสังเกตว่าพรบ.นี้ไม่ได้กำหนดวันที่เอาไว้สำหรับการปรับเปลี่ยนกระบวนทัศน์ครั้งใหญ่นี้

น่าจะดีกว่าไหมหากจะมีการกำหนดวันเอาไว้ให้เป็นที่รับรู้ทั่วกันสำหรับเป้าหมายสำคัญเช่นนี้? นั่นเป็นคำถามที่มีทั้งผู้คัดค้านและสนับสนุน

กลับเข้ามาสู่ “หัวใจสำคัญของเรื่อง” ของเรา ตอนนี้คือเดือนมีนาคม 2555 สิบสามปีให้หลังนับจากพระราชบัญญัติประกาศใช้ ผู้เขียนเขียนไว้ในบทความก่อนหน้า (มกราคม 2555) เกี่ยวกับความจำเป็นสำหรับนักปฏิรูปการศึกษาที่จะตระหนักว่าการเปลี่ยนแปลงนี้เป็นไปอย่างช้าๆ นี่ย่อมเป็นผลเนื่องมาจากความเชื่องช้าของกระบวนการเปลี่ยนแปลงในการดำเนินการสร้างการเรียนรู้โดยนักเรียนเป็นศูนย์กลางในประเทศไทย

บางที สัญญาณหรือข้อบ่งชี้ถึงความไม่คืบหน้านี้คือการยึดติดอยู่กับระบบการสอบในโรงเรียนในประเทศไทย แต่ละปี เด็กนักเรียนจะง่วนอยู่กับการสอบปลายภาคการศึกษา มองเผินๆแล้วนี่ก็เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล แต่มีคำถามบางข้อขึ้นมาว่า จริงๆแล้วเด็กนักเรียนคนไหนบ้างที่ต้องเตรียมตัวเพื่อการสอบ? คำตอบคือ: นับตั้งแต่นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 ไปจนถึงนักเรียนชั้นมัธยม 6

สิ่งนี้นำไปสู่คำถามถัดไป เด็กประถมหนึ่งจะเตรียมตัวในการสอบอย่างไร? เนื้อหาที่ออกสอบมีอะไรบ้าง? อีกหนึ่งคำถามสำคัญคือ – ทำไมถึงต้องมีการสอบสำหรับเด็กที่เล็กขนาดนั้นด้วย? อีกหนึ่งข้อที่สำคัญคือ – สอบแล้วได้อะไร?

ผู้เขียนถามคำถามเหล่านี้ด้วยความหวังว่ามันจะกระตุ้นให้เกิดการแสดงความคิดเห็นขึ้นในที่แห่งนี้ การให้ความสำคัญกับการสอบวัดผลขัดแย้งกับวิถีทางประเมินความก้าวหน้าของนักเรียนในระบบการศึกษาที่นักเรียนเป็นศูนย์กลางของการเรียนและการสอน

ในการศึกษาแบบผู้เรียนเป็นศูนย์กลางจะให้ความสำคัญเพียงเล็กน้อยกับการประเมินผล – นี่อาจเป็นเรื่องจริงสำหรับโรงเรียนในประเทศไทยทุกวันนี้- การสอบไม่สำคัญนัก แม้ว่าผู้เขียนจะกังขาว่ามันไม่ใช่อย่างนั้นก็ตาม

แล้ว “หัวใจสำคัญ” ล่ะ?

จะให้กล่าวอย่างตรงไปตรงมาแล้ว ”หัวใจสำคัญ” ในทางการศึกษานั้นคือ : ในใจกลางของชั้นเรียน, โรงเรียน, ระบบการศึกษา.และการจัดอันดับผลการดำเนินการทางการศึกษาของประเทศในระดับนานาชาติ ก็คือครูซึ่งเป็นผู้ที่มีผลมากที่สุดต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของนักเรียน มีงานวิจัยมากมายเป็นข้อสนับสนุนเกี่ยวกับประเด็นนี้ อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ใช่ที่ที่เราจะมาพูดกันถึงหลักฐานทางการวิจัย บางทีหลักฐานที่ดีที่สุดของบทบาทสำคัญของครูอาจเป็นการศึกษาจากระบบการศึกษาที่มีประสิทธิภาพสูงสุดของเอเชียและมาสำรวจถึงปัจจัยที่ทำให้เกิดผลเช่นนั้น

สี่ประเทศที่มีระบบการศึกษาดีที่สุดในโลกในทวีปเอเชีย ได้แก่ฮ่องกง, เกาหลี. เซี่ยงไฮ้ และสิงคโปร์  หลักสูตรการประเมินผลนักเรียนนานาชาติ(PISA) ขององค์การเพื่อความร่วมมือทางเศรษฐกิจและการพัฒนา (OECD) ปี 2552 ได้ยกตัวอย่างให้เห็น เช่นในวิชาคณิตศาสตร์ เด็กนักเรียนอายุ 15 ปีของเซี่ยงไอ้ มีความสามารถสูงกว่าเด็กนักเรียนที่อายุเท่ากันในออสเตรเลียหรืออเมริกาไปสองถึงสามปี

อะไรคือสิ่งที่ทำให้ระบบการศึกษาในสี่ประเทศเหล่านี้มีความก้าวหน้าเหนือกว่าระบบของประเทศอื่นๆในเอเชีย และทำให้ประเทศเหล่านั้นก้าวขึ้นไปอยู่ในระดับแนวหน้าของโลก

สถาบันกราทตันจากมหาวิทยาลัยเมลเบิร์นในออสเตรเลียพยายามทำการศึกษาระบบทั้งสี่นี้เพื่อค้นหาคำตอบ พวกเขานำเสนอผลการค้นคว้านี้ในรายงานสำคัญ – ตามให้ทัน: เรียนรู้จากระบบโรงเรียนที่ดีที่สุดของเอเชียตะวันออก [http:www.grattan.edu.au]

สิ่งที่สถาบันค้นพบ:

คนทั่วโลกเห็นด้วยเพิ่มขึ้นว่าอะไรที่เหมาะสมกับโรงเรียน

เนื้อหาของการวิจัยแสดงให้เห็นถึงข้อพื้นฐานของระบบการศึกษาขั้นสูง

ระบบนั้น:

–           ให้ความสำคัญว่าอะไรได้ผลและอะไรไม่ได้ผล พวกเขาเข้าร่วมการฝึกฝนในระดับสากล ให้ความเอาใจใส่อย่างใกล้ชิดกับวิธีการวัดผลความสำเร็จ, และเข้าในสภาพและความต้องการของตนเอง

–           เห็นคุณค่าของครูและเข้าใจว่าอาชีพนี้มีความซับซ้อน ให้ข้อจูงใจผู้สมัครที่มีคุณภาพสูง ให้เขาเหล่านั้นทำหน้าที่เป็นผู้ฝึกสอนที่มีประสิทธิภาพและสร้างโครงสร้างรายได้อาชีพที่ตอบสนองกับการสอนที่ดี

–           ให้ความสำคัญกับการเรียนรู้และการพัฒนาศักยภาพของครูให้ตอบสนองต่อการเรียนรู้นั้น ครูจะได้รับความรู้เพื่อจะเข้าใจลักษณะและกระบวนการของการเรียนรู้ของเด็ก, การให้คำปรึกษา, การสังเกตชั้นเรียน และคำแนะนำที่สร้างสรรค์ก็จะสร้างครูที่มีความเชี่ยวชาญมากยิ่งขึ้น

สิ่งที่ทั้งสี่ระบบการศึกษาชั้นนำของเอเชียตะวันออกใช้ได้ผล ได้แนะนำหนึ่งหรือหลายข้อต่อไปนี้

โดยทั่วไป โรงเรียนเหล่านั้น:

–           จัดการอบรมวิชาชีพครูที่มีคุณภาพ ในสิงคโปร์ นักศึกษาจะได้รับเงินเดือนในระหว่างที่อบรม ในประเทศเกาหลีการประเมินของรัฐบาลสามารถสั่งปิดหลักสูตรการอบรมครูที่ไม่มีประสิทธิภาพได้

–           มีที่ปรึกษาเพื่อการพัฒนาการเรียนรู้และการสอนอย่างต่อเนื่อง ในเซี่ยงไฮ้ ครูทุกคนจะมีที่ปรึกษา และครูจบใหม่จะมีที่ปรึกษามากกว่าหนึ่งคนที่จะคอยดูแลและให้ความเห็นในการสอนของครูจบใหม่

–           มองครูในฐานะนักวิจัย ในเซี่ยงไฮ้ครูเป็นส่วนหนึ่งของคณะวิจัยเพื่อการพัฒนาและประเมินวิธีการสอนใหม่ๆอย่างต่อเนื่อง ครูไม่สามารถเพิ่มวิทยฐานะของตนเองได้หากปราศจากการพิมพ์เผยแพร่ผลงาน

–           ใช้การเยี่ยมชมห้องเรียน ครูทุกคนจะไปเยี่ยมชมชั้นเรียนอื่นเป็นประจำ ให้ข้อคิดเห็นที่จะช่วยในการพัฒนาการเรียนรู้ของนักเรียนในชั้นเรียนของแต่ละคน

–           เลื่อนตำแหน่งให้แก่ครูที่มีคามสามารถและมอบหมายหน้าที่รับผิดชอบมากกว่าเดิมในการเรียนและการสอน หัวหน้าครูจะรับผิดชอบส่วนงานพัฒนาการสอนทั้งระบบ

หลักสำคัญที่โรงเรียนเหล่านั้นใช้: ในฮ่องกง ความสำคัญของการสอบถูกมองข้าม ในสิงคโปร์ หลักสูตรการเรียนของครูถูกปรับปรุงใหม่โดยให้ความสำคัญมากขึ้นกับการฝึกสอนการจัดการชั้นเรียนจริงและวิธีการสอนในพร้อมกัน โดยการลดลงในส่วนปรัชญาและหัวข้ออื่นที่เกี่ยวข้องในหลักสูตร ที่สิงคโปร์ ครูฝึกสอนจะได้รับเงินเดือนเทียบเท่าเจ้าหน้าที่ของรัฐ และที่เซี่ยงไฮ้มีการลดชั่วโมงการสอนของครูลงเพื่อให้พวกเขามีเวลาทำงานกับที่ปรึกษาครูมากขึ้น

แต่สิ่งสำคัญคือ ในแต่ละระบบเหล่านี้ นโยบายด้านการศึกษาของรัฐบาลจะเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดกับเงื่อนไขการทำงานของครู, การเรียนรู้อย่างผู้เชี่ยวชาญและเส้นทางอาชีพ

ในโอกาสหน้าเราจะศึกษาระบบการศึกษาเหล่านี้ให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น

ผู้เขียนนึกสงสัยว่านักปฏิรูปในสิงคโปร์, ฮ่องกง, เกาหลีและเซี่ยงไฮ้ เคยนึกถึงประเทศไทยบ้างหรือไม่?

วิธีใดก็ตามที่ โยการวิจัยและการทดสอบ หัวใจหลักสำคัญของการพัฒนาระบบการศึกษาคือตัวอาจารย์ ในหนังสือ ทำไมถึงไม่เอาโรงเรียนที่ดีที่สุด? [ACER Press, Camberwell, ออสเตรเลีย, 2008] ของไบรอัน คาดเวล เขาได้เขียนไว้ในบทหนึ่งเพื่อแสดงว่าคุณภาพของโรงเรียนไม่มีทางเกินไปกว่าคุณภาพของครูในโรงเรียน

มันก็คือในที่นี้ ประเทศไทยต้องมีการก้าวกระโดดเพื่อให้ครูในประเทศมีการฝึกฝนและได้รับการสนับสนุนในทางที่จะช่วยให้ประเทศบรรลุถึงเป้าหมายของพระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542 ระบบการศึกษาของไทยสามารถก้าวหน้าได้เทียบเท่าระบบการศึกษาของสี่ประเทศในเอเชียที่ได้กล่าวถึงไว้ในบทความนี้ แต่ในความคิดของผู้เขียนเราต้องมองดูอย่างลึกซึ้งว่าประเทศเหล่านั้นทำอย่างไรจึงทำให้การปฏิรูปการศึกษาพัฒนาไปอย่างรวดเร็ว สิ่งนั้นน่าจะกระทำได้เช่นกันในประเทศไทย

Greg Cairnduff

รักษาการณ์บรรณาธิการ