Category: Pathway Schools

Categories
Pathway Schools

The Flat Earth – Opening the Eyes of Students in Two Different Parts of the Worldโลกระนาบเดียว – การเปิดโลกกว้างของนักเรียนในสองมุมโลก

We recently posted an article which describes the distance education program between Sa Nguan Ying School in Suphanburi, Thailand, and Lodi High School in Lodi, Wisconsin, USA.

One of the great things about that program is the distance teaching of two teachers from each of the schools and also the contact between students in both schools. It is a way of making US history much more real for Thai students as it is taught by an American teacher,  and for their American counterparts, being taught by a Thai teacher from Sa Nguan Ying brings deeper understanding of South East Asian history and culture.

This distance program grew out of the student and teacher exchange program between Lodi and Sa Nguan Ying Schools.

Holly Jean Hargis’ journal posted below is further evidence of the great learning that can come out of an effective student exchange program.

Holly’s journal affirms how this exchange program opened her eyes to the broader world.

Thank you for allowing us to reproduce it here Holly .

Greg Cairnduff

Acting Editor 

Letters From Thailand

Holly Jean Hargis

 

When I first came to Thailand I never would have guessed I would be back a mere 14 months later. I first came as an exchange student from a small town in Wisconsin, and it was my very first time leaving United States. I was 18 years old and a senior in High School, and this would be the longest amount of time that I would spend away from my family.

The Exchange

Travel had always interested me ever since I was young, but I came from a large family who didn’t have the opportunity to do much of this. When my school in Lodi, Wisconsin offered the chance to spend 3 weeks in Thailand , half way across the world, there was no doubt in my mind that I wanted to be part of this experience. I started saving money with a summer job and was able to fund my trip, which was with 9 other students and 3 teachers from my school.

I remember the exact moment I stepped out of the airport into Thailand that first time, I remember feeling the hot and humid air at 3 in the morning and feeling so excited about having the chance to experience another culture. What I didn’t know was that this exact trip would alter the entire course of the following year for me. It would give me courage and opportunity to experience a different life after high school than I ever would have considered before.

My 3 weeks in Thailand went so fast that afterward everything felt like a dream. The exchange program was with Sa-nguan-Ying School in Suphanburi, where I lived with a host family in Thailand and had two sisters with whom I was able to become close with very quickly. My host parents couldn’t speak more than a few words of English but their smiles and laughter everyday made me feel so happy and welcome in this country. I felt a part of the school that I attended every day and also was able to see and learn more about Thailand, so I felt part of Thailand too.

My Decision

It was on the train to Kanchanaburi where I sat with my two best friends agreeing that the 3 amazing weeks in the country could only be the beginning. In this small amount of time we had been introduced to a complete different culture than our own and had made so many new friends. We wondered how much we could learn by travelling more, since we had learned so much about travel, culture, and ourselves in just 3 weeks in Thailand. It was that point when we all talked about taking a year off before college to travel more, and it was at that point I had made the decision I would be travelling abroad very soon again, and maybe even back to Thailand.

Now

Now, 15 months later I sit at a desk in Thailand, at the very same school I visited before. Instead of being a student this time, I was offered the opportunity to be on the other side of the spectrum and work as an assistant teacher, teaching English. I will be here for 8 weeks, and I believe this opportunity to be the best one I have had in my entire life.

In the United States, taking a year off before college is not widely accepted. When I shared with my friends and family that I would be travelling abroad for 8 months prior to enrolling in college, I was welcomed with concern and fear. Now, many months later, these same people are praising me for the opportunities I have been able to experience. Both my parents who have never traveled abroad before visited me on my journey, my Dad visiting me right here in Suphanburi, Thailand. I feel that these opportunities have not only benefited me personally, but those around me as well.

I started my year with the confidence I had gained from the exchange experience in Thailand previously. Starting in October I lived in Paris, France for some time while also travelling to Morocco, London, and Germany. Next, I made my way back to the Land Of Smiles to reunite with many friends and also meet some of the most amazing people I have ever had the chance of calling friends. It would also be the very first time I would live on my own, a huge step for a 19 year old travelling abroad.

Not only did I begin to live on my own, but also began a job, and a job that I loved. I have always wanted to be a teacher and my experience as an assistant teacher here has helped me realize that this is something that I am good at and that I can imagine doing for the rest of my life. I worked with Ms. Tuke, a Thai teacher here who I learned so much from and who I can call a friend. I taught children in grades 7-9 and helped them improve their pronunciation and understanding of the English language. I helped them with their grammar on papers and presentations as well. It feels so good to know that I can help these students learn, and I really feel like they always appreciated my help. The relationships I have made with my students are ones that I value so highly, I absolutely love the students here and I love the tutoring and teaching I have been doing.

This Opportunity

This teaching opportunity has also given me the wonderful chance of seen more of Thailand. Almost every weekend I was able to travel somewhere new and experience a new part of Thailand. Whether it was seen Wat Poh in Bangkok or spending a weekend with friends at Koh Samet, each experience will be one that I will never forget. Other experiences such as eating Thai dinner every night with friends or learning Thai songs and the Thai language are priceless. All of the friends and teachers I have met here, Thai, American, Chinese, and Tasmanian, have helped me feel so happy in this country and I know the connections I made here will never be lost.

I am so thankful that Chaht and the English Program at Sa-nguan-Ying presented me with the opportunity of returning to Thailand. I cannot even express how important the connection is between my school in Lodi and Sa-nguan-Ying. I truly believe and know that I would be a completely different person leading a very different life if I hadn’t been on that trip in November 2010.

The End

It’s now almost 2 months after my second arrival in Thailand and my time is almost up. I cannot believe that I am leaving this wonderful place where I have been given the chance to learn and take away so much. I have learned how to live on my own, I have met wonderful people from over the world, I have built relationships with my students, I have started to learn how to teach, I have learned so much about the Thai culture, I have learned more about myself and I have gained confidence and courage. I feel so lucky to be part of the EP family and I know that I would be welcomed back anytime. As I have learned, most people don’t stay away from Thailand for too long, and I know I’ll be back again in no time.

เราได้ลงบทความที่อธิบายถึงโครงการการศึกษาทางไกลระหว่างโรงเรียนสงวนหญิงในจังหวัดสุพรรณบุรีของประเทศไทยและโรงเรียนโลดี้ในเมืองโลดี้ รัฐวิสคอนซิน สหรัฐอเมริกาไปก่อนหน้านี้

สิ่งที่ยอดเยี่ยมสิ่งหนึ่งของโครงการนี้ก็คือการสอนทางไกลของครูและรวมถึงการติดต่อสื่อสารกันระหว่างนักเรียนของโรงเรียนทั้งสองแห่ง มันเป็นวิธีที่ทำให้การเรียนประวัติศาสตร์อเมริกามีชีวิตชีวามากขึ้นเมื่อได้รับการถ่ายทอดออกจากปากครูชาวอเมริกัน เช่นเดียวกับการเรียนการสอนโดยครูคนไทยจากโรงเรียนสงวนหญิงทำให้นักเรียนอเมริกันเข้าใจประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ได้ลึกซึ้งขึ้น

โครงการเรียนทางไกลนี้เกิดขึ้นจากโครงการแลกเปลี่ยนครูและนักเรียนระหว่างโรงเรียนโลดี้และโรงเรียนสงวนหญิง

บทความของฮอลี่ จีน แฮกริดด้านล่างคือประจักษ์พยานในอนาคตของการเรียนรู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สามารถได้มาจากโครงการนักเรียนแลกเปลี่ยนที่มีประสิทธิภาพ

บทความของฮอลี่อธิบายวิธีที่โครงการแลกเปลี่ยนนี้เปิดมุมมองของเธอสู่โลกที่กว้างขึ้น

ขอขอบคุณสำหรับความเอื้อเฟื้อที่ให้เรานำข้อความของเธอมาลงในที่นี้

เกรก แคนดัฟฟ์

รักษาการณ์บรรณาธิการ

________________________________________

จดหมายจากเมืองไทย

ฮอลี่ จีน แฮกริด

ครั้งแรกที่ฉันมาไทย ฉันไม่เคยนึกเลยว่าฉันจะได้กลับมาอีกครั้งในอีก 14 เดือนให้หลัง ฉันมาที่นี่ครั้งแรกในฐานะนักเรียนแลกเปลี่ยนจากเมืองเล็กๆในวิสคอนซิน และนั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันออกนอกสหรัฐอเมริกา ตอนนั้นฉันอายุ 18 ปี เป็นนักเรียนมัธยมปลาย และนี่คือการใช้ชีวิตห่างจากบ้านและครอบครัวครั้งที่นานที่สุดของฉัน

โครงการแลกเปลี่ยน

การท่องเที่ยวเป็นเรื่องที่ฉันสนในมาตั้งแต่เด็ก แต่ฉันอยู่ในครอบครัวใหญ่ที่ไม่มีโอกาสทำอย่างนั้นได้มากนัก เมื่อที่โรงเรียนโลดี้ที่ฉันเรียนยื่นโอกาสที่จะได้ใช้ชีวิต 3 สัปดาห์ในเมืองไทย ประเทศที่ห่างไกลไปอีกซีกโลก ฉันไม่ลังเลเลยที่จะเข้าเป็นส่วนหนึ่งของประสบการณ์ในครั้งนี้ ฉันเริ่ม

เก็บเงินจากงานพิเศษในช่วงหน้าร้อนจนมีทุนพอสำหรับการเดินทาง ร่วมกับเพื่อนนักเรียน 9 คนและครูอีก 3 ท่าน

ฉันจำได้ชัดเจนถึงครั้งแรกที่ก้าวออกจากสนามบินที่เมืองไทย จำได้ถึงความร้อนชื้นของอากาศตอนตี 3 และตื่นเต้นมากที่จะมีโอกาสได้สัมผัสกับวัฒนธรรมที่แตกต่าง ที่ฉันไม่รู้ก็คือ การเดินทางครั้งนี้เป็นตัวสำคัญที่จะเปลี่ยนวิชาเรียนในปีที่เหลือของฉันไปทั้งหมด มันให้ความกล้าและโอกาสแก่ฉันที่จะได้รับประสบการณ์ชีวิตหลังเรียนจบในแบบที่ฉันไม่เคยนึกถึงมาก่อน

3 สัปดาห์ในเมืองไทยผ่านไปอย่างรวดเร็วจนราวกับความฝันเมื่อมองย้อนกลับไป โครงการแลกเปลี่ยนมีขึ้นที่โรงเรียนสงวนหญิงในจังหวัดสุพรรณบุรี ฉันอาศัยอยู่กับครอบครัวอุปถัมภ์และน้องสาว 2 คนที่เราสนิทกันได้อย่างรวดเร็ว พ่อแม่อุปถัมภ์ของฉันไม่รู้ภาษาอังกฤษมากนักนอกจากคำง่ายๆไม่กี่คำ แต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของพวกเขาในทุกๆวันทำให้ฉันมีความสุขและรู้สึกว่าตัวเองเป็นที่ต้อนรับจากประเทศนี้ ฉันรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของโรงเรียนที่ซึ่งฉันไปทุกวันและได้เห็นและเรียนรู้เพิ่มขึ้นเกี่ยวกับประเทศไทย ฉันจึงรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของประเทศไทยด้วยเช่นกัน

การตัดสินใจของฉัน

บนรถไฟที่มุ่งหน้าไปกาญจนบุรี ฉันกับเพื่อนสนิท 2 คนเห็นพ้องกันว่า 3สัปดาห์ที่แสนมหัศจรรย์ในประเทศนี้นั้นเป็นเพียงแค่การเริ่มต้น ในช่วงระยะเวลาสั้นๆพวกเราได้รู้จักกับวัฒนธรรมที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับของเราเองและได้สร้างเพื่อนใหม่เพิ่มขึ้นมากมาย เราเฝ้าสงสัยว่าเราจะเรียนรู้ได้มากแค่ไหนถ้าเราเดินทางมากกว่านี้หลังจากที่เราได้เรียนรู้มามากเกี่ยวกับการท่องเที่ยว, วัฒนธรรม และตัวของเราเองในเวลาเพียงแค่ 3 สัปดาห์ในประเทศไทย และนั้นคือจุดที่ฉันตัดสินใจว่าฉันจะออกเดินทางอีกครั้งในเร็วๆนี้ และบางทีอาจจะกลับมาที่นี่อีก

ปัจจุบัน

15 เดือนต่อมา ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ที่โต๊ะของตัวเอง ในโรงเรียนเดิมที่ฉันเคยมาที่ประเทศไทย แต่แทนที่จะเป็นในฐานะนักเรียน ฉันได้รับการให้โอกาสที่จะมาเป็นคนที่ยืนอยู่ในอีกด้านหนึ่งและทำงานเป็นผู้ช่วยอาจารย์/อาจารย์ฝึกสอน ในวิชาภาษาอังกฤษ ฉันจะอยู่ทีนี่ 8 สัปดาห์และฉันมั่นใจว่านี่จะเป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่ฉันเคยได้รับมาในชีวิต

ในสหรัฐอเมริกา การหยุดไปหนึ่งปีก่อนจะเข้าเรียนระดับอุดมศึกษาไม่ได้เป็นที่ยอมรับกันในวงกว้าง เมื่อฉันบอกกับเพื่อนและที่บ้านว่าฉันจะเดินทางท่องเที่ยวเป็นเวลา 8เดือนก่อนจะเข้าวิทยาลัย ปฏิกิริยาที่ได้รับคือความกังวลและกลัว ตอนนี้ หลายเดือนต่อมา พวกเขาต่างยินดีกับฉันสำหรับประสบการณ์ที่ฉันมีโอกาสได้สัมผัส พ่อและแม่ของฉันผู้ซึ่งไม่เคยเดินทางออกนอกประเทศมาก่อนได้มาเยี่ยมฉันตอนที่ฉันยังเดินทางอยู่ การที่พ่อมาหาฉันถึงประเทศไทยที่จังหวัดสุพรรณบุรี ฉันรู้สึกว่าโอกาสที่ฉันได้นี้ไม่เพียงมีประโยชน์ต่อตัวเอง แต่รวมไปถึงคนรอบข้างฉันด้วยเช่นกัน

ฉันเริ่มต้นการเดินทางด้วยความมั่นใจที่เคยได้รับจากประสบการณ์แลกเปลี่ยนในประเทศไทยที่มาก่อนหน้านี้ เริ่มต้นในเดือนตุลาคมฉันอาศัยอยู่ที่ปารีส ประเทศฝรั่งเศสอยู่ระยะหนึ่งและยังไปโมรอคโค ลอนดอน และเยอรมัน ต่อมา ฉันมุ่งหน้ากลับมายังดินแดนแห่งรอยยิ้มเพื่อพบกับเพื่อนหลายคนและคนที่น่าทึ่งมากมายที่ฉัยเคยมีโอกาสเรียกพวกพวกว่าเพื่อน และมันยังเป็นครั้งแรกที่ฉันจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยตัวเอง เป็นก้าวที่ใหญ่มากสำหรับเด็กอายุ 19 คนหนึ่ง

ไม่เพียงเริ่มต้นใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียว แต่เริ่มต้นทำงาน ซึ่งเป็นงานที่ฉันรักด้วย ฉันใฝ่ฝันอยากจะเป็นครูมาโดยตลอก และประสบการณ์ของการเป็นครูฝึกสอนที่นี่ทำให้ฉันตระหนักว่ามันเป็นสิ่งที่ฉันสามารถทำได้ดีและฉันสามารถนึกภาพตัวเองทำมันไปจนตลอดชีวิตได้ ฉันทำงานกับครูตุ๊ก ครูคนไทยที่ฉันสามารถเรียกว่าเพื่อนและได้เรียนรู้มากมายจากเธอ ฉันสอนนักเรียนชั้นม.1ถึงม.3 ฉันช่วยเด็กๆให้พัฒนาทักษะการสอนเสียงและความเข้าใจในภาษาอังกฤษ รวมถึงหลักไวยากรณ์ในแบบฝึกหัดและการนำเสนอต่างๆเช่นกัน มันรู้สึกดีมากที่ได้รู้ว่าฉันสามารถช่วยเหลือเด็กๆในการเรียนได้ และฉันรู้สึกจริงๆว่าพวกเขาตื้นตันกับความช่วยเหลือของฉันเสมอ ความสัมพันธ์ที่ฉันมีต่อนักเรียนเป็นสิ่งหนึ่งที่ฉันให้ความสำคัญกับมันสูงมาก ฉันรักพวกนักเรียนมากและฉันรักการสอนที่ฉันทำอยู่

โอกาสในครั้งนี้

การที่ฉันมีโอกาสสอนที่นี่ทำให้ฉันมีโอกาสได้เห็นประเทศไทยมากขึ้น เกือบทุกอาทิตย์ฉันจะเดินทางไปโน่นมานี่เพื่อสัมผัสประสบการณ์ใหม่ๆในเมืองไทย ไม่ว่าจะเป็นการไปดูวัดโพธิ์ในกรุงเทพมหานครหรือไปเที่ยวเกาะเสม็ดกับเพื่อน ทั้งหมดนี้เป็นประสบการณ์ที่ฉันจะไม่มีวันลืม การกินอาหารไทยตอนเย็นกับเพื่อนหรือการเรียนเพลงไทยและภาษาไทยเป็นประสบการณ์ที่ประเมินค่าไม่ได้ เพื่อนและครูทุกคนที่ฉันได้พบ ทั้งคนไทย,คนอเมริกัน, คนจีนและคนแทสมาเนียน ช่วยให้ฉันรู้สึกมีความสุขและฉันรู้ว่าสายสัมพันธ์ที่เราสร้างขึ้นนั้นจะไม่มีวันจางหาย

ฉันรู้สึกขอบคุณที่แชตและโครงการภาษาอังกฤษที่โรงเรียนสงวนหญิงเสนอให้ฉันมีโอกาสได้กลับมายังประเทศไทย ฉันไม่อาจจะอธิบายความสำคัญของการเชื่อมโยงระหว่างโรงเรียนของฉันที่โลดี้และโรงเรียนสงวนหญิง ฉันมั่นใจว่าฉันจะกลายเป็นคนละคนและดำเนินชีวิตแตกต่างจากนี้อย่างสิ้นเชิงถ้าไม่ฉันไม่ได้มาที่นี่เมื่อเดือนพฤศจิกายน 2553

สุดท้ายนี้

เป็นเวลาเกือบ 2 เดือนหลังจากการมาเมืองไทยครั้งที่ 2 ของฉันและตอนนี้เวลาของฉันก็เกือบหมดแล้ว ไม่อยากเชื่อว่าฉันกำลังจะบอกลาที่ที่ฉันเคยได้รับโอกาสในการเรียนรู้และได้รับสิ่งต่างๆกลับไปมากมาย ฉันเรียนรู้ที่จะอยู่ด้วยตัวเอง ได้พบผู้คนที่น่าทึ่งจากทั่วโลก สร้างความสัมพันธ์กับนักเรียน เริ่มต้นเรียนรู้วิธีการสอน ฉันได้เรียนรู้เรื่องต่างๆเกี่ยวกับวัฒนธรรมไทย ได้รู้จักตัวเองมากขึ้นและมีความมั่นใจมากขึ้น ฉํนรู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวอุปถัมภ์ที่เมืองไทยและฉันรู้ว่าที่นี่จะยินดีต้อนรับฉันทุกเมื่อ เท่าที่ฉันเคยทราบ คนส่วนใหม่จะไม่อยู่ห่างประเทศไทยเป็นเวลานานๆ และฉันรู้ว่าฉันจะกลับมาที่นี่อีกครั้งในไม่นาน

Categories
Pathway Schools

Distance Learning between a Thai High School and an American High School.การศึกษาทางไกลระหว่างโรงเรียนมัธยมปลายในไทยและอเมริกา

Distance Learning between a Thai High School and an American High School.

From the Lodi Enterprise e News [Wisconsin, USA]

Tale of two schools
Learning goes global in Lodi pilot program
 

Lodi students greet Thai teacher Karnteera “Tuke” Ingkhaninan via Skype before she shows them how to make beef curry as part of an international distance learning class.
Photo Jennifer Fetterly
 

Students at Sa-nguan Ying School in Supan Buri, Thailand get ready for the distance learning class taught by Lodi teacher Mark Kohl via Skype.
Contributed photo

By Jennifer Fetterly
Managing Editor

Beef and green curry sizzle in hot woks as Lodi High School students prepare lunch on a cold December morning.

As the strong aromas rise to the students’ noses, it’s clear it’s not just another typical school day.

Teens, some who have never had Thai food before, are bridging a cultural gap tens of thousands of miles away as teacher Karnteera “Tuke” Ingkhaninan, warns them of their first time experience.

“Maybe you should just start with one tablespoon of curry paste, and go from there,” she cautions the Lodi students about her homeland’s fiery spice via Skype.

But far from being timid, the students jump right in, not only to the food but to the distance learning program, which started this year, with sister school Sa-nguan Ying in Supan Buri, Thailand.

As part of the arrangement, Lodi High School teacher Mark Kohl instructs Thai students in U.S. History and Tuke reciprocates by teaching Lodi students the Cultural Geography of Southeast Asia.

Senior Breanna Smith enrolled in the class after visiting Thailand on a school trip last year, eager to learn more.

“It is really cool being taught by a teacher that is actually in that country, who can clarify things, compared with learning from a textbook. In a normal class, if you have questions you have to look on the Internet, but Tuke just knows, so it is more true to me,” Smith says as she cuts vegetables for the beef curry recipe.

Other students who are part of the class have never been to Thailand but their curiosity for learning enticed them to enroll.

Besides teaching Thai cuisine, Tuke has brought the students a harsher reality of Southeast Asian history like the genocide of the “Killing Fields” in Cambodia, where the Khmer Rouge killed millions. The students also learn about how the harvesting of palm oil, found in peanut butter and chewing gum, is destroying the jungles, along with the orangutans that live there.

Janel Anderson, who is the Lodi resource teacher for the Southeast Asia class, says the students’ intent interest is enough reason to continue the two-year pilot program.

“Students start to understand that they are participants in this whole global community, that we are all connected, that is what I want them to understand,” Anderson says. “In some ways it is easier for Tuke to get them to see it, she is part of the world and she has more credibility, not like an American teacher telling them how bad things were there.”

While distance learning in Wisconsin’s public and secondary schools isn’t new, Lodi’s international spin is setting precedence. According to Wisconsin Department of Public Instruction (DPI) the Lodi initiative is the only one in the state where students are taking a credit class taught by a foreign teacher.

And it’s all done on a shoestring budget of $2,000, money that was used to purchase a laptop computer where teachers can interact with students via Skype, a videoconference Internet system. The Lodi School Board approved the program on the condition, other than the one-time technology budget, that there wouldn’t be any additional staff costs.

Kohl, who teaches in the evening, for Thai students who must be in their seats by 7 a.m. because of the 13-hour time difference, says he thought the biggest challenge would be technology but there have been only a few instances of blurry video and dropped connections.

While the Thai school has excellent equipment, the distance learning concept, with less equipped schools may hinder its expansion.

“I think in some ways international distance learning is part of the future but I think that we are far off from this being the norm because there are lot of infrastructure issues. I have tried to do this with teachers in other countries and one of the problems on their end is having the technology and expertise. We are wealthy and technology rich as a nation but the people of some other countries don’t have that,” Anderson says.

But aside from the challenges, supporters of the learning concept, says it teaches so much more than a curriculum.

This January, Kohl taught 22 Thai students in seventh-12th grade about the civil rights movement. The last class before test time, fell on Martin Luther King’s birthday, so pictures of the African-American leader giving his “I have a dream speech” in Washington D.C. finished the class.

Some of his Thai students respectfully call Kohl “the smartest history teacher” ever.

“It is great to learn more about U.S. history’s real stories, truths and gain more knowledge thoroughly from the expert like Kru (Mr.) Mark,” says Piyaorn Kamwhan.

Other Thai students have learned more far-reaching concepts in the sought-after class.

“As you had seen in our class we don’t have enough self confidence to ask questions because when we was young if we have some stupid question our friend will laugh at us,” says Non Bunsrisuwan. “In Thailand the student must respect the teacher and it like our culture and it makes us far away from teacher. But in distance learning we get so close with Kru Mark. He is like one of our family what we had to see every morning.”

Kohl, says the relationship is so strong, that when some Thai students were left homeless from a Chinese New Year’s fireworks explosion in January, he rallied school staff to raise money to help those affected.

As the program gets ready to enter its second year, supporters are hopeful it will continue.

“After talking with staff here and in Thailand we all agreed that this has exceeded our expectations in every facet, the technology, how we relate, the quality of instruction and it was a good investment. It has been very successful at both ends,” Kohl says.

การศึกษาทางไกลระหว่างโรงเรียนมัธยมปลายในไทยและอเมริกา

จาก The Lodi Enterprise e news (วิสคอนซิน, สหรัฐอเมริกา)

ตำนานของการเรียนรู้ระหว่างสองโรงเรียนในโครงการนำร่องของโลดี้
 

นักเรียนโรงเรียนLodiทักทายอาจารย์กัณฐิราหรือ “ครูตุ๊ก” ผ่านหน้าจอโปรแกรม สไกป์ ก่อนอาจารย์จะแนะนำเด็กๆถึงวิธีทำแกงเขียวหวานเนื้อ อันเป็นส่วนหนึ่งของชั้นเรียนการเรียนรู้ทางไกลระหว่างประเทศ

ภาพโดยเจนนิเฟอร์ เฟเทอร์รี่
 
นักเรียนของโรงเรียนสงวนหญิงในจังหวัดสุพรรณบุรีเตรียมตัวสำหรับคาบเรียนการเรียนรู้ทางไกลที่สอนโดยอาจารย์มาร์ค โคฮ์ลแห่งโรงเรียนโลดี้ผ่านโปรแกรมสไกป์

Contributed photo

โดยเจนนิเฟอร์ เฟเทอรี่

บรรณาธิการเรียบเรียง

เนื้อและน้ำแกงเขียวหวานเดือดปุดๆอยู่ในหม้อขณะนักเรียนกำลังเตรียมตัวสำหรับมื้อกลางวันในเช้าเย็นๆของเดือนธันวาคม

กลิ่นหอมเข้มข้นที่เด็กๆได้กลิ่น บ่งบอกชัดว่าโรงเรียนวันนี้จะไม่ใช่วันเดิมๆอย่างทุกวัน

นักเรียนบางคน ที่ไม่เคยลองอาหารไทยมาก่อนเลยในชีวิต กำลังก้าวข้ามสะพานของช่องว่างทางวัฒนธรรมที่กว้างเป็นหมื่นๆไมลล์ขณะที่ครูตุ๊กให้คำเตือนสำหรับพวกเขาในการสัมผัสประสบการณ์ครั้งแรก

“ลองชิมช้อนเล็กๆก่อน แล้วค่อยเริ่มจากตรงนั้น” เธอเตือนเด็กๆถึงรสชาติจัดจ้านของอาหารบ้านเกิดของเธอเองผ่านหน้าจอ

แต่โดยปราศจากความกลัว เหล่านักเรียนโดดลงมาเต็มตัว ไม่เพียงเฉพาะเรื่องอาหารแต่รวมถึงการเข้าร่วมการศึกษาทางไกลที่เพิ่งเริ่มในปีนี้ ร่วมกับโรงเรียนพี่น้องอย่างโรงเรียนสงวนหญิงในจังหวัดสุพรรณบุรี

ส่วนหนึ่งของโครงการนี้ อาจารย์มาร์ค โคลฮ์ จะสอนนักเรียนไทยเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของสหรัฐอเมริกาในขณะที่ครูตุ๊กจะสอนเด็กๆที่โลดี้เกี่ยวกับภูมิศาสตร์วัฒนธรรมของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้

นักเรียนม.5 เบรียนนา สมิธ ลงเรียนในวิชานี้หลังการไปทัศนศึกษาที่ประเทศไทยกับโรงเรียนเมื่อปีที่แล้ว เธอปรารถนาที่จะเรียนรู้ให้มากขึ้น

“มันยอดมากๆที่เราได้รับการสอนจากครูที่อยู่ในประเทศนั้นจริงๆ คนที่สามารถอธิบายเรื่องต่างๆได้ชัดเจนกว่าเมื่อเทียบกับการเรียนจากหนังสือ ในชั้นเรียนทั่วไป เมื่อคุณมีข้อสงสัยคุณต้องไปหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ท แต่ครูตุ๊กรู้เรื่องนั้นดีอยู่แล้ว มันสมจริงสมจังมากกว่าสำหรับเรา” สมิธว่าอย่างนั้นขณะที่กำลังหั่นผักสำหรับใส่ในแกงเนื้อ

นักเรียนคนอื่นๆในชั้นไม่เคยไปประเทศไทยมาก่อน แต่ความกระหายที่จะเรียนรู้ชักจูงพวกเขาให้ลงเรียน

นอกจากการสอนการทำอาหารไทย ครูตุ๊กยังสอนนักเรียนถึงความจริงอันมืดมนของประวัติศาสตร์ของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เช่นเหตุการณ์ฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ที่เกิดขึ้นใน “ทุ่งสังหาร” ในกัมพูชา ที่ซึ่งทหารเขมรแดงฆ่าชาวบ้านนับล้าน เด็กนักเรียนยังได้เรียนรู้ว่าทำไมการปลูกปาล์มน้ำมัน ที่เราใส่มันในเนยถั่วและหมากฝรั่ง ถึงเป็นการทำลายพื้นที่ป่าดิบ รวมไปถึงชีวิตของลิงอุรังอุตังที่อาศัยอยู่ที่นั่น

จาเนล แอนเดอสัน ครูที่ปรึกษาในชั้นเรียนวิชาเอเชียตะวันออกเฉียงใต้กล่าวว่า ความตั้งใจที่จะเรียนรู้ของนักเรียนเป็นเหตุผลเพียงพอที่จะดำเนินการโครงการนำร่องนี้ต่อไป

“นักเรียนเริ่มที่จะเข้าใจว่าพวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของชุมชนสังคมโลกใบนี้ เข้าใจว่าพวกเราทั้งหมดเชื่อมโยงถึงกัน นั่นคือสิ่งที่เราต้องการให้พวกเขาเข้าใจ ด้วยเหตุผลบางประการ มันง่ายกว่าที่ครูตุ๊กจะแสดงให้พวกเขาได้เห็นมัน เธอคือส่วนหนึ่งของโลกนี้และมันน่าเชื่อถือกว่าการจะมาบอกพวกเขาว่าสิ่งเหล่านั้นมันแย่เพียงไรที่นั่นจากปากของครูอเมริกัน” ครูแอนเดอสันกล่าว

ขณะที่ในวิสคอนซิน การศึกษาทางไกลในโรงเรียนประถมและมัธยมไม่ใช่เรื่องใหม่ การทำงานของโลดี้ก้าวไปไกลว่านั้น จากการสำรวจของแผนกการศึกษาสาธารณะแห่งรัฐวิสคอนซิน โลดี้เป็นแห่งเดียวในรัฐที่มีนักเรียนลงชื่อเรียนในวิชาเรียนที่มีหน่วยกิตที่สอนโดยอาจารย์ต่างชาติ

และทั้งหมดนั้นเริ่มต้นด้วยเงินเพียง 2,000 เหรียญสหรัฐที่ถูกใช้เพื่อจัดซื้อคอมพิวเตอร์แลปท้อปเพื่อให้ครูสามารถติดต่อกับนักเรียนได้จากโปรแกรมสื่อสารผ่านอินเทอร์เน็ท คณะบริหารของลอดี้อนุมัติโครงการนี้ในเงื่อนไขว่า งบประมาณด้านเทคโนโลยีครั้งเดียว และพวกเขาไม่จำเป็นต้องจ่ายเพิ่มเพื่อจ้างครูใหม่

ครูโคลฮ์สอนในเวลาเย็น ที่เด็กนักเรียนไทยจะเริ่มเรียนกับเขาในเวลาเจ็ดโมงเช้าตามเวลาที่แตกต่างกันถึง 13 ชั่วโมง เขากล่าวว่าปัญหาที่ท้าทายที่สุดคือเรื่องของเทคโนโลยี แต่ปรากฏเพียงน้อยครั้งที่จะมีปัญหาภาพไม่ชัดหรือการเชื่อมต่อมีปัญหา

ขณะที่โรงเรียนในไทยมีอุปกรณ์เพียบพร้อม สำหรับรูปแบบของการเรียนการสอนทางไกล การขาดแคลนอุปกรณ์ที่จำเป็นอาจทำให้การขยายโครงการเป็นไปได้ช้า

“ผมคิดว่าการเรียนการสอนทางไกลระหว่างประเทศเป็นส่วนหนึ่งของการศึกษาในอนาคตแต่ผมคิดว่าขณะนี้เรายังห่างไกลจากความสำเร็จด้วยเหตุผลทางด้านโครงสร้างพื้นฐาน เราพยายามที่จะทำแบบนี้กับครูในประเทศอื่นและปัญหาหนึ่งที่เราพบก็คือการขาดแคลนเทคโนโลยีที่เหมาะสมและผู้เชี่ยวชาญ อเมริกาอาจเป็นประเทศที่ร่ำรวยและเพียบพร้อมด้านเทคโนโลยีที่จะรองรับแต่นั่นไม่ได้เกิดขึ้นเช่นกันในประเทศอื่น” แอนเดอสันกล่าว

แต่นอกเหนือจากปัญหาดังกล่าว ผู้สนับสนุนโครงการมองว่าครูมีบทบาทสำคัญกว่าหลักสูตร

มกราคมปีนี้ โคลฮ์สอนนักเรียนไทยชั้นม. 6 22 คนเรื่อง อารยะขัดขืน (civil rights movement) ชั่วโมงสุดท้ายก่อนการสอบคือวันคล้ายวันเกิดของมาติน ลูเธอร์ คิง ลองนึกภาพผู้นำแอฟริกัน-อเมริกัน กล่าวสุนทรพจน์ “I have a dream” ในวอชิงตัน ดี.ซี.เป็นการจบชั่วโมงสอน

นักเรียนที่เรียนกับโคลฮ์บางคนพูดถึงเขาว่า “เป็นอาจารย์สอนประวัติศาสตร์ที่ฉลาดที่สุด”

“มันดีมากๆที่ได้เรียนรู้เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของอเมริกาและได้ความรู้เพิ่มขึ้นจากครูที่รู้จริงๆอย่างครูมาร์ค” เป็นคำพูดของนักเรียน ปิยะอร คำหวาน

นักเรียนคนอื่นๆได้เรียนรู้เรื่องการค้นคว้าหาความรู้เพิ่มเติมนอกเวลาเรียน

“จะเห็นได้ว่าในห้องเรียนเราถามคำถามน้อยมากเพราะเราไม่มีความมั่นใจพอที่จะตั้งคำถาม ตอนที่เราเป็นเด็กเมื่อเราตั้งคำถามที่ตลกๆเราจะโดนเพื่อนล้อ” นนท์ บุญศรีสุวรรณ กล่าว “ในเมืองไทยเราต้องให้ความเคารพคุณครูและนั่นทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างนักเรียนกับครูดูห่างเหิน แต่ในการเรียนทางไกลแบบนี้เรารู้สึกได้ใกล้ชิดกับครูมาร์ค ครูมาร์คเป็นเหมือนคนในครอบครัวคนหนึ่งที่เราเจอเขาทุกๆวันตอนเช้า”

โคลฮ์กล่าวว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับนักเรียนนั้นแข็งแรงมาก จนเมื่อมีเด็กนักเรียนกลายเป็นคนไร้บ้านจากเหตุดอกไม้ไฟระเบิดที่สุพรรณบุรีเมื่อตรุษจีนที่ผ่านมา เขาได้เรียกระดมเงินจากครูและนักเรียนในโรงเรียนเพื่อช่วยเหลือเด็กๆที่ได้รับผลกระทบ

ในขณะที่โครงการนี้กำลังก้าวขึ้นสู่ปีที่สอง ผู้สนับสนุนต่างหวังให้มันดำเนินต่อไป

“หลังจากมีการพูดคุยกันกับเจ้าหน้าที่ทั้งที่นี่และที่ประเทศไทย เราต่างเห็นด้วยว่าโครงการนี้ได้ผลเกินความคาดหมายของเราในทุกๆด้าน, เทคโนโลยี, ความสัมพันธ์, คุณภาพของการศึกษาและมันเป็นการลงทุนที่ดี โครงการนี้ประสบความสำเร็จอย่างมากสำหรับทั้งสองฝ่าย” โคลฮ์กล่าว

Categories
Pathway Schools

Bank Street College in New York Cityวิยาลัยแบงค์สตรีทในนิวยอร์คซิตี้

AN OUTSTANDING PATHWAY SCHOOL: THE BANKSTREET SCHOOL FOR CHILDREN, PART OF THE BANK STREET COLLEGE OF EDUCATION

By Peter J. Foley, Ed.D. ( reporting from New York City, February 2012)
If you are fortunate enough to study at the Bank Street College Graduate School of Education or even to   visit the Bankstreet School for Children, you don’t have to ask how the children are doing. You can access the students’ achievements and learning by simply looking all around you. Their work, their learning is everywhere: on the walls, the ceiling, the tables and the floors. The students’ work  reflect their interests, their world.

Below is a picture of an early elementary class’s paper Mache representation of the Hudson River and its   present day surroundings. The study of the Hudson River is a three month study of the river that starts with where the second grade students are   developmentally, beginning with the here and now that surrounds them. The representation in the photo is what the student knows about the river through observation and research from a range of sources.

Part of the second grade student exploration of the Hudson River included a visit to the 79th Street Boat Basin. Below is one student’s representation of that visit.

Gradually, the students will go back in time to the Linape Native Americans who lived along the Hudson River   before the explorers from Europe came to North America. Later in fourth grade   students study the Egyptians along the Nile River, a place they have never been before. This is what we mean by Bank Street’s development interaction   approach, as described by Stan Chu, senior faculty member in the Bank Street Graduate School of Education.

This approach to learning enables children   to integrate their world that has meaning and importance to them and eventually moving    back in time and into far- away places. I noted that differentiated learning was going on all around me. So, each child was presented with learning   activities that were within her or his reach, a reflection of Vygotsky’s Proximal Zone. I also saw that teachers   integrated learning so that , for example, when in history the children studied explorers , in art they made puppets representing the explorers. The   teacher, no doubt, continued this integration in English geography and even in science and math  classes( e.g. mapping, navigation and surveying). An art teacher explained to me that they   used art at the beginning of the year when students set about making rules of   etiquette and classroom management. He explained that the teachers asked their students to recall a time when someone had helped them or been very kind to them and then to illustrate that time and event in a picture.

This continually making the child   the center of gravity in the school was impressive. Below, for example, are   student renditions of what they feel about the snow .

I was shown large outdoor space fenced off with many pieces of sanded and varnished pieces of wood and also   what looked like blocks of wood, known as hollow blocks, which were   originally designed by Caroline Pratt, founder of the City and Country   School. Children, ages 5 to 7 play and learn here once a day for an hour and   build all kinds of structures. I watched a couple of four year old boys   building what looked like a miniature house. They had divided up the labor, one boy carrying lumber back to the project for the floors another working on   the side of the miniature house. Another characteristic of the school is teaching collaborative learning. Students here are learning the value and   effectiveness of cooperative efforts that lead to surprising achievements that a single individual could not hope to accomplish, while recreating parts   of their physical world.

I came away from the visit to the school euphoric. When I asked myself why , I realized that it was being in   the company of so many teachers that were interested and happy in their work   was infectious. They loved what they were doing and could see daily that they   were enabling children to understand deeply the world around them and guiding   these children on a journey that included a joy for learning. I met a dozen or so teachers and all were smiling, happy, enthusiastic and bursting with energy. I noted that at the end of the school day the smiles and enthusiasm were still there.

Yes, I can hear a traditional educator asking as they read this, “but do these students at Banksstreet   Children’s School really master the necessary skills to go on to college?”   The proof is that tracking of their students both in high school and college shows the students perform well beyond the norm.

But I wanted to see for myself. I read the essays posted on the bulletin board about Steinbeck’s Of Mice and   Men.

All the essays were masterfully written. Most were of a quality of writing far, far beyond the seventh grade   level.

Nevertheless, the highlight of my observations was the art work of the three year olds.

These are stabiles created out of pipe cleaners and assorted materials. One piece in particular already showed   symmetric and color combination genius. Miro , the celebrated Majorcan   artist, I know ,would have been pleased with this work of art.

This school is an inspiration and   those who are touched by this school will have received the certain knowledge that real education is all about nurturing and meeting children in the world that is meaningful and makes sense to children.  Also realized is that effective teaching is more like  coaching children to expand their worlds and   become a creator of their world in a meaningful way that will bring personal   contentment and confidence. Children education in this way are enabled to  contribute also to the well being of those around them.

Welcome  to  Student-Centered Learning

Thailand

 LONG LIVE THE KING!

Our Mission:

To provide a center of discussion , information and planning for 21st Century education reform in Thailand that will lead to a unity of purpose and action among  Thai and international educators to realize the goals set forth in the National Education Act of  B.E. 2542 (1999).

At the heart of this National Education Act B.E. 2542 (1999) is a move toward student -centered learning and a student- centered  classroom.  Specifically, Section 24 of the Education Act outlines what must be done   to improve  education  performance : 1. arranging learning in line with the students’ interests , aptitudes and individual differences ;2. training students in thinking abilities, especially critical thinking; 3.organizing learning activities that draw from authentic experiences; and 4. promoting situations where learners and teachers learn together.  

In addition to addressing these key issues of education reform in Thailand , indeed in international education, we also focus our attention and resources on the goal of promoting Thai teachers to reach their potential as skilled teachers using teaching methods that engage their students with the result that students love to learn through self discovery.  

โรงเรียนนำร่องที่น่าเรียนรู้ : โรงเรียนแบงค์สตรีทสำหรับเด็กในวิทยาลัยการศึกษาแบงค์สตรีท

โดย ดอกเตอร์ปีเตอร์ เจ. โฟลีย์ (รายงานจากนิวยอร์คซิตี้ กุมภาพันธ์ 2555)

ถ้าคุณโชคดีพอที่จะได้เรียนที่บัณฑิตวิทยาลัย วิทยาลัยการศึกษา Bank Street หรือแม้แต่เข้าไปเยี่ยมชมที่โรงเรียน Bank Street คุณไม่จำเป็นต้องถามเลยว่าเด็กๆทำอะไรกันบ้าง ท่านสามารถเข้าถึงความสำเร็จและการเรียนรู้ของเด็กนักเรียนได้เพียงการมองไปรอบตัว ผลงานของพกเขามีอยู่ทุกที่ ทั้งบนผนัง, บนเพดาน, บนโต๊ะและบนพื้น งานของเด็กนักเรียนสะท้อนออกถึงความสนใจของพวกเขา โลก ของเขา

ข้างล่างคือภาพผลงาน Paper Mache แสดงทิวทัศน์แม่น้ำฮัดสันและเมืองรอบแม่น้ำในตอนกลางวันของนักเรียนชั้นประถม การศึกษาสภาพโดยรอบแม่น้ำใช้เวลาสามเดือน งานที่เราเห็นในภาพคือตัวแทนของสิ่งที่นักเรียนได้เรียนรู้ผ่านการสังเกตและศึกษาจากแหล่งข้อมูลต่างๆ

ส่วนหนึ่งของงานสำรวจแม่น้ำฮัดสันของนักเรียนประถมสองรวมไปถึงการไปดูที่ถนน Boat Basin สายที่ 79 ภาพล่างคือผลงานหนึ่งของนักเรียนที่แสดงให้เห็นถึงการไปครั้งนั้น

อย่างช้าๆ นักเรียนจะย้อนเวลากลับไปหาชนอเมริกันพื้นเมืองที่อาศัยอยู่ตามแนวแม่น้ำฮัดสันก่อนที่คณะนักสำรวจจากยุโรปจะเข้ามาที่อเมริกาเหนือ จากนั้นในชั้นปีที่สี่ นักเรียนเรียนเกี่ยวกับชาวอียิปต์และแม่น้ำไนล์ สถานที่ที่พวกเขาไม่เคยรู้จักมาก่อน นี่คือสิ่งที่เราเรียกว่าวิธีการพัฒนาแบบปฏิสัมพันธ์ของBank Street อย่างที่ Stan Chu อาจารย์อาวุโสแห่งศึกษาบัณฑิตวิทยาลัยการศึกษาBank Street ได้ให้คำจำกัดความไว้

วิธีการเรียนรู้นี้ช่วยให้เด็กสามารถบูรณาการสิ่งต่างๆที่มีความหมายและความสำคัญของตัวเองเข้ามาและย้อนกลับไปในช่วงเวลาก่อนหน้ารวมถึงสถานที่ห่างไป ผู้เขียนสังเกตเห็นว่าการเรียนรู้หลากหลายวิธีกำลังเกิดขึ้นอยู่รอบตัว ดังนั้น เด็กแต่ละคนจะได้รับวิธีการเรียนรู้ในรูปแบบต่างๆกันตามที่พวกเขาจะเข้าถึง ตามทฤษฎีของรอยต่อพัฒนาการของไวก็อตสกี้ ผู้เขียนสังเกตเห็นถึงการเรียนรู้แบบบูรณาการของอาจารย์เช่นเดียวกัน ยกตัวอย่างเช่น เมื่อเด็กเรียนเรื่องการสำรวจในวิชาประวัติศาสตร์ ในวิชาศิลปะพวกเขาก็จะแสดงละครหุ่นเกี่ยวกับการสำรวจ เช่นกันกับการบูรณาการความรู้นี้เข้าไปในวิชาภูมิศาสตร์อังกฤษหรือแม้แต่วิทยาศาสตร์และคณิตศาสตร์ (เช่นการทำแผนที่ความคิด, เส้นทางการเดินทางและการสำรวจ) ครูผู้สอนศิลปะอธิบายแก่ผู้เขียนว่าพวกเขาเริ่มใช้ศิลปะในตอนแรกๆที่นักเรียนพูดถึงการตั้งข้อกำหนดทางมารยาทและการจัดการห้องเรียน ครูศิลปะขอให้นักเรียนนึกถึงช่วงเวลาที่มีเคยได้รับความช่วยเหลือหรือมีคนทำดีด้วย และให้นักเรียนวาดภาพเหตุการณ์ในตอนนั้นออกมาในรูปภาพ

การสร้างให้นักเรียนเป็นศูนย์กลางของกิจกรรมต่างๆในโรงเรียนอย่างต่อเนื่องเป็นสิ่งที่น่าประทับใจมาก เช่นที่แสดงข้างล่างคือการสะท้อนความรู้สึกที่พวกเขามีต่อหิมะ

ผู้เขียนถูกพาไปชมสนามกลางแจ้งในรั้วโรงเรียนที่เต็มไปด้วยกองทรายและชิ้นไม้ขัดเงาและสิ่งที่เหมือนกับบล็อคไม้ที่เรียกกันว่าบล็อคกลวงที่ถูกคิดขึ้นโดยแคโรไลน์ พราทต์ ผู้ก่อตั้งโรงเรียนประจำชุมชน เด็กอายุระหว่าง 5 – 7 ปีจะลงมาเล่นและเรียนที่นี่วันละชั่วโมงเพื่อสร้างทุกอย่างที่พวกเขานึกออก ผู้เขียนเฝ้าดูเด็กสี่ขวบคู่หนึ่งช่วยกันสร้างสิ่งที่ดูเหมือนบ้านขนาดเล็ก พวกเขาแบ่งงานกันทำ คนหนึ่งเดินขนไม้กลับไปให้เพื่อนที่กำลังสร้างบ้านอีกด้านหนึ่งอยู่ บทบาทอีกอย่างหนึ่งของโรงเรียนคือการสอนให้เด็กเรียนรู้การทำงานร่วมกัน เด็กนักเรียนที่นี่ได้เรียนรู้คุณค่าและประสิทธิภาพของความร่วมมือที่นำไปสู่ความสำเร็จอันน่าทึ่งที่คนหนึ่งคนไม่อาจหวังจะทำสำเร็จผ่านการสรรสร้างโลกเล็กๆของพวกเขา

ผมกลับจากการชมโรงเรียนอย่างร่าเริง เมื่อตามตัวเองว่าทำไม ผู้เขียนตระหนักว่ามันคือผลของการเข้าไปอยู่รวมกับครูอาจารย์มากมายที่มีความกระตือรือร้นและมีความสุขในงานของตัวเอง พวกเขารักในสิ่งที่ทำและรักการได้เห็นว่าพวกเขาสามารถทำให้เด็กเข้าในอย่างลึกซึ้งในโลกรอบตัวที่พวกเขาอยู่และชี้ทางเด็กเหล่านี้ไปในเส้นทางที่การเรียนรู้เป็นเรื่องสนุกในทุกๆวัน ผู้เขียนได้พบอาจารย์นับสิบที่ต่างยิ้ม หัวเราะ กระตือรือร้นและเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง ผู้เขียนสัมผัสได้ถึงสิ่งเหล่านั้นกระทั่งหมดวัน

ผู้เขียนเข้าใจถึงสิ่งที่เหล่านักวิชาการศึกษาแบบเดิมจะถามเมื่อพวกเขาได้อ่านบทความนี้ “แต่แล้วเด็กที่โรงเรียนนี้มีความสามารถมากพอในสาขาวิชาที่จำเป็นในการเข้าเรียนต่อในระดับอุดมศึกษาหรือเปล่า?”  ข้อพิสูจน์จากการติดตามเด็กนักเรียนทั้งในระดับมัธยมและวิทยาลัยพบว่าเด็กเหล่านี้ทำได้ดีเกินกว่ามาตรฐาน

แต่ผู้เขียนอยากจะเห็นด้วยตาของตัวเอง ผู้เขียนได้อ่านเรียงความที่ติดบนป้ายประกาศ เกี่ยวกับนวนิยายเรื่องเพื่อนยาก ของจอห์น สไตน์เบ็ค

ทุกชิ้นเขียนได้ดีมาก เรียงความส่วนใหญ่เขียนได้ดีเกินมาตรฐานงานเขียนของนักเรียนเกรด 7 (ม. 1)

แต่ไฮไลท์ของการสังเกตของผู้เขียน อยู่ที่งานศิลปะของเด็กน้อยวัยสามขวบ

เหล่านี้คืองานประดิษฐ์สร้างจากที่ล้างท่อและวัสดุอื่นๆหลายชนิด ชิ้นหนึ่งที่เราเห็นได้ชัดเจนแสดงให้เห็นถึงอัจฉริยภาพในด้านความสมมาตรและการผสมผสานการใช้สีที่ผู้เขียนรู้ดีว่าแม้แต่ศิลปินชื่อก้องอย่างมิโรยังต้องประทับใจ

โรงเรียนแห่งนี้คือแรงบันดาลใจ และผู้ที่เข้ามาสัมผัสที่นี่จะได้รับความเข้าใจว่า การศึกษาที่แท้จริงนั้นคือการฟูมฟักและพบปะกับเด็กในสภาพที่เหมาะสมเพื่อช่วยเหลือให้โลกของพวกเขากว้างขึ้นและกลายเป็นผู้สรรสร้างโลกในทางที่เหมาะสมที่จะนำมาซึ่งความพึงพอใจและความมั่นใจของเด็กและขยายออกไปยังสังคมรอบตัวเด็กเอง

Categories
Pathway Schools

Prasarnmit Demonstration Secondary School

 

 

Main Secondary School Building

According  to a report issued by the  Asian Development Bank in 2008 , Thailand has 16 demonstration schools.   Universities offering degrees in education established these schools to act as models of best practices for schools throughout the Kingdom of Thailand.  Demonstration schools are intended to foster creativity and self confidence in its students.

And this is what I discovered upon visiting the Prasarnmit Secondary Demonstration School:creativity and  self –confidence being fostered  in the students .  I spent most of the afternoon of   August 8, 2011 at the school,  located  in Bangkok at the end of  Sukhumvit  Road ,Soi 23.  The school  is in the campus of Srinakharinwirot  University.  The student body I was told numbers 2,000  students.  It was established in 1952. Students must take a  competitive school entrance exam .  The result is a school full of gifted students.   Can this school that also attracts gifted teachers be a model for other Thai schools?


Cafeteria at Lunch Time

I was able to visit the school thanks to the kind offices of Ajaan Rossana .  Active learning is alive and well in Thailand, at least at the Prasarnmit Secondary School .  I wandered for about an hour and a half  in the music section of the school peering into practice rooms and classrooms.  What I saw everywhere were  students practicing together and sharing insights in how to become better.  The students in the practice rooms were clearly self –directed.  I talked with a half a dozen students and all had a good command of English and showed self confidence and maturity beyond their ages.


Active Self Directed Learning

 

I also observed classes where the music teacher acted as a coach , encouraging and helping students in their musical performances.    The confidence being built in each youngster as they performed was clear.

And an authentic assessment of the students’ work was easy .  The students in the singing class had progressed to the point where the three students I saw performing were already stage ready.

Singing Class

I was also able to observe an English language class.  Again, there  were many signs of a student centered learning environment.   Ajaan Rossana and I observed the class for the 50 minute period. There were thirty –three  students in this class of 15 year olds.   Ajaan Kob was the instructor.  The lesson she had prepared  was the use of the present and past perfect tenses: not an easy lesson to teach.

Nonetheless,  Ajaan Kob engaged the interest of the students for the whole period.  She  displayed best practices throughout the lesson.  She used different techniques and approaches to teach the lesson every 10 to 15 minutes to avoid losing the attention of her teenage students and to appeal to the different learning styles of her students, particularly aural and visual learners.   She spent the first ten minutes explaining  how to use  the present and past perfect tenses and making  sure to give the students examples that they could see clearly  on the blackboard.

Ajaan Kob’s English Class

She then switched to large visual cue  cards where she had prepared written examples of both tenses and asked students to identify the example she held up  on her cards.

Once she was confident that the class understood how the tenses were used ,  Ajaan Kob introduced the game Bingo modified to use the past perfect  tense verbs she had presented.  The game was fun and it was clear the whole class was intent  in putting the correct verbs and  verb tenses  in the Bingo spaces in order  to be the first to call out “Bingo”.

Throughout the class , Ajaan Kob  engaged the students by asking them to answer questions and to explain their understanding of the concept of the tenses.  She never raised her voice and she smiled often.   She posed questions and waited patiently for student responses.  An interesting aspect of Ajaan Kob’s  class was that after each 10 or 15 minute segment of her lesson delivery she would say to the students:”  O.K.  everyone sit up straight and get your back against the chair.”  The class would assume a good seating posture.  It was like preparing the students to  refocus as she switched to a new segment in her carefully played out lesson plan.

As I was leaving the school  ,  I told Ajaan Rossana that I was impressed with the encouragement Ajaan Kob gave to her students and the fact that she never raised her voice and was constantly friendly throughout the class.  I asked Ajaan Rossana if this was just Ajaan Kob’s way of conducting the class or was it wide-spread throughout the school.   Ajaan Rossana said that a demonstration school tries to promote teachers being friendly and encouraging to the students. ” This is a culture we actively try to promote at Satit Prasarnmit”, she told me.  “You will see this friendliness to students throughout Prasarnmit.”

Ajaan Rossana

“ Do you think this culture of engaging the students in a friendly and encouraging way is spreading to other public schools in Thailand?” , I asked.  “ Not as much as we would like”, was her rely.

I suspect that Thai public school administrators in the rural areas of Thailand find little in common with the Prasarnmit School which has facilities and teachers that are rarely found  in a regular schools.   Rural teachers certainly could learn best practices by observing the teachers at Prasarnmit.  But can this be done on a large scale?

 

 

  

 

Main Secondary School Building

According  to a report issued by the  Asian Development Bank in 2008 , Thailand has 16 demonstration schools.   Universities offering degrees in education established these schools to act as models of best practices for schools throughout the Kingdom of Thailand.  Demonstration schools are intended to foster creativity and self confidence in its students.

And this is what I discovered upon visiting the Prasarnmit Secondary Demonstration School:creativity and  self –confidence being fostered  in the students .  I spent most of the afternoon of   August 8, 2011 at the school,  located  in Bangkok at the end of  Sukhumvit  Road ,Soi 23.  The school  is in the campus of Srinakharinwirot  University.  The student body I was told numbers close to 4,000 students.  It was established in 1952. Students must take a  competitive school entrance exam .  The result is a school full of gifted students.   Can this school that also attracts gifted teachers be a model for other Thai schools?


Cafeteria at Lunch Time

I was able to visit the school thanks to the kind offices of Ajaan Rossana .  Active learning is alive and well in Thailand, at least at the Prasarnmit Secondary School .  I wandered for about an hour and a half  in the music section of the school peering into practice rooms and classrooms.  What I saw everywhere were  students practicing together and sharing insights in how to become better.  The students in the practice rooms were clearly self –directed.  I talked with a half a dozen students and all had a good command of English and showed self confidence and maturity beyond their ages.


Active Self Directed Learning

 

I also observed classes where the music teacher acted as a coach , encouraging and helping students in their musical performances.    The confidence being built in each youngster as they performed was clear.

And an authentic assessment of the students’ work was easy .  The students in the singing class had progressed to the point where the three students I saw performing were already stage ready.

Singing Class

I was also able to observe an English language class.  Again, there  were many signs of a student centered learning environment.   Ajaan Rossana and I observed the class for the 50 minute period. There were thirty –three  students in this class of 15 year olds.   Ajaan Kob was the instructor.  The lesson she had prepared  was the use of the present and past perfect tenses: not an easy lesson to teach.

Nonetheless,  Ajaan Kob engaged the interest of the students for the whole period.  She  displayed best practices throughout the lesson.  She used different techniques and approaches to teach the lesson every 10 to 15 minutes to avoid losing the attention of her teenage students and to appeal to the different learning styles of her students, particularly aural and visual learners.   She spent the first ten minutes explaining  how to use  the present and past perfect tenses and making  sure to give the students examples that they could see clearly  on the blackboard.

Ajaan Kob’s English Class

She then switched to large visual cue  cards where she had prepared written examples of both tenses and asked students to identify the example she held up  on her cards.

Once she was confident that the class understood how the tenses were used ,  Ajaan Kob introduced the game Bingo modified to use the past perfect  tense verbs she had presented.  The game was fun and it was clear the whole class was intent  in putting the correct verbs and  verb tenses  in the Bingo spaces in order  to be the first to call out “Bingo”.

Throughout the class , Ajaan Kob  engaged the students by asking them to answer questions and to explain their understanding of the concept of the tenses.  She never raised her voice and she smiled often.   She posed questions and waited patiently for student responses.  An interesting aspect of Ajaan Kob’s  class was that after each 10 or 15 minute segment of her lesson delivery she would say to the students:”  O.K.  everyone sit up straight and get your back against the chair.”  The class would assume a good seating posture.  It was like preparing the students to  refocus as she switched to a new segment in her carefully played out lesson plan.

As I was leaving the school  ,  I told Ajaan Rossana that I was impressed with the encouragement Ajaan Kob gave to her students and the fact that she never raised her voice and was constantly friendly throughout the class.  I asked Ajaan Rossana if this was just Ajaan Kob’s way of conducting the class or was it wide-spread throughout the school.   Ajaan Rossana said that a demonstration school tries to promote teachers being friendly and encouraging to the students. ” This is a culture we actively try to promote at Satit Prasarnmit”, she told me.  “You will see this friendliness to students throughout Prasarnmit.”

Ajaan Rossana

“ Do you think this culture of engaging the students in a friendly and encouraging way is spreading to other public schools in Thailand?” , I asked.  “ Not as much as we would like”, was her rely.

I suspect that Thai public school administrators in the rural areas of Thailand find little in common with the Prasarnmit School which has facilities and teachers that are rarely found  in a regular schools.   Rural teachers certainly could learn best practices by observing the teachers at Prasarnmit.  But can this be done on a large scale?

 

 

 

Categories
Pathway Schools

School for Life



Pathway School #1 THE SCHOOL FOR LIFE   Location:  Chiangmai
This school was chosen because of its joining of Thai Ministry of Education required curriculum with a vocational curriculum the co-founder , Professor Dr. Jurgen Zimmer, calls the seven excellences. These seven excellences are practical vocational learning opportunities that teachers at the school for life integrate in the morning academic learning and then help student actualize the learning in a specific project the produces real goods and services that sellable. One of the hallmarks of student centered learning is to make learning directly apply to the students daily life and to making a living. Students who attend the school for life are very poor children who come from subsistence hill tribe communities where growing food is a matter of survival.

One of the major projects included in the seven excellences is the art of growing organic food and marketing that food. Observing teachers from other school can learn how the teachers integrate the learning in academic learning in the morning with the actual learning by doing the organic farming in the afternoon. Thus students in the math classes by learn how to produce a perfect rectangle of certain dimensions in order to design plots for different crops. They may also learn to perform the math for a planned drip irrigation system for a few rai of land growing certain cash crops. In biology they may study soil analysis. In the afternoon they may actually take soil samples and decide how suitable the soil is for various crops proposed for sowing.

For more information we urge you to visit their web site at :
http://www.school-for-life.org

 

This not for profit organization helps children at risk from  marginalized groups of people in
Thailand. Most of the children are hill tribe children. Many have been abused, some have been trafficked, all are poorest of the poor.

WOULD YOU LIKE TO HELP THESE CHILDREN?
PLEASE SEE HOW BY LOOKING AT THE WEB SITE ABOVE