Sandy Hook and the ‘Abandoned Gunman’ … by Kru Dhon

After shooting his mother at home, Adam Lanza, 20, passed through the gate of the Sandy Hook Elementary School, in Newtown, Conn., killed 20 Grade 1 students and six teachers, including the Principal, and before taking his own life.  Who is he?

According to news reports, Adam Lanza was a top-of-the-class student in middle school.  He might have Asperger’s Syndrome, a form of autism, which affects social skills.  His school counselor recommended a psychologist.  His mother, who took care of his homeschooling, was in the process of choosing a college for him, while trying to get him serious mental care.

As a teacher, I have been focusing on understanding who Adam Lanza was.  The massacre was not the result of just his argument with Sandy Hook teachers the day before.  The process had started many years earlier. This included his physical and mental state, as well as his family situation.  Adam’s parents were divorced when he was 14, the early phase of a teenager.  He had lived with, and was homeschooled by, his mother, who was reportedly anxious about obtaining guns to protect her property in the time of economic instability.  Nothing was said about his homeschooling activities, except that he was always in his room playing computer games.  Is this good for student with special needs, especially with poor social skills?

After the massacre, President Obama came to Newtown to meet with the survivors and the families of the victims.  He vowed to “take a meaningful action” to prevent another such tragedy.  As we can see, debates for and against gun control have been following in the ensuing weeks.  Questions have also been raised about healing the survivors.  Nothing much has been said in the public forum about how the education system could help students like Adam Lanza and prevent such tragedies.

Luckily, Thailand has not experienced this kind of outrageous mass killing.  As we are entering a new phase of development with the ASEAN Community and unanticipated changes coming along with the 21^st Century, are our school and education systems ready to support students?  Are schools and families aware that students with Autism, Asperger’s, learning disorders (LDs), or psychological needs (such as low-self esteem, trauma, depression, school refusal, Schizophrenia, etc.) exist, and at what percentages in the school system?  And how are they cared for?  Are these statistics even available in Thailand?

Although some forms of disorders cannot be cured, most students can be trained to live happily with other people and successfully contribute to society.  In many schools, however, these students are called “the last row students”, and teachers do not bother to do anything with them (usually after punishing them violently and making them hate school). Many students who fall into this category are expelled in order to end the trouble for the school.

My mentor, Ajarn Sasithorn Paiteekul, once told me that if we did not take care of these students and properly deal with violence in schools, expelling them will eventually victimize the society, just as in the case of Sandy Hook Elementary School (as well as Columbine High School, Virginia Tech, and others — see links http://www.infoplease.com/ipa/A0777958.html).

Sandy Hook กับมือปืนที่ถูกทอดทิ้ง?!

นักเรียนประถม 20 คนวัย 6-8 ขวบ และคุณครูอีก 6 คนจากโรงเรียนประถม Sandy Hook ต้องเสียชีวิตโดย Adam Lanza มือปืนวัย 20 ปี  หลังจากได้ยิงแม่ของเขาเองจนเสียชีวิต  เป็นข่าวที่น่าสะเทือนใจมาก  ไม่แพ้ข่าวการเสียชีวิตของคุณครูที่อยู่ทางใต้ของเรา

ข้อมูลที่รวบรวมจากแหล่งข่าวต่างๆ มีเพียงว่า  หนุ่มคนนี้มีสมองที่ปราดเปรื่อง แต่มีอาการบกพร่องทางทักษะสังคม  พูดน้อย  เก็บตัว ซึ่งอาจจะเป็น Asperger’s Syndrome  เขาอยู่กับแม่ที่เพิ่งหย่าขาดจากพ่อไปเมื่อ 6 ปีที่แล้ว … เป็นช่วงที่เขาอายุ 14 ปี  แม่ผู้คลั่งไคล้อาวุธปืนเพื่อ “ป้องกันตนเอง” เป็นเจ้าของปืนถูกกฎหมายทุกกระบอกที่เขาหอบขึ้นรถไปก่อโศกนาฎกรรม

มีการสั่งห้ามเจ้าหน้าที่รัฐทุกคนให้ข่าวอย่างเด็ดขาด  เมื่อสืบสวนจนได้ข้อมูลที่แน่ชัดแล้วจึงจะแถลงข่าวอย่างเป็นทางการ   [ถ้าเป็นเมืองไทย  ป่านนี้คงได้ขุดคุ้ยจาก”แหล่งข่าว” ที่ไม่เปิดเผย (แปลว่าเชื่อถือได้?!) แล้วก็ร่ำลือกันไป]

ปืนรุ่นเดียวกับของมือปืน จาก http://carloz.newsvine.com/

หลังเกิดเหตุไม่กี่ชั่วโมง ประธานาธิบดีโอบามาเดินทางมายัง Newtown เมืองที่เกิดเหตุ   และกล่าวคำปราศรัยยกย่องความกล้าหาญของคุณครูฮีโร่ตัวจริงที่พยายามปกป้องนักเรียนของตนเองทุกวิถีทาง ในจำนวนนี้มี 6 คนเสียชีวิต [เราไม่ได้ยินเสียงอย่างนี้จากผู้นำของไทย แถมยังไม่ตอบสนองต่อข้อเรียกร้องของครูใต้เรื่องมาตรการเยียวยาครูที่บาดเจ็บและเสียชีวิต]

ฟังจากสุ้มเสียงของประธานาธิบดี และดูจากสภาพการณ์แล้ว  เรื่องที่จะดำเนินการต่อไปซึ่งโอบามากล่าวว่า  จะต้องเป็นมาตรการที่ “มีความหมาย”  คงไม่พ้นเรื่องของการควบคุมอาวุธปืน  ซึ่งบังเอิญว่า ปืนที่ใช้คราวนี้เป็นปืนที่ได้มาอย่างถูกกฎหมายทุกกระบอก  เชื่อได้เลยว่า ขณะนี้ นักการเมืองทั้่ง 2 ขั้วของสหรัฐฯ กำลังเตรียมห้ำหั่นเพื่อรักษาคะแนนเสียงของฝั่ง “เอาปืน” กับ “ไม่เอาปืน”

The Voice (USA) แต่งเพลงรำลึกถึงผู้ที่จากไป @ Sandy Hook ภาพจาก www.inquisitr.com

อีกกระแสหนึ่งก็เรียกร้องให้ใส่ใจกับการดูแลสภาพจิตใจของทุกคนที่เกี่ยวข้อง และสังคมในวงกว้าง  เพราะเหตุการณ์ครั้งนี้รื้อฟื้นความทรงจำจากอดีตเกี่ยวกับการสังหารหมู่หลายครั้งที่ผ่านมา  ทั้งในโรงเรียนมัธยม  มหาวิทยาลัย หรือแม้แต่ในโรงภาพยนต์

แต่ก็ยังคงมีคำถามค้างคาใจว่า  ทำไมหนุ่มผู้ปราดเปรื่องคนนี้จึงก่อโศกนาฎกรรม  ถ้ามองแบบครู ก็ต้องบอกว่าเหตุการณ์นี้ไม่ได้เกิดขึ้นเพียงชั่วข้ามคืนหลังจากที่เขามีปากเสียงกับครูที่โรงเรียนนี้   สาเหตุที่แท้จริงน่าจะก่อตัวสะสมมานานหลายปีทั้งจากปัจจัยจากการเลี้ยงดู (ในครอบครัวที่จบลงด้วยการหย่าร้างในช่วงที่เขาเป็นวัยแรง ซึ่งแน่นอนว่า ไม่ใช่จากแม่เท่านั้น) และปัจจัย “ภาวะภายใน” คือภาวะบกพร่อง เช่น Asperger’s และพัฒนาต่อมาจนมีอาการทางจิตใจอื่นๆ เพิ่มเข้าไปอีก อันเนื่องจากไม่ได้รับการดูแลอย่างเหมาะสม ทั้งจากบ้านและโรงเรียน

นับว่า  โชคดีที่เหตุการณ์อย่างนี้ยังไม่เคยเกิดขึ้นในเมืองไทย  แต่ก็อดถามต่อไม่ได้ตามวาระที่เรากำลังจะก้าวเข้าสู่โลกที่วุ่นวายตึงเครียดยิ่งขึ้นในยุคศตวรรษที่ 21 และประชาคมอาเซียนว่า   ในเมืองไทยมีเด็กที่มีภาวะต้องการความช่วยเหลือ เช่น เป็นออทิสติก  เป็น Asperger’s  มีภาวะทางจิตใจอารมณ์ (เช่น ซึมเศร้า ย้ำคิดย้ำทำ (OCD) จิตเภท (Schizophrenia) และ ฯลฯ)  จำนวนเท่าไหร่  เด็กกลุ่มนี้ได้รับการดูแลอย่างไร  พ่อแม่ ครู และคนใกล้ชิดเห็นความผิดปกติหรือไม่  แล้วจัดการช่วยเหลือพวกเขาอย่างไร  หรือปลงแล้วว่า “เป็นกรรมเวร ช่างมัน … อยู่ห่างๆ ไว้ดีกว่า”  ทั้งที่เราต่างก็รู้อยู่แก่ใจว่า หลายๆ ภาวะแม้จะแก้ไขให้หายขาดไม่ได้  แต่ก็สามารถฝึกเขาให้มีทักษะในการควบคุมตนเองและอยู่ร่วมกับคนอื่นได้

โรงเรียนที่ไม่เข้าใจก็คิดว่า เด็กกลุ่มนี้เป็นเด็กประหลาด ใช้วิธีการลงโทษเฆี่ยนตี (น่าสยองขวัญมากที่รู้ว่า ในปี 2555 การตีนักเรียนจนมือปวมก้นระบมโดยไม่แก้ไขที่ต้นเหตุยังมีอยู่ทั้งในโรงเรียนรัฐและเอกชนของไทย)  ขณะที่หลายโรงเรียนใช้การ “กำจัดจุดอ่อน” ด้วยการไม่สนใจ ไม่ใส่ใจ  จนกลายเป็น”เด็กหลังห้อง” ถูกพักการเรียนและที่สุดก็ถูกให้ออก เป็นการจบภาระของโรงเรียนโดยไม่ได้ทำงานกับผู้ปกครองจนถึงที่สุด

คิดถึงอ.ศศิธร ไพทีกุลผู้ล่วงลับไปแล้ว เคยบอกว่า  ถ้าเราไม่ช่วยกันจัดการความรุนแรงในโรงเรียนอย่างเหมาะสม   การโยน “ตัวปัญหา” ออกไปนอกโรงเรียนอาจจะ่ช่วยให้โรงเรียนปลอดภัยในระยะสั้นๆ   แต่ถ้าเขาไม่ได้รับการดูแลที่ดี ในที่สุดสังคมจะตกเป็นเหยื่อ … (อย่างที่ Sandy Hook นี่ไง)

และไม่ใช่เฉพาะนักเรียนเท่านั้น  พ่อแม่จำนวนไม่น้อยก็ต้องการความช่วยเหลือด้วยเช่นกัน … ครู โรงเรียน รัฐบาล หน่วยงานไหนจะขานรับเรื่องนี้กันบ้าง?!

ระลึกถึงผู้จากไป ที่ Sandy Hook Elementary School  ภาพจากwww.newswhip.com

Concept Mapping in a Child Centred Classroom

By Dr Don W Jordan and Ms Ellen Cornish

Dr Don Jordan and MS Ellen Cornish are regular contributors to sclthailand.org/. Their fourth article provides ideas for teachers who improve or add to their skills in student centred learning.

	Don taught in primary schools in Tasmania. His perspective has been enriched by his work with disaffected students in the United Kingdom and with Bachelor of Education students in the Gaza Strip and working with curriculum developers and teachers on behalf of UNICEF in the Maldives. In March 2011, Don was invited by the Mechai Viravaidya Foundation, to evaluate the leadership, curriculum, resources and teacher training and experience, at the Mechai Pattana Secondary School in north eastern Thailand, in preparation for it to become a demonstration school for the proposed Teacher Training Institute. Don has a strong interest in the philosophical and theoretical place of computers in primary classrooms in Tasmania, and their effect on students’ learning, behaviour and social development. Email: donjordan1@bigpond.com
_________________________	________________________________________________
	Ellen Cornish has had 33 years’ experience teaching in Tasmanian schools. She has taught in both primary and district high schools during that time. She has spent time in senior management roles within the school setting. Ellen has also held the positions of treasurer and president of the Early Childhood Educators of Tasmania Association. She has led many professional learning sessions for her colleagues and is skilled in the mentoring and training of pre-qualification teacher trainees, newly qualified teachers and teachers who experience difficulties and those re-entering the profession. Teaching in Korea helped to enrich her experience as an educator. In March 2011the Mechai Viravaidya Foundation invited her to evaluate the leadership, curriculum, resources and teacher training and experience, at the Mechai Pattana Secondary School in north eastern Thailand. She was also asked to make recommendations for improvements to help bring the school up to the standard required to support the development of a teacher training institute. She is skilled in providing a creative and challenging program where her students are encouraged to develop their own strengths as well as to take on board responsibility for their own learning and behaviour. She strongly believes that all children can reach their full potential by being given the appropriate guidance within an environment that is non-threatening and one which fosters self-belief. She has expertise in the education of children with disabilities as well as those with challenging behaviour and their ability to function within the mainstream school. One of her passions is to foster creativity in children. In order to facilitate this successfully she has regularly updated her skills by enrolling in professional learning courses. An example of this was a drawing course with the Art School, University of Tasmania. Email: ellencornish1@bigpond.com

Concept Mapping in a Child Centred Classroom

Concepts maps (graphic organizers) are powerful classroom strategies that can be used in all phases of learning from brainstorming ideas to presenting findings.

Mind mapping is one of the many powerful graphic organising strategies that can assist teachers with their planning towards a Child Centred Learning classroom, as well as assisting their students to develop creative and critical thinking skills.

Brain storming is central to mind mapping, giving students the opportunity to put forward their ideas. The basis of brainstorming is generating new ideas in a group situation, based on the principle of suspending judgment, where students are encouraged and supported to confidently offer their thoughts and suggestions. Critical thinking skills are essential in helping to evaluate how successful these new ideas are.

The creative and critical thinking potential of a mind map is central to effective brainstorming sessions. Starting with the basic idea as the centre, associations and ideas are generated from it in order to arrive at a large number of different possible approaches. By presenting thoughts and perceptions in a spatial manner and by using colour and pictures, a better overview is gained and new connections can be easily seen.

Writing is an extension of thinking; the brain thinks centrally then branches out, so the way thoughts are organised on paper is significant. To fold a piece of paper in concertina fashion to create a crease for writing is very limiting as information is only presented in a linear way.  The human brain does not work only in a linear way, but works associatively as well as linearly – comparing, integrating and synthesizing as it goes. Association plays a dominant role in nearly every mental function, and words themselves are no exception. Every single word and idea has numerous links attaching it to other ideas and concepts. Mind mapping can allow students to develop other strategies, instead of a strict predetermined linear pathway.

These strategies help students of all ages to better manage learning objectives and achieve academic success. Students are required to evaluate and interpret information from a variety of sources, incorporate new knowledge with what they have learned already, and improve writing and critical thinking skills. Paired with the brain’s capacity for images, visual learning strategies help students better understand and retain information.

Mind maps can be used individually or in large groups. For example, in our classrooms, we found it productive to create a class concept map as a large group both at the beginning of a unit of work and then again at the end, as part of our assessment process. It also proved a useful way to develop a character map while reading a book aloud to the class. These concept maps are particularly useful in activities that require critical thinking skills.

We found in our classrooms that mind mapping helped our students in the following ways;

• Helps students brainstorm and explore any idea, concept, or problem.

• Facilitates better understanding of relationships and connections between ideas and concepts.

• Makes it easier to communicate new ideas and thought processes.

• Allows students to easily recall information.

• Helps students take notes and plan tasks for more detailed investigation.

• Makes it easier to organize ideas and concepts.

It is not enough just to develop a mind map, which is an integral part, but it is only the beginning of the journey, a plan. A mind map does not demonstrate the depth of understanding that students need to develop in order to help them make connections within the topic. Mind maps are used as a beginning strategy to help students navigate their way through their journey on the way to developing a deeper understanding of the topic.

The graphic organiser entitled “Food” included with this article demonstrates the integrating and synthesizing potential of a mind map. This article can be linked to our previous article “Feel Good Feel Great”[1]

References

Tony Buzan. http://members.optusnet.com.au/charles57/Creative/Mindmap

[1]  http://sclthailand.org/2011/12/planning-a-unit-of-work-learning-sequences/

Learning in the Market   by Professor Jurgen Zimmer

Learning in the market means learning amidst insecurity. In every business decision, a risk is inherent. With a wrong decision, economic sanctions will sooner or later come into effect. Good decisions lead ultimately to higher takings. Entrepreneurship is a serious game.

The market is like a school without a schoolhouse, which sometimes manifests itself as an obstacle course, a complex labyrinth, sometimes as a place for lightening-quick decisions, a workshop for tinkerers and inventors, an Ashram for the reception of otherworldly inspiration, an office for unusual measures, a stock exchange of ideas, a show-ground; it allows input from school-less teachers in various roles: as competing entrepreneurs, bureaucrats, managers, business partners, inventors, customers, enemies and friends. The teaching and learning materials stem from reality and are often home-made. This school, having next to nothing in common with the institution of the same name run by educators, finances itself.

Oh yes, and neither are there grades – the customers express their approval or displeasure in Euros and Cents. Exams are no longer short-term events with dubiously little long-term value: the consumers continue to spread their praise or their aspersion. The consumers force entrepreneurs to keep on learning, to constantly gain new competences in their field and produce new ideas. If they take the first early warning signals seriously enough, producers usually have enough time to readjust to the increased or changed demands of their customers before failing to meet the class target – ending with a balanced account sheet. Repeating the grade does happen when entrepreneurs pay too little attention to the market or get out of their depths, but there are no permanent expulsions from this school – new beginnings are also possible. And no one who’s there as an entrepreneur needs to be motivated because they’re motivated already, and the more fascinated they are by the game, the less they worry about timetables and vacation, they want to be there day and night.

Melvin Freestone

B.A., B.A.(Mod), M.A., H.Dip.Ed., M.Sc.

Consultant for Educational and Community Development

Overview

Educated at University of Dublin, Trinity College, Melvin Freestone has extensive experience in teaching as well as in school and curriculum development in primary and secondary schools. He has held Senior Teaching positions in Ireland and Tasmania.  Until recently he was Principal of Montagu Bay Primary School in Tasmania.

Melvin was Project Leader for the development of the National Statement and Curriculum Profile in Technology Education for the Commonwealth Government of Australia. He has been responsible for numerous curriculum projects in primary and secondary education, science and technology, and personal development. He has played a major role in the development and implementation of ICT for learning in Tasmanian schools. He has also been deeply involved in the Essential Learnings Project and the New Tasmanian Curriculum.

As well as being an experienced educator, he is a molecular biologist who has carried out research into the hospital pathogen Staphylococcus aureus.  He is also a keen sportsperson and has a love of classical music.

Melvin carried out a review of Technology Education in Pacific Rim countries for the OECD’s Pacific Circle Consortium. He has conducted residential programs for primary and secondary teachers in Thailand in association with the University of Tasmania. He is currently working with teachers in Nepal, India, and Thailand.

He has played a leadership role in many community development projects including being a founding member and President of Project Hahn Inc., a member of the Port Arthur Recovery Committee [Tasmania] and has facilitated the development and work of many community organizations.  He has a special interest in the development and provision of wilderness therapy for young people.

Melvin focuses on empowerment of the people with whom he works.  He works collaboratively – ‘at the shoulder’ – with educational leaders, senior staff, teachers, parents and members of school and local communities.  His experience and expertise enhance dialogue and action. 

Part 3

Questions and Teaching

By Melvin Freestone, September 2012.

The role of teachers in ‘learner led’ education shifts to one of facilitator, coach, critical friend, manager, and where appropriate expert. In so doing they help learners to-

• Connect with the subject matters deemed important for living and working in the twenty first century, including those set out by various curriculum authorities
• Deepen their thinking and understanding within existing areas of experience as well as engage with new fields inquiry and endeavour
• Make diverse connections within and between different ideas and practices, and thereby become more innovative and resourceful
• Become independent and control their own learning without overlooking important issues, ideas, values and skills they need to explore and develop, and
• Ground their learning in ‘real-life’ contexts and challenges related to their everyday lives.

The challenge for teachers is one of flexibility and agility in facilitating and managing learners to work individually and in groups of varying sizes, and to use available learning spaces well.  Directing learners to different sources, providing input and where appropriate direct teaching are just as important in ‘learner led’ education as they have been at any time in the past.

Focus questions can be used in increasingly sophisticated ways as learning proceeds.  A pattern of progressive development is outlined in the table.

The range of explorative questions that can be applied in pursuit of focus questions is diverse.  Careful consideration needs to be given to where they might fit into different stages in inquiry processes with the precise language determined by what learners are doing, want to do, can do and need to do.  Consequently, the actual questions posed may be quite distant from the samples of ‘starters’ that follow.

The artistry involved in combining generative questions, focus questions and explorative questions is demanding.  The extract from a teacher’s planning for an inquiry entitled Our Country illustrates how different types of question can be incorporated into an inquiry in a carefully sequenced combination.

The pursuit of answers to questions opens up opportunities for working collaboratively with others.  The shared action that results exposes different perceptions of experience, different interpretations, different understandings and different ways of making sense of experience.  Rich learning accrues from appreciation and exploration of these differences.

Collaborative communities of learners generate all kinds of leadership opportunities.  Provided the environment is appreciative and supportive what learners can achieve should be no surprise just a rewarding manifestation of their capabilities.  ‘Natural leaders’, previously hidden, often emerge through shared action, personal recognition and community celebration.

When the burgeoning of computer based resources, often referred to as ICT, is added into the equation some learners may be more up-to-date in a given area than teachers.  Hence the power of knowledge is more evenly shared than when rote learning and didactic teaching dominate.  Yet the need for guidance and expertise from teachers to enable learners to move from ‘novice’ to ‘expert’ remains unchanged.

Building learners’ capacity to ask effective questions is essential for life-long learning.  The personal empowerment gained is huge.

Part 1

Questions and Learning

By Melvin Freestone, September 2012.

Generative questions are gateways to inquiry, focus questions shape learning and explorative questions direct learning.  Each type of question has a particular value, role and function in learning.  When they are used in combination, they become powerful and empowering beyond words.

By way of analogy – generative questions paint the big picture, focus questions provide the colour and texture, and explorative questions give the detail.  An artist looking at or creating a work of art sees the overall picture at the same time as the detail and nuance.

What are generative questions like?

Generative questions are open-ended and challenging with multiple answers and lines of inquiry.  They – build on previous experience and interests, identify relevant prior knowledge and understanding, open up areas for exploration and investigation, focus thinking without cutting off possibilities, promote diverse ways of learning, and integrate learning across different fields.

Generative questions can be applied in all fields of learning as the examples illustrate.

• Who cares about air and why?
• What’s the strongest bridge we can make from the pages of a newspaper?
• In how many different ways can we make up the number 144, 14.4 and 1.44?
• In what ways could we use the idea of ‘pattern’ to create Art works?
• How might computer graphics best be incorporated into our multimedia production?
• What metaphors could we use to help us design a city?
• In what ways could we reconstruct the fable, the fairy story, the fanciful happening…  ?
• How might we produce literature that would encourage people to act on ‘climate change’?
• In what ways are cultures and ethical issues affecting research activity in agriculture?

Questions like these open up learning and as such act as gateways for inquiry.

What are focus questions like?

Focus questions shape learning.  They represent loci around which connections can be made and understandings of the world can be constructed.  Each focus question in the set that follows has been labeled with a key word.  Which one is, or ones are, appropriate for a particular inquiry depends on the subject matter, the purposes behind the inquiry and the learning needs of learners.

• How is it changing?

Change is the process of movement from one state to another.  It is universal and inevitable.  The key word is Change.

• What is our responsibility?

People are not passive observers.  They must make choices and in so doing can make a difference.  The key word is Responsibility.

• What is it like?

Everything has a form with recognisable features which can be observed, identified, described and categorised.  The key word is Form.

• How does it work?

Everything has a purpose, a role or a way of behaving which can be investigated.  The key word is Function.

• Why is it like it is?

Things do not just happen.  There are causal relationships at work and actions have consequences.  The key word is Causation.

• How is it connected to other things?

We live in a world of interacting systems in which the actions of any individual element affect others.  The key word is Connection.

• How is it ethical?

Ethical reasoning focus attention on the worth of values, ideas and actions and their implications in particular situations.  The key word is Ethical.

 Focus questions are ‘through-lines’ for learning and going on learning throughout life.  Change, responsibility, form, function, causation, connection and ethical – are so fundamental as to be ‘building blocks’ around which learners can cluster the connections they make and thereby construct their understandings.  In this way they can build dynamic networks of connections in their minds: networks that are continually changing with emerging experience and as different patterns and relationships become apparent.

How do explorative questions work?

Explorative questions direct action.  They make it easy for learners to see the kind of thinking required and what they need to do.  A sample of explorative questions addressed by learners at different stages in pursuing the generative question – Who cares about air and why? – follow.

• Defining Issues

> What are the critical elements involved in maintaining and improving of air quality?

> Why is air quality important?

• Gathering Information

> What are the most relevant Internet sites we can research to find out about air quality?

> How could we design experiments to test air quality?

• Devising Alternatives

> In what ways could air quality be improved in outdoor and indoor environments?

> What options for looking after our air quality would be most effective and why?

• Drawing Conclusions

> Are there any patterns or trends in the information we have collected?

> What is the best explanation of and solution for different problems affecting air quality?

• Making Judgements

> Can we prioritise actions and their consequences to improve air quality?

> How might we include the steps in our thinking in the PowerPoint or brochure on preventing air pollution?

• Being fair-minded

> What steps should we take to determine bias and detect false information?

> Were the procedures we used balanced and reasonable?

In ’learner led’ education the questions that really count are those that asked by students.  Avalanches of teacher questions, which have been so prevalent in past practices, followed almost in the same breath by teachers providing the answers needs to be confined to the annals of history.

Wouldn’t it be terrific if learning programs were transformed around questions that resonate with learners and at the same time are derived from the values, understandings, concepts, and skills needed for life and work in modern societies?  Given the current state of the art of education, such an outcome would seem to many people to be just another pipe-dream.  May be one day it might be a different story.

Part 2

Questions and Direction

By Melvin Freestone, September 2012.

The world is full of talk about where education needs to be going in the twenty first century.  To many this conversation appears light on realistic ways of acting.  Perhaps consideration of questions as drivers might help to bridge talk and action.

Two fundamental issues underpin the conversation.  The first centers on the much discussed need to promote ‘thinking’ among learners and what that means for learning environments.  The second is the shift towards ‘student centered’ learning.

Thinking is instigated by asking questions around which learners can make connections within and between different aspects of their experience.  At times the thinking may be critical or analytical where pulling thoughts together is in the ‘frame’, and at other times it may be creative or imaginative where searching for innovative ideas and practices is in the ‘frame’.

For a moment in time being critical or being creative may predominate, but over time both will be in full voice.  A ferment or argument between the two is created in learners’ minds from which possibilities, ideas and actions are generated.  The overall ‘flow’ from asking questions to making connections is illustrated in the diagram.

 Intelligent thinking is a dynamic multi-layered process of intention, strategy and process.

• Is the intention primarily focused on – innovation, originality, novelty and inventiveness, or on deduction, analysis, synthesis and decision?
• In what ways can strategies or broad courses of action aid pursuit of questions emanating from the intentions that have identified?
• Which processes are best for – defining Issues, gathering Information, devising alternatives, drawing conclusions, making judgements, and being fair-minded – as questions are explored and answers generated?

Growing appreciation that learners make unique connections within and between different aspects of their experience is fuelling a shift towards more ‘student centered’ learning.  Even if they ask the same questions and have identical experiences learners formulate their own connections.  They may come to similar understandings but they get there by different routes.

The metaphor of ‘student centered’ often tends to polarize conversations into an ‘either/or’ trap.  Instead, ‘learner led’ might be more insightful as gives strong direction yet implies partnerships between learners and teachers in the construction of learning.  Key features in a shift to ‘learner led’ include.

‘Learner led’ education is more likely to become a reality if learners generate the questions.  But questions posed by teachers can be just as valuable provided they are clearly understood by the learners.  Either way the questions being addressed need to be in the learners’ minds.

Asking questions and pursuing answers to them begets exploration and inquiry.  To be truly powerful the discourse needs to be deliberate, systematic and structured.  As a consequence learning is deeper than it might otherwise be with answers continually opening up more of the unknown.  In stark contrast, the mediocrity emanating from repetitive rote learning does little to stimulate learners especially when the agenda is solely owned by teachers.

Questions are thus means and ends to learning.  Asking them and seeking answers to them is a shared enterprise between learners and teachers, parents and other people in the community.  Their effective use goes a long way in creating learning communities that encourage-

• Being curious and questioning generated through inquiring, wondering, posing problems, probing further and looking beyond what is given or immediately apparent
• Thinking broadly and adventurously predicated on exploring alternative points of view, being open minded, being flexible, trying new things and ideas, and being playful
• Reasoning clearly and carefully promoted through seeking clarity, gaining understanding, being precise and thorough, and remaining alert to possible error
• Constructing inquiries built around being orderly and logical, being strategic, thinking ahead, approaching things in a calculated and methodical fashion, and
• Giving thinking time provided by devoting time and effort to critical and creative thinking around a diverse range of challenges in many different situations and contexts.

Deep thinking and deep understanding result with the unknown becoming progressively more visible, if not mysterious.  As Einstein observed – The most beautiful thing we can experience is the mysterious.  It is the source of all true Art and Science.

Questions explode the mysterious!!!

To paraphrase U.S. President Bill Clinton’s famous election mantra “it’s the economy, stupid”, my answer to what should be taught to students in the 21^st century is:  it’s the three R’s, stupid.

I don’t mean this in the tradition of conservative educators who periodically rise up in the middle of a progressive education moment and declare that the education system must get back to basics, that kids need to learn to read and to do their numbers. Still, I am strong in the belief that children should  learn to read at an early age. And this means being read to before attending primary school. I am painfully aware of the “Matthew Effect” where students who have not mastered reading in the early primary years are unlikely to ever catch up. Nevertheless, the bye- gone days of “See Dick run” and See Jane run”  of the traditional children’s readers do not fulfill the demands of the 21th century where problems like climate change, the  threat of nuclear disaster, and air and water pollution must be solved through collective ingenuity and collective agreement.

So I am not in favor of just teaching Johnny to read “See Jane run”,  or in mathematics  class for Johnny to learn simply by rote. My position is that children must be coached in asking questions and then seeking answers both individually and collectively.  So, Johnny needs to be coached to ask:  “Where is Jane  running and why is she going there?  Why isn’t Jane walking? What is the condition of the path she is running on? Is it safe?  What does Jane look like?  Is she happy?  After wondering about these questions  a child should be able to consult her or his peers to find out what they are wondering about.  Similarly, in math class practical problems  involving a student’s daily life need to be the norm.

I realize that these arguments have  been raging for  centuries with the volume being turned up considerably  at this dawn of the 21^st century.  What is different now is that with the benefit of cognitive science we know more about how to go about coaching students on how to go about problem solving.

We know more about how the mind makes associations and more about how students reach a deep understanding  of a subject and the problems associated with that subject. As teachers, we learn to help our students improve  meta-cognition, that is how they go about thinking about subject or problem. In sum, students should be helped to develop strategies on how to think in order to solve a problem.  In reading, for example, we have a group of strategies that can be taught to dramatically increase reading comprehension.

I am deliberately using the word coaching instead of teaching simply because we sometimes understand the word teaching to mean lecturing, a one way communication from teacher to student. I am of the school that this method is highly ineffective for many, perhaps most, learning.  Much more effective, is the teacher learning with the student and helping the student teach themselves or each other.  This goes  back to what Socrates believed: we learn best when we discover the answers ourselves.

This approach to learning  translates into the 21^st classroom looking and feeling much different from  the traditional classroom that has the teacher in front of the class and the student  lined up in a rows waiting to be taught.  A more congenial configuration for the 21^st century is a flexible seating arrangement where students can quickly work in pairs or groups  or go to separate tables where they can work on projects.  The teacher is much more a participant in the learning process, not the fountain of all knowledge. Learning and questions are shared by everyone in the class.  One label used to identify this type of learning and classroom is called student centered learning. Part of this process is broken into other rubrics called project based learning, inquiry based learning,  peer based learning and activity based learning just to mention a few.  In all these types of learning a common feature  is what some refer to as the scientific method approach.  Put in another way, using deductive reasoning. The process starts with framing the question or problem to be solved; making observations; forming a hypotheses; making logical deductions and then testing these deductions or conducting an experiment.  In short, while it is important what is taught (the curriculum) it is equally important how we coach (teach) students in the 21 century, that is, how students go about learning.

So, let’s get to the heart of the matter:  what should be the core, universal learning competencies we want future generations to have.

You know from my opening salvo, that common sense tells us that knowing how to read, I mean really read, is the essential skill to be mastered and should be mastered thoroughly in primary education.  And I have touched on what real reading means: i.e. deep understanding.  Perhaps you can think of this as the floor to one’s education. We build from there.

By dwelling on reading, I did not mean to ignore the other essential skills needed in the 21^st century. If we continue to use the analogy of building a house, we can think of working together as the skill needed to actually plan and put together the house along with the scientific and math skills to make sure all is plumb and well-fitting.

Thus, of  particular importance are what some call life skills and what I call social skills—being able to get along and cooperate with peers and superiors to solve problems and accomplish tasks.  I include in this skill set leadership.  How do we teach leadership?  The partial answer is we provide opportunities for practice starting at an early age. Previously, I mentioned a classroom that is student centered and in that context, the teacher uses project based learning.  Groups that take on complicated projects need to put personal skills to work and these groups must have leadership the group can rely on to successfully complete the project.

This is the information and digital age, yet  I deliberately mentioned first and foremost  gaining the basic skills of reading and writing in the 21^st century and acquiring  social skills.

Digital learning follows and has a high place in learning competencies future generations of learners must have.  I continue to believe it is worthwhile to introduce primary school children to computers and computer programs; however, it is in the post primary school years that I think digital learning is critical.  This is the time in a young person’s life when he or she must search for information outside their immediate experience and those people and learning materials students have immediate access to..  It is on the world wide web and many other digital tools where many of these answers can be found.

The International Baccalaureate  three programmes of international education for students aged 3 to 19  represents to date one of the best summations of what international learning standards in the 21^st century should look like.  It is a system that should be studied carefully before entering in a newer paradigm.

What I have attempted in this short space it to give the reader an introduction to some of my basic thinking  about what the most important learning competencies for the 21 century are and how those competencies should be learned.

ถ้าจะลองพูดตามประโยคหาเสียงอันโด่งดังของประธานาธิบดีคลินตันที่ว่า “ต้องเศรษฐกิจสิ” คำตอบของผู้เขียนว่าเราควรสอนอะไรให้แก่นักเรียนในศตวรรษที่ 21 ก็จะเป็น “ต้อง 3R’s สิ” (ได้แก่ การอ่าน Reading การเขียน wRiting และการคำนวณ aRithmetic – ผู้แปล)

ผู้เขียนไม่ได้หมายความถึงเรื่องที่นักการศึกษาอนุรักษ์นิยมพูดถึงบ่อยๆในระยะนี้ที่ระบบการศึกษากำลังพัฒนาว่า ระบบการศึกษาสมควรกลับไปที่วิธีพื้นฐาน คือนักเรียนต้องเรียนอ่านและคำนวณ ผู้เขียนยังคงเชื่ออย่างหนักแน่นว่าเด็กควรได้รับการปลูกฝังเรื่องการอ่านตั้งแต่ยังเล็ก –หมายถึงตั้งแต่ก่อนเข้าเรียนชั้นประถม- ผู้เขียนตระหนักดีถึงความเป็นจริงอันโหดร้ายของ “ผลกระทบของแมทธิว” ที่ซึ่ง นักเรียนที่ไม่มีทักษะการอ่านที่เพียงพอในช่วงปีแรกของการเรียนชั้นประถมมักจะถูกทิ้งไว้ข้างหลังอย่างยากที่จะตามทัน อย่างไรก็ดี หนังสือแบบเรียนหัดอ่านสำหรับเด็กที่เลิกใช้ไปแล้วอย่าง “ดิ๊กและเจน” ไม่สามารถตอบสนองต่อความต้องการของยุคสมัยของศตวรรษที่ 21 ที่ซึ่งเรากำลังเผชิญกับปัญหาอย่างการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศโลก, การคุกคามของมหันตภัยนิวเคลียร์ และมลภาวะทางน้ำและอากาศที่ต้องได้รับการแก้ไขอย่างชาญฉลาดด้วยข้อตกลงร่วมกัน

ดังนั้นผู้เขียนจึงไม่เห็นด้วยกับการที่เราเพียงแค่สอนให้นักเรียนอ่านเขียนและคิดเลขเป็น จุดยืนของผู้เขียนคือการที่นักเรียนต้องได้รับการแนะนำดูและให้สามารถตั้งคำถามและแสวงหาคำตอบทั้งด้วยตัวเองและร่วมกับผู้อื่น ดังนั้นนักเรียนที่อ่าน ดิ๊กและเจน จะต้องได้รับการชี้แนะเพื่อที่จะตั้งคำถาม “เจนวิ่งไปที่ไหนและวิ่งไปทำไม? ทำไมเธอไม่เดินแทน? ทางที่เจนวิ่งไปเป็นอย่างไร? มันปลอดภัยไหม? เจนหน้าตาเป็นอย่างไร? เธอมีความสุขไหม?” ได้ หลังจากคิดถึงคำถามเหล่านี้ เด็กสมควรที่จะสามารถดึงตัวเองหรือเพื่อนเพื่อคิดหาคำตอบของข้อสงสัยเหล่านั้นได้ เช่นเดียวกับการฝึกฝนเพื่อแก้ปัญหาในชั้นเรียนวิชาคณิตศาสตร์ ควรจะมีพื้นฐานอยู่ในชีวิตประจำวันของนักเรียน

ผู้เขียนตระหนักดีว่าข้อถกเถียงเหล่านี้ได้รับการหยิบยกขึ้นมาพูดถึงเป็นเวลานานพร้อมๆกับการก้าวเข้าสู่เริ่มต้นของศตวรรษที่ 21 สิ่งที่แตกต่างไปในปัจจุบันคือประโยชน์ของความรู้ความเข้าใจทางวิทยาศาสตร์ที่ทำให้เราเข้าใจมากขึ้นถึงการฝึกฝนนักเรียนในด้านการแก้ปัญหา

เราเข้าใจมากขึ้นเกี่ยวกับการทำงานของสมองและวิธีที่นักเรียนพัฒนาไปสู่ความเข้าใจในระดับลึกของเรื่องและปัญหาที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนั้นๆ ในฐานะผู้สอน เราเรียนรู้ที่จะช่วยให้นักเรียนของเราพัฒนาฐานของความเข้าใจ นั่นคือวิธีที่นักเรียนจะคิดเกี่ยวกับเรื่องหรือปัญหา โดยสรุปคือ นักเรียนควรที่จะได้รับการช่วยเหลือเพื่อพัฒนาโครงสร้างทางความคิดเพื่อที่จะแก้ปัญหา ยกตัวอย่างเช่นในการอ่าน เรามีหลักสำคัญที่จะสามารถสอนเพื่อเพิ่มความเข้าใจในการอ่าน

ผู้เขียนตั้งใจใช้คำว่าการฝึกสอนแทนคำว่าการสอน เพราะหลายครั้งที่เราเข้าใจว่าการสอนหมายถึงการบรรยาย – การสื่อสารทางเดียวจากอาจารย์ถึงนักเรียน- ผู้เขียนว่าในโรงเรียน การสอนด้วยวิธีนี้ไม่ได้ผลกับการเรียนรู้บางอย่าง หรืออาจจะเกือบทั้งหมดด้วย วิธีที่ได้ผลกว่ามากคือการที่ครูเรียนรู้ไปกับนักเรียนและช่วยนักเรียนสอนตัวเองหรือคนอื่น ดังเช่นที่โสเครตีสเชื่อว่า: เราจะเรียนรู้ได้ดีที่สุดเมื่อเราได้ต้นพบคำตอบด้วยตัวเอง

ห้องเรียนในศตวรรษที่ 21 จะมีลักษณะและให้ความรู้สึกแตกต่างอย่างมากกับห้องเรียนแบบเดิมที่มีครูยืนสอนอยู่หน้าชั้นและนักเรียนนั่งเรียงหน้ากระดานรอความรู้ป้อนส่งมา ภาพที่น่าจะเป็นมากกว่าคือการจัดที่นั่งอย่างหลวมๆ สามารถเคลื่อนย้ายได้ง่ายเมื่อนักเรียนต้องทำงานเป็นคู่หรือแยกทำงานเดี่ยวของตัวเอง ครูมีส่วนร่วมมากขึ้นในกระบวนการเรียนรู้ ไม่ใช่น้ำพุแห่งความรู้ การเรียนและการถามตอบกระจายไปทั่วทั้งห้องเรียน ที่เราเรียกกระบวนการเรียนรู้แบบนี้ว่าเป็นการเรียนรู้โดยมีนักเรียนเป็นศูนย์กลาง ส่วนหนึ่งของกระบวนการนี้ถูกแยกออกมาเป็นอีกหนึ่งอย่างที่เราเรียกว่าการเรียนรู้จากการทำงาน, การเรียนรู้จากการถาม, การเรียนรู้กับเพื่อน และการเรียนรู้จากการทำงาน ฯลฯ ในรูปแบบการเรียนรู้ทั้งหมดที่กล่าวมานั้นมีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกันคือการใช้วิธีการทางวิทยาศาสตร์เพื่อค้นหาคำตอบ หรือในอีกแง่หนึ่ง คือการใช้เหตุผลแบบนิรนัย กระบวนการเริ่มต้นโดยการกำหนดคำถามหรือปัญหาที่ต้องการคำตอบ, การสังเกต, สร้างสมมติฐาน, และการทดลองเพื่อพิสูจน์ข้อสมมติฐานนั้นๆ โดยสรุปคือ สิ่งที่จะสอน(หลักสูตร)นั้น มีความสำคัญเท่าเทียมกันกับวิธีที่เราจะแนะนำ(สอน)นักเรียน นั่นคือวิธีที่นักเรียนจะได้เรียนรู้

ดังนั้น มาเข้าเรื่องกันถึง : อะไรที่ควรจะเป็นทักษะสำคัญหรือสมรรถภาพในการเรียนรู้ที่เราต้องการจากคนรุ่นหลัง

จากการรวบรวมข้อมูลจากหลายๆแหล่ง สามัญสำนึกบอกเราว่าสิ่งนั้นคือการอ่าน ผู้เขียนหมายความอย่างนั้นจริงๆ การอ่านเป็นทักษะที่ต้องฝึกฝน และควรได้รับการฝึกฝนให้เชี่ยวชาญในช่วงต้นของการเรียน และผู้เขียนต้องการย้ำว่าการอ่านจริงๆหมายความว่าอย่างไร; ความเข้าใจอย่างลึกซึ้ง คุณอาจจะนึกภาพว่าการอ่านคือพื้นฐานของการศึกษาของคนๆหนึ่ง เราสร้างความรู้ขึ้นมาจากที่นั่น

สิ่งสำคัญต่อมาคือสิ่งที่เราอาจเรียกว่า ทักษะชีวิต หรือที่ผู้เขียนเรียกว่าทักษะทางสังคม – ความสามารถในการเข้าร่วมและทำงานร่วมกับผู้อื่นเพื่อแก้ปัญหาและทำงานให้สำเร็จลุล่วง ผู้เขียนหมายรวมถึงทักษะของการเป็นผู้นำเข้าไปด้วย เราจะสอนให้เด็กมีความเป็นผู้นำได้อย่างไร คำตอบหนึ่งคือโดยการสร้างโอกาสให้เด็กได้ฝึกฝนตั้งแต่อายุยังน้อย ก่อนหน้านี้ที่ผู้เขียนกล่าวถึงชั้นเรียนที่มีนักเรียนเป็นศูนย์กลาง และครูใช้การเรียนรู้โดยการทำงานเป็นกระบวนการสอน กลุ่มทำงานที่ได้รับโจทย์ที่มีความซับซ้อนจำเป็นต้องดึงทักษะความสามารถของแต่ละบุคคลออกมาใช้ในการทำงาน และแต่ละกลุ่มตำเป็นต้องมีผู้นำที่กลุ่มสามารถไว้วางใจได้เพื่อให้การทำงานนี้สำเร็จลุล่วง

โลกปัจจุบันกำลังอยู่ในยุคข้อมูลดิจิตอล แต่ผู้เขียนยังคงจงใจที่จะกล่าวถึงการพัฒนาทักษะพื้นฐานแรกและสำคัญที่สุดของการอ่านและการเขียนในการเรียนรู้ในโลกศตวรรษที่ 21 นี้และการมีทักษะทางสังคม

การเรียนรู้ทางดิจิตอลสิบเนื่องและมีความจำเป็นมากที่ผู้เรียนในรุ่นหลังต้องมีความสามารถด้านนี้ ผู้เขียนยังคงเชื่อว่ามันเป็นเรื่องที่เหมาะสมและคุ้มค่าที่จะใส่การเรียนคอมพิวเตอร์และการใช้โปรแกรมให้กับเด็กนักเรียนชั้นประถม อย่างไรก็ดี ผู้เขียนคิดว่าการเรียนรู้เรื่องดิจิตอลเหมาะสมที่สุดกับเด็กวัยพ้นชั้นประถม ณ ขณะนี้เป็นยุคที่เด็กต้องหาข้อมูลจากนอกห้องเรียนและพวกเขาสามารถหาคำตอบมากมายได้ทันทีจากเครือข่ายและเครื่องมือทางดิจิตอลอื่นๆที่มีอยู่มากมายเช่นกัน

หลักสูตรปริญญาตรีนานาชาติสามหลักสูตรของการศึกษาสำหรับนักเรียนช่วงอายุ 3 – 19 แสดงออกมาเพื่อให้เห็นว่ามาตรฐานการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 ควรเป็นอย่างไร ระบบนี้ควรได้รับการศึกษาอย่างใกล้ชิดก่อนที่จะเผยแพร่ต่อไป

สิ่งที่ผู้เขียนได้พยายามนำเสนอในพื้นที่อันจำกัดตรงนี้คือให้ผู้อ่านได้เข้าใจถึงแนวคิดบางส่วนของผู้เขียนเกี่ยวกับว่าอะไรคือสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับความสามารถในการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 และเราจะได้ความรู้เหล่านั้นมาอย่างไร

Assessing Student Learning

This article by two of our regular contributors, Ms Ellen Cornish and Dr Don Jordan, contributes to the discussion about Child Centred learning as it provides a practical example of how assessment is about more than testing rote learning. The article looks assessment of learning, assessment  for learning and assessment as learning. A comprehensive assessment matrix is provided to support assessment on a unit of work related to the Olympic Games.

	Ellen Cornish is a very experienced Early Childhood and Primary School teacher from Hobart, Tasmania, Australia.
	Dr Don Jordan had an extensive career in Tasmanian schools and completed his doctorate at Curtin University.

Both Don and Ellen have had experience in other countries, either as visiting teachers or consultants. They have contributed several articles to SCLT.

What can this student say, write, or create to show me they understand what they have been learning?

Ms Ellen Cornish and Dr Don W Jordan

Student assessment is central to effective teaching and learning in a Child Centred classroom, to assist teachers to teach for understanding, and to give students the opportunity to demonstrate their learning. There are many ways to assess student learning, ranging from summative standardized and teacher created tests, to more formative student focussed activities. It is not our intention in this article to summarize the different assessment possibilities, but to discuss the student assessment strategies used in our primary classroom in Tasmania, Australia.

Effective assessment can be in many forms including text based, visual presentations, group discussions, teacher and student initiated rubrics, or some other. We found one useful strategy was to imagine a successful student demonstrating in their chosen way, the thinking and learning we hoped to see from them. A powerful way, best described by Anne Reeves (2011), was to visualize successful learners and ask. “What can this student say, write, or create to demonstrate an understanding of the work that was undertaken? What questions can he answer? What tasks can he perform?”

It was important for us to establish classroom strategies and routines that provided opportunities for our students to demonstrate their learning, in their chosen ways. Depending on the interests and talents of the student, this included text based or art and drama activities or conversations with teachers or classmates. To help us take account of the different talents and abilities demonstrated by our students, we drew on Howard Gardner’s (1983) Multiple Intelligences (MI), to inform our assessment strategies and to provide a useful framework to help us understand that our students have different strengths, learn in a variety of ways and at different rates.

Gardner extends the traditional academic intelligences of linguistic and logical mathematical intelligences (IQ test), to include spatial, visual, musical, bodily kinaesthetic, interpersonal, intrapersonal, and naturalist intelligences. This implies that students generally may engage higher order thinking and problem solving in an area of intellectual strength.

For example, a student gifted in linguistic intelligence may produce a creative and original piece of writing but may struggle with a task that demands high-level spatial awareness. We gave our students the opportunity to foster their intellectual strength and curiosity through a collection of guided choices e.g. art/craft drama, music etc. and teacher directed activities.

This was a powerful way for us to engage our students in learning, whilst giving them opportunities to develop their multiple intelligences. We always ensured that any such choices were under our supervision, thus ensuring students were engaged in activities that fostered a deeper understanding.

We furthered ensured that our students were able to engage in activities at a deeper level by drawing on strategies identified by Benjamin Bloom.

Bloom (1956), identified six levels of understanding, from the simple recall or recognition of facts, as the lowest level, through increasingly more complex and abstract mental levels, to the highest order which is classified as evaluation and creating. Bloom’s six levels include:

Remembering: Retrieving, recognizing, and recalling relevant knowledge from long-term memory through labelling, listing, memorizing, naming, ordering, recognizing, relating recalling, repeating, reproducing .

Understanding: Constructing meaning from oral, written, and graphic messages through interpreting, exemplifying, classifying, summarizing, inferring, comparing, and explaining.

Applying: choosing, demonstrating, dramatizing, illustrating, interpreting, practicing, scheduling, sketching, solving, using, and writing.

Analysing: Breaking material into constituent parts, determining how the parts relate to one another and to an overall structure or purpose through differentiating, organizing, and attributing, calculating, comparing, examining.

Evaluating: Making judgments based on criteria and standards through checking and critiquing through arguing assessing, choosing defending, predicting, selecting.

Creating: Putting elements together to form a coherent or functional whole through reorganizing elements into a new pattern or structure through generating, planning, or producing, appraising, arguing, assessing, attaching, choosing comparing, defending estimating, judging, predicting, (Anderson & Krathwohl, 2001, pp. 67-68)

To enable our students demonstrate their undrstanding, we organised our classroom activities using the Bloom / Gardner matrix, as attached.

References

Bloom, Benjamin S. & David R. Krathwohl. (1956). Taxonomy of educational objectives: The classification of educational goals, by a committee of college and university examiners. Handbook 1: Cognitive domain. New York, Longmans.

Gardner, Howard (1983) Frames of Mind: The theory of multiple intelligences, New York: Basic Books.

Anne R Reeves. Where Great Teaching Begins, Planning for Student Thinking and Learning. ASCD 2011.

We have modified the Olympic Games, Gardner / Bloom matrix, created by Miguel Aguilera (St Joseph’s, Bulli – 2004)

Click picture to view table

บทความนี้เขียนโดยสองผู้ร่วมงานของ SCL เอเลนคอร์นิชและดอกเตอร์ ดอน จอร์แดน ร่วมกันแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับการเรียนรู้โดยมีนักเรียนเป็นศูนย์กลาง แสดงกรณีศึกษาว่าการประเมินผลนั้นเป็นมากกว่าการวัดผลแบบการเรียนรู้แบบท่องจำ บทความแสดงถึงการประเมินการเรียนรู้, การประเมินเพื่อการเรียนรู้และการประเมินเสมือนการเรียนรู้ วิธีการวัดผลแบบครอบคลุมนี้สร้างขึ้นเพื่อสนับสนุนการประเมินผลการทำงานที่เกี่ยวข้องกับการแข่งขันกีฬาโอลิมปิกส์

	เอเลน คอร์นิช เป็นผู้มากด้วยประสบการณ์ด้านเด็กเล็กและเด็กก่อนวัยเรียน อาจารย์จากโรงเรียนโอบอร์ต รัฐทาสมาเนีย ออสเตรเลีย
	ดอกเตอร์ดอน จอร์แดน มีประสบการณ์ผ่านการทำงานมาหลากหลายในโรงเรียนทาสมาเนียน และสำเร็จการศึกษาระดับปริญญาเอกจากมหาวิยาลัยเคอร์ติน

ทั้งดอนและเอเลนยังมีประสบการณ์ในประเทศอื่นด้วย ทั้งในฐานะผู้เยี่ยมชนการสอนและที่ปรึกษา พวกเขาเขียนบทความหลายชิ้นให้กับ SCL

อะไรที่นักเรียนคนนี้สามารถพูด, เขียน หรือทำบางอย่างเพื่อแสดงให้เราเห็นว่าเขาเข้าใจสิ่งที่เขาได้เรียนรู้มา?

นางสาวเอเลน คอร์นิช และดอกเตอร์ ดอน ดับบลิว จอร์แดน

การประเมินผลนักเรียนเป็นวิธีการที่มีความสำคัญสำหรับการเรียนและการสอนในชั้นเรียนที่มีนักเรียนเป็นศูนย์กลาง เพื่อเป็นตัวช่วยในการสอนเพื่อความเข้าใจสำหรับครู และเป็นโอกาสให้นักเรียนได้แสดงให้เห็นการเรียนรู้ของพวกเขา การประเมินนักเรียนมีหลายวิธี ตั้งแต่การประเมินโดยหน่วยงานกลางไปจนถึงการทดสอบที่ครูออกแบบเองเพิ่มเติมขึ้นมาให้เหมาะสมกับสิ่งที่นักเรียนกำลังศึกษา บทความนี้ไม่ได้จะกล่าวถึงวิธีการประเมินในรูปแบบต่างๆ แต่เป็นการแสดงความเห็นถึงวิธีการประเมินที่พวกเราใช้อยู่ในชั้นเรียนที่ทาสมาเนีย ประเทศออสเตรเลีย

วิธีการประเมินที่เหมาะสมสามารถมีได้หลายรูปแบบ รวมไปถึงการใช้ตำราเรียน การนำเสนอภาพนิ่ง การอภิปรายกลุ่มหรืออื่นๆ เราพบว่าวิธีหนึ่งที่ได้ผลดีคือจินตนาการถึงความสำเร็จที่นักเรียนจะแสดงให้เห็นในทางที่พวกเขาเลือก ความคิดและการเรียนรู้ที่เราหวังจะได้เห็นจากพวกเขา ทางที่มีประสิทธิภาพ อธิบายไว้อย่างดีโดย แอน รีฟส์ ( 2011) คือการมโนภาพผู้เรียนที่ประสบความสำเร็จและถามว่า “นักเรียนคนนี้จะสามารถพูด เขียน หรือสร้างสรรค์บางอย่างเพื่อแสดงถึงความเข้าใจในงานที่ได้รับมอบหมายอย่างไร? สามารถตอบคำถามอะไรได้? สามารถทำงานอะไรได้บ้าง?”

เป็นเรื่องสำคัญที่เราจะต้องสร้างระบบห้องเรียนและแผนการสอนที่เปิดโอกาสให้นักเรียนของเราได้แสดงออกถึงสิ่งที่พวกเขาเรียนรู้ ในแบบที่พวกเขาเลือก ตามความสนใจและความสามารถ นี่รวมไปถึงการทดสอบตามตำราหรือการแสดงศิลปะและการละคร หรือการแสดงความคิดเห็นกับอาจารย์หรือเพื่อนร่วมชั้น เราใช้ทฤษฎีพหุปัญญาของโฮเวิร์ด การ์ดเนอร์ (1983) เป็นหลักในการประเมินของเราและเพื่อเป็นกรอบกว้างๆที่จะช่วยให้เราเข้าใจว่านักเรียนของเรามีข้อดีแตกต่างกัน เรียนรู้ในวิธีการที่หลากหลายต่างกัน

การ์ดเนอร์ขยายการวัดระกับความรู้แบบดั้งเดิมจากความรู้ทางวิชาการด้านภาษาและตรรกะวิชาทางคณิตศาสตร์ (IQ test) มาเป็นรวมไปถึงด้านมิติสัมพันธ์, ภาพ, ดนตรี, การเคลื่อนไหวของร่างกาย, มนุษยสัมพันธ์, การสื่อสารกับตัวเอง และธรรมชาติวิทยา หมายถึงว่านักเรียนอาจใช้สิ่งเหล่านี้ร่วมกันเป็นส่วนหนึ่งของความฉลาดในการคิดตรรกะที่สูงขึ้นและเพื่อแก้ปัญหา

ยกตัวอย่างเช่น นักเรียนที่มีความสามารถทางภาษาอาจสร้างสรรค์ผลงานด้านการเขียนแต่อาจมีข้อติดขัดในงานที่ต้องอาศัยความรู้ขั้นสูงด้านมิติสัมพันธ์ เราให้โอกาสนักเรียนของเราที่จะพัฒนาความรู้และความอยากรู้อยากเห็นของพวกเขาผ่านตัวเลือกต่างๆที่มีให้ เช่นศิลปะ, งานหัตถกรรม ฯลฯ และมีครูเป็นผู้ดูแล

นี่เป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพมากสำหรับเราที่จะดึงดูดนักเรียนให้เรียนรู้ โดยการให้โอกาสพวกเขาได้พัฒนาพหุปัญญาของพวกเขา เรามั่นใจว่าทางเลือกต่างๆดังกล่าวอยู่ใต้การดูแลของเรา จึงมั่นใจว่านักเรียนได้มีส่วนร่วมในกิจกรรมที่พัฒนาความเข้าใจให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น

เพื่อให้มั่นใจว่านักเรียนของเราได้รับความรู้ที่เพิ่มขึ้นโดยการเข้าร่วมกิจกรรมในระดับที่สูงขึ้นเราใช้ระบบโครงสร้างที่สร้างโดยเบนจามิน บลูม

บลูม(1956) กำหนดระดับขั้นของความเข้าใจไว้หกระดับ ตั้งแต่การจำหรือรับรู้ข้อมูลอันเป็นลำดับต่ำสุด ไปสู่ระดับที่ซับซ้อนยิ่งขึ้นและอาศัยการทำงานของสมองมากขึ้นไปจนถึงระดับสูงสุดซึ่งคือการประเมินผลและการสร้างสรรค์ หกระดับตามหลักของบลูมประกอบด้วย

ความจำ                                ความสามารถในการจำความรู้ต่าง ๆ ที่ได้เรียนรู้มา  ด้วยการ นิยาม, จับคู่, เลือก, จำแนก, บอกคุณลักษณะ, บอกชื่อ, ให้แสดงรายชื่อ, บอกความสัมพันธ์

ความเข้าใจ          ความสามารถในการแปลความ ขยายความ และเข้าใจในสิ่งที่ได้เรียนรู้มา   แปลความหมาย, เปลี่ยนแปลงใหม่, แสดง, ยกตัวอย่าง, อธิบาย, อ้างอิง, สรุป, บอก, รายงาน, บรรยาย, กำหนดขอบเขต, ฯลฯ

การนำไปใช้          ความสามารถในการใช้สิ่งที่ได้เรียนรู้มาเป็นวัตถุดิบก่อให้เกิดสิ่งใหม่ ประยุกต์ใช้, จัดกระทำใหม่, แก้ปัญหา, จัดกลุ่ม, นำไปใช้, เลือก, ทำโครงร่าง, ฝึกหัด, คำนวณ, ฯลฯ

การวิเคราะห์        ความสามารถในการแยกความรู้ออกเป็นส่วนแล้วทำความเข้าใจในแต่ละส่วนว่าสัมพันธ์คือแตกต่างกันอย่างไร จำแนก, จัดกลุ่ม, เปรียบเทียบ, สรุปย่อ, บอกความแตกต่าง, อธิบาย, วิเคราะห์, แยกส่วน, ทดสอบ, สำรวจ, ตั้งคำถาม, ตรวจสอบ, อภิปราย, ฯลฯ

การประเมิน         ความสามารถในการตัดสินคุณค่าอย่างมีเหตุมีผลตั้งราคา, ตัดสินคุณค่า, พิจารณา, สรุป, ประเมิน, ให้น้ำหนัก, กำหนดเกณฑ์, การเปรียบเทียบ, แก้ไข, ปรับปรุง, ให้คะแนน

การสังเคราะห์     ความสามารถในการรวมความรู้ต่าง ๆ หรือประสบการณ์ต่าง ๆ ให้เกิดเป็นสิ่งแปลกใหม่           การออกแบบ, วางแผน, การแก้ปัญหา, การผลิต, การสร้างสูตร, ฯลฯ

เพื่อจะสามารถให้นักเรียนได้พัฒนาความเข้าใจของตน เราจัดการกิจกรรมในห้องเรียนโดยอาศัยวิธรการของบลูม/การ์ดเนอร์ตามตัวอย่างด้านล่าง

คลิกที่ภาพ