Category: Op Ed

Categories
Op Ed Opinion:Thai education

HELP! Teaching Reading to Thai Primary School Children

In teaching reading in any language, common sense goes a long way. Thais appear to have been blessed with more than their share of this essential society builder and aid to educating its citizens. It is not an accident that Thailand has an impressive literacy rate.

Nevertheless, what Thai education policy makers want is even more success in bringing a majority of its student population to a high Thai language reading comprehension rate by the end of primary school. Many Thai educators feel an urgent need to get a greater proportion of Thais highly educated  in order to compete  in the global market.

A key to providing a great leap forward in reading ability is the teaching of Thai language reading based on scientifically based research.    As stated at the outset, common sense goes a long way and some Thai teachers are already following the prescriptions based on  research  about teaching children to read with understanding.

These Thai teachers, consequently, are teaching phonemic awareness, phonics, fluency, vocabulary and comprehension. Their instruction is systematic and explicit. These teachers start out with the simplest sounds represented by letters (phonemes) and move gradually to the more difficult. Therefore, letters easily pronounced are necessarily taught first. Thai teachers who teach this way tell students exactly what they hope to accomplish with them during a given lesson. And these teachers model the lesson.

For illustration, this means, that in teaching first graders phonemic awareness, the teacher pronounces lettered sounds while showing students how she positions her mouth and tongue to show how she produces the sounds. Then she prompts groups of students to mimic her sounds.

Effective Thai reading teachers move into the area of phonics when the class has achieved a good foundation in distinguishing sounds within spoken words (phonemes) and can blend phonemes into words. The teacher is explicit in illustrating the relationship between phonemes and letters that represent those sounds so students can use those relationships when they are trying to recognize unfamiliar words.

Phonics is often misunderstood. It is not an end in itself but an important part of a total reading instruction programs. Phonics helps young readers understand the relationship between the Thai alphabet (graphemes—letters and letter combinations) and phonemes (individual speech sounds).

The editors of SCLThailand are aware that there are Thai experts not only on phonics but also in the continuation of reading instruction to fluency (rapid word recognition) and to comprehension. This editorial comment opportunity is being used to ask a Thai reading expert to come forward and continue this dialogue on the teaching of reading in the Thai language and the place of current scientific reading research in the context of Thai primary education. Please help!

By  Peter J. Foley, Ed.D. 

Categories
Op Ed Opinion:Thai education Opinion:World Education

Student – centred learning…..what matters most in achieving the goal of student centred learning?การเรียนรู้โดยมีนักเรียนเป็นศูนย์กลาง…..สิ่งสำคัญที่สุดเพื่อการบรรลุถึงเป้าหมายของการศึกษาแบบนักเรียนเป็นศูนย์กลางคืออะไร?

I am always attracted to schools as I travel around, whether in Thailand or in other countries. Why? I guess it is because I wonder what the experience of education is like for the children in the schools.

Travelling in three rural provinces of Southern Thailand recently, I admired the spectacular scenery of the off shore islands and rich tropical forests with limestone peaks jumping out of them. As I passed through larger towns and I noted the high schools, which always seemed to be near the main road and passing between small villages I saw local primary schools, all quiet and , bare of students at this time of the year, because April is the main part of Thai schools’ summer holiday.

Can a passing glance from a car tell one much about what it is like to be a student in any school? Of course it cannot. As I observed these schools, I soon came to realise that they all looked much the same – the large high schools had similar architecture and the design of the smaller schools were all much the same. There were differences in the way the playgrounds were kept and if paint work is used as the standard of judgment, the quality of the maintenance of the buildings. Such observations of schools would also be true in other countries.

The only way to gain an insight into the learning experience of the students who attend a school, is to actually spend some time in the school, in classrooms with teachers and students. External looks can be deceiving – a school which looks a bit run down or looks the same in design as hundreds of other schools, does not really tell one much about the experience of learning that is occurring in the school.

In this month’s edition of SCLThailand our Managing Editor has submitted an article called “The caring classroom” it is about a school in Pakistan. The photographs in that story as well as the commentary, tell us that although the school and the students are very poor, the learning experience in the school is child centred and appears to be a rich experience.

What I am getting at here is related to the theme we have taken up in previous Op Ed commentary. That is the inescapable fact that student – centred learning is strongly dependent on the pedagogical skills of the teachers.

That is not to say that the physical and educational resources of a school are not important, they are important, but the style and quality of the teaching is by far much more important.

This photograph, sent from Pakistan by our Managing Editor, Dr Peter Foley, shows the active involvement of the teacher and the engagement of the students in a school which is not much more than a tent. Please make sure you read the article on the “Caring School”.

Around the world, there are architectural companies that specialize in school design. These companies design some wonderfully innovative schools. Often their work is for wealthier governments and private school owners and developers.

One such architectural company based in Florida, USA which has designed schools around the world in both the economically advanced world and the less economically advanced world, has published a book about their work [The Language of School Design: Design Patterns for 21st Century Schools by Nair, P., and  Fielding, R., published by DesignShare.com]. The wonderful thing about this book is the first chapter looks at different modes of learning and this says much about the architects’ thinking.

A good example of their conceptual thinking is that in most schools designed by this company, they include what they call the “camp fire space”.

This is the interesting concept of providing a space in the school which is not unlike a campfire. The architects are not suggesting an actual campfire, but a space where teacher and students can gather and do what usually happens around a campfire. They can [metaphorically] gaze at the stars and dream of the way problems can be resolved or the teacher can use the space to provoke student discussion about big and generative questions. The campfire space becomes a  place where curiosity can be encouraged and dreams can be formed.

I don’t think it would be hard to form such “campfire” sites in schools that have not been recently designed. The hard thing is to inspire teachers to use this method of teaching.

Just going back to my comments about traditional looking schools, student centred education is not about architecture or the level of technology, it is about the attitudes and approaches of the teachers and those who lead and support them.  

What do our readers think?

Greg Cairnduff,

Deputy Managing Editor.

การเรียนรู้โดยมีนักเรียนเป็นศูนย์กลาง…..สิ่งสำคัญที่สุดเพื่อการบรรลุถึงเป้าหมายของการศึกษาแบบนักเรียนเป็นศูนย์กลางคืออะไร?

เกรก คาร์นดัฟฟ์ รองบรรณาธิการผู้จัดการ

14 เมษายน 2555

ผู้เขียนมักถูกโรงเรียนดึงดูดความสนใจทุกครั้งที่ออกเดินทางไปไหนมาไหน ทั้งในประเทศไทยและต่างประเทศ ทำไม? ผู้เขียนคิดว่านั่นเป็นเพราะตัวเองเฝ้าสงสัยว่าประสบการณ์ทางการศึกษาแบบใดกันที่เด็กในโรงเรียนเหล่านั้นจะได้รับ

การเดินทางไปในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้เมื่อเร็วๆนี้ ได้ชื่นชมทัศนียภาพอันงดงามของหมู่เกาะตามแนวชายฝั่งและป่าร้อนหนาทึบสลับแซมด้วยชะง่อนเขาหินปูน ขณะผ่านเข้าไปในเมือง ผู้เขียนสังเกตเห็นโรงเรียนมัธยมหลายแห่ง ซึ่งดูเหมือนจะตั้งอยู่ใกล้ถนนสายหลักเสมอและระหว่างผ่านเข้าไปยังหมู่บ้านเล็กๆผู้เขียนมองเห็นโรงเรียนประถม ทุกแห่งเงียบสงบและแทบไม่มีนักเรียน เพราะเดือนเมษายนอยู่ในช่วงปิดเทอมใหญ่ของโรงเรียนในประเทศไทย

การมองผ่านหน้าต่างรถยนต์ขณะขับผ่านจะบอกได้ไหมว่าการเรียนที่โรงเรียนนั้นเป็นอย่างไร? แน่นอนว่าไม่สามารถ เท่าที่ผู้เขียนสังเกตเห็นได้อย่างรวดเร็วว่าโรงเรียนเหล่านั้นดูคล้ายกันเป็นส่วนใหญ่ โรงเรียนมัธยมขนาดใหญ่มีโครงสร้างสถาปัตยกรรมและการออกแบบคล้ายคลึงกันมากกับโรงเรียนที่มีขนาดเล็กกว่า มีความแตกต่างกันที่ตำแหน่งของสนามเด็กเล่น และหากใช้งานสีเป็นมาตรฐานในการตัดสินคุณภาพการบำรุงรักษาสถานที่ โรงเรียนที่เราผ่านไปก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ผ่านเข้ารอบในประเทศอื่นๆ

ทางเดียวที่จะได้มาซึ่งข้อมูลเชิงลึกของประสบการณ์การเรียนรู้แบบนักเรียนเป็นศูนย์กลางของนักเรียนที่อยู่ในโรงเรียนนั้นๆก็คือการใช้เวลาอยู่ในนั้นจริงๆ ร่วมกับครูและนักเรียนในชั้น ภาพลักษณ์ภายนอกอาจหลอกตาเรา โรงเรียนที่ดูเก่าหรือดูเหมือนๆกันกับโรงเรียนอื่นๆนับร้อยไม่ได้บอกเรามากนักถึงการเรียนรู้ที่เกิดขึ้นข้างในนั้น

บทความเดือนเมษายนนี้ของ SCL ประเทศไทย บรรณาธิการผู้จัดการของเราได้ลงบทความเรื่อง “ห้องเรียนแห่งการดูแล” เป็นเรื่องราวของโรงเรียนในประเทศปากีสถาน ภาพถ่ายประกอบบทความรวมถึงข้อความบอกเราว่าแม้ว่าโรงเรียนและนักเรียนที่นั่นจะยากจนและขาดแคลน การเรียนรู้ที่เกิดขึ้นในโรงเรียนแห่งนั้นอัดแน่นเต็มไปด้วยประสบการณ์การเรียนรู้แบบนักเรียนเป็นศูนย์กลาง

สิ่งที่ผู้เขียนต้องการจะสื่อในที่นี้เกี่ยวโยงไปถึงบทความที่ลงไปก่อนหน้า นั่นคือความจริงที่เราหลีกหนีไม่พ้นว่าการเรียนรู้โดยมีนักเรียนเป็นศูนย์กลางนั้นจะมีขึ้นได้ก็ต้องขึ้นกับทักษะการจัดการหลักสูตรการเรียนรู้ของครูเป็นสำคัญ

ไม่ได้หมายความว่าตึกเรียนและแหล่งการเรียนรู้ของโรงเรียนไม่มีความสำคัญ สิ่งเหล่านั้นเป็นสิ่งสำคัญ แต่ลักษณะและคุณภาพในการสอนของครูสำคัญกว่านั้น มาก

รูปนี้ส่งมาจากประเทศปากีสถานโดยบรรณาธิการผู้จัดการ ด้อกเตอร์ปีเตอร์ โฟเลย์ แสดงให้เราเห็นถึงการมีส่วนร่วมกันระหว่างครูและนักเรียนในโรงเรียนที่ไม่ได้เป็นมากไปกว่าเต็นท์หลังหนึ่ง สำหรับเรื่องราวในภาพท่านสามารถอ่านได้จากบทความของเราเรื่อง “ห้องเรียนแห่งการดูแล”

ทั่วโลกมีบริษัทออกแบบก่อสร้างที่ทำงานในด้านการออกแบบโรงเรียนโดยเฉพาะ บริษัทเหล่านี้มีผลงานการออกแบบสถาปัตยกรรมโรงเรียนที่เยี่ยมยอดหลายแห่ง โดยผลงานส่วนมากเป็นของประเทศร่ำรวยและเจ้าของโรงเรียนเอกชนและนักพัฒนา

หนึ่งในนั้นตั้งอยู่ในรัฐฟลอริด้า สหรัฐอเมริกา ซึ่งทำงานออกแบบโรงเรียนหลายแห่งทั่วโลกทั้งในประเทศพัฒนาแล้วและประเทศกำลังพัฒนา บริษัทนั้นได้ตีพิมพ์หนังสือเล่มหนึ่งเกี่ยวกับงานที่ทำชื่อว่า [ภาษาของการออกแบบโรงเรียน: รูปแบบสำหรับโรงเรียนในศตวรรษที่ 21 โดย ไนล์ พีและฟีลลดิ้ง อาร์ ตีพิมพ์โดย DesignShare.com] สิ่งที่น่าทึ่งเกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้คือในบทแรกที่กล่าวถึงการมองความแตกต่างของการเรียนรู้และความคิดของนักออกแบบ

ตัวอย่างที่ดีของแนวความคิดของพวกเขาคือ ในงานสร้างโรงเรียนส่วนใหญ่ของที่นี่ พวกเขาได้รวมแนวความคิดที่เรียกว่า “ที่ว่างข้างกองไฟ” เอาไว้ด้วย

นี่เป็นสิ่งที่น่าสนใจสำหรับแนวคิดในการจัดการที่ว่างในโรงเรียนซึ่งไม่เหมือนกันกับรอบกองไฟ สถาปนิกไม่ไดหมายความถึงแค้มป์ไฟจริงๆ แต่คือพื้นที่ว่างที่ครูและนักเรียนสามารถเข้ามาร่วมกันเพื่อทำกิจกรรมเหมือนที่เกิดขึ้นในค่ายรอบกองไฟ พวกเขาสามารถ(เปรียบเทียบว่า)มองดูดาวบนท้องฟ้าและจินตนาการถึงวิธีการแก้ปัญหาหรือครูสามารถใช้ที่ว่างตรงนี้เพื่อสะกิดถามนักเรียนให้แสดงความเห็นในเรื่องรอบตัว ให้ที่ว่างรอบกองไฟเป็นที่ที่ความอยากรู้ได้รับการตอบสนองและความใฝ่ฝันก่อตัวขึ้น

ผู้เขียนไม่คิดว่าการสร้าง “ค่ายรอบกองไฟ” ที่ยังไม่เคยมีมาก่อนนั้นจะยาก ส่วนที่ยากคือการสร้างแรงบันดาลใจให้ครูนำวิธีการสอนนี้ไปใช้จริง

กลับมาที่ความเห็นของผู้เขียนเรื่องรูปแบบตึกเรียนมาตรฐาน การเรียนรู้โดยมีนักเรียนเป็นศูนย์กลางไม่ใช่เรื่องของสิ่งก่อสร้างทางสถาปัตยกรรมหรือระกับขั้นของเทคโนโลยี แต่เป็นทัศนคติและวิธีการสอนของครูและทุกฝ่ายที่สนับสนุน

ท่านผู้อ่านมีความเห็นอย่างไรครับ?

เกรก คาร์นดัฟฟ์

Categories
Featured Articles Op Ed Opinion:Thai education Opinion:World Education

The Heart of the Matter…..หัวใจสำคัญ

This commentary is titled “The Heart of the Matter”, this is the name of a famous song made popular by Don Henley, of the Eagles. As so often happens, the melodies of music and the lyrics of songs truly speak to us. What I will focus here, is matter about education, but what I am about to say also brings to my mind the title of that beautiful love song sung so well by Don Henley and many others. Although the song’s theme is different from our mission and this article, its title is truly relevant to the cause of this web site.

The SCLThailand website is dedicated to assisting Thai school administrators and classroom teachers to move more swiftly than has been possibly so far, towards the realization of the goal of student centred learning being the norm in Thai government schools. This goal was established in the Thai National Education Act, 1999 (Buddhist Era, 2542). Interestingly, the Act did not set a date for the massive paradigm shift that it seeks to happen.

Would it have been better to set a date for national implementation of that important goal? That is a question with many pros and cons.

Let us get back to “The Heart of the Matter”. It is now March 2012 [BE 2555], 13 years have passed since the promulgation of the Act. I wrote in a previous article [January 2012] about the need for education reformers to recognise that change is a slow process, this is certainly being borne out by the slow pace of change in implementing the move to student centred learning in Thailand.

Perhaps a symptom or sign of the lack of progress is the entrenched nature of the examination system in Thai schools. Each year, in mid March, students are very busy studying for end of year exams. On the face of it, this seems quite reasonable, but a few questions come up. Exactly which students are preparing for exams?  Answer: From primary school students as young as 6 years old in Primary 1 [Prathom 1] up to Year 12 in secondary [Matayom 6].

This leads to further questions.  How do young students in Year 1 prepare themselves for these examinations?  What is the general content of the examinations? Another significant question to ask is – why is it that children as young as this are subjected to examinations at all?  Another important question is – what hangs on the outcomes of the examinations?

I ask these questions in the hope that they will provoke some discussion on this website. The emphasis on examinations runs counter to the way students’ progress would be assessed in a pedagogical system where the student is at the centre of the teaching and learning.

In a student centered system there would be little emphasis on examinations – this may even be true for Thai schools today – the exam is not so important, although I suspect that is not the case.

But what about “The Heart of the Matter”?  

Let me come to it quite pointedly, “The Heart of the Matter” in educational terms is this: at the very core of the classroom, the school, the education system, and the nation’s  standing in international educational performance rankings, it is the teacher who matters most in students’ learning achievement. There is plenty of research evidence about this.  However, this is not the place to quote much of the research evidence. Perhaps the best evidence of the key role of the teacher is to look at the highest performing education systems in Asia and examine the factors which make them such high performing systems.

Four of the world’s highest performing education systems are from Asia. These are Hong Kong, Korea, Shanghai, and Singapore. The OECD’S Performance Indicators of Student Achievement [PISA] assessments in 2009 showed for example, that in Mathematics, 15 year old students from Shanghai performed two or three years above the level of students of the same age in Australia, the USA.

What is it about these four education systems that puts them well above other Asian systems and puts them in the class of world top performers?

The Grattan Institute from Melbourne University in Australia examined the four systems in an endeavour to get an answer to this question. The results of their investigation were published in an important report – Catching Up: Learning from the best school systems in East Asia [http://www.grattan.edu.au]

What the Institute found:

There is growing global agreement on what works in schools

A body of international research has identified the common characteristics of high-performing education systems.

They:

• Pay attention to what works and what doesn’t. They attend to best practice internationally, give close attention to measuring success, and understand the state and needs of their system.

• Value teachers and understand their profession to be complex. They attract high quality candidates, turn them into effective instructors and build a career structure that rewards good teaching.

• Focus on learning and on building teacher capacity to provide it. Teachers are educated to diagnose the style and progress of a child’s learning. Mentoring, classroom observation and constructive feedback creates more professional, collaborative teachers.

The four high performing East Asian systems are implementing what works. They have introduced one or several of the following reforms.

In particular they:

• Provide high quality initial teacher education. In Singapore, students are paid civil servants during their initial teacher education. In Korea, government evaluations have bite and can close down ineffective teacher education courses.

• Provide mentoring that continually improves learning and teaching. In Shanghai, all teachers have mentors, and new teachers have several mentors who observe and give feedback on their classes.

• View teachers as researchers. In Shanghai teachers belong to research groups that continuously develop and evaluate innovative teaching. They cannot rise to advanced teacher status without having a published paper peer reviewed.

• Use classroom observation. Teachers regularly observe each other’s classes, providing instant feedback to improve each student’s learning.

• Promote effective teachers and give them more responsibility for learning and teaching. Master Teachers are responsible for improving teaching throughout the system.

A few of the keys they took: In Hong Kong the emphasis on examinations was abandoned, in Singapore teacher education courses were re developed so they place a much greater emphasis on practical classroom management and pedagogical methodology accompanied by a reduction in the philosophical and reflective elements of the courses. In Singapore, pre service teachers are paid as government employees. In Shanghai teacher’s class contact hours were reduced so they would have more time to work with mentor teachers.

But the key thing is that in each of these systems government education policy is always linked closely with teachers’ working conditions, professional learning and career pathways.

In future months we will explore these systems more deeply.

I wonder how many of the reforms evident in Singapore Hong Kong Korea and Shanghai, have been considered in Thailand?

Whichever way educational reform is looked at, researched and examined, at the heart of educational improvement, are the teachers. In his book,  Why Not the Best Schools? [ACER Press, Camberwell, Australia, 2008] Brian Caldwell devotes a chapter to demonstrate that the quality of schools will never exceed the quality of the staff.

It is in this area, that Thailand needs to make some giant leaps so that its teachers will be trained and supported in such a way that will help the country achieve the goals of the National Education Act of 1999.  The Thai system can be as good the four Asian high flyers mentioned here, but my guess is that it needs to look closely at what those systems have done to move educational reform so quickly.  Similar things could be done in Thailand.

Greg Cairnduff

Acting Editorหัวใจสำคัญ

12 มีนาคม 2555

บทวิจารณ์นี้ตั้งชื่อว่า “หัวใจสำคัญ” คือชื่อของบทเพลงอันโด่งดังจากฝีมือของดอน เฮนลีย์ แห่งวง ดิ อีเกิ้ล และอย่างที่มักเกิดขึ้นเสมอ เนื้อร้องและทำนองของเพลงนี้พูดถึงพวกเราจริงๆ สิ่งที่ผู้เขียนจะมุ่งประเด็นไปในที่นี้ คือเรื่องเกี่ยวกับการศึกษา แต่สิ่งที่ผู้เขียนกำลังจะกล่าวถึงนั้นได้พาให้ผู้เขียนนึกไปถึงชื่อเพลงของบทเพลงรักที่งดงามซึ่งถูกขับร้องไว้อย่างไพเราะโดยดอน เฮนลีย์และนักร้องท่านอื่นๆ แม้ว่าเนื้อหาหลักของบทเพลงจะแตกต่างจากงานของเราและบทความนี้ ชื่อเพลงนี้กลับเกี่ยวข้องกับเหตุผลการมีอยู่ของเว็บไซท์นี้อย่างแท้จริง

เว็บไซท์ SCL ประเทศไทยสร้างขึ้นเพื่อเป็นการช่วยเหลือผู้บริหารและอาจารย์ผู้สอนในโรงเรียนในประเทศไทยให้เดินหน้าเกิดความเคลื่อนไหวมากขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน สู่การตระหนักถึงการให้การเรียนรู้โดยมีนักเรียนเป็นศูนย์กลางเป็นบรรทัดฐานของการเรียนรู้ในโรงเรียนของประเทศไทย จุดมุ่งหมายนี้ถูกบัญญัติไว้ในพระราบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542  ซึ่งเป็นที่น่าสังเกตว่าพรบ.นี้ไม่ได้กำหนดวันที่เอาไว้สำหรับการปรับเปลี่ยนกระบวนทัศน์ครั้งใหญ่นี้

น่าจะดีกว่าไหมหากจะมีการกำหนดวันเอาไว้ให้เป็นที่รับรู้ทั่วกันสำหรับเป้าหมายสำคัญเช่นนี้? นั่นเป็นคำถามที่มีทั้งผู้คัดค้านและสนับสนุน

กลับเข้ามาสู่ “หัวใจสำคัญของเรื่อง” ของเรา ตอนนี้คือเดือนมีนาคม 2555 สิบสามปีให้หลังนับจากพระราชบัญญัติประกาศใช้ ผู้เขียนเขียนไว้ในบทความก่อนหน้า (มกราคม 2555) เกี่ยวกับความจำเป็นสำหรับนักปฏิรูปการศึกษาที่จะตระหนักว่าการเปลี่ยนแปลงนี้เป็นไปอย่างช้าๆ นี่ย่อมเป็นผลเนื่องมาจากความเชื่องช้าของกระบวนการเปลี่ยนแปลงในการดำเนินการสร้างการเรียนรู้โดยนักเรียนเป็นศูนย์กลางในประเทศไทย

บางที สัญญาณหรือข้อบ่งชี้ถึงความไม่คืบหน้านี้คือการยึดติดอยู่กับระบบการสอบในโรงเรียนในประเทศไทย แต่ละปี เด็กนักเรียนจะง่วนอยู่กับการสอบปลายภาคการศึกษา มองเผินๆแล้วนี่ก็เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล แต่มีคำถามบางข้อขึ้นมาว่า จริงๆแล้วเด็กนักเรียนคนไหนบ้างที่ต้องเตรียมตัวเพื่อการสอบ? คำตอบคือ: นับตั้งแต่นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 ไปจนถึงนักเรียนชั้นมัธยม 6

สิ่งนี้นำไปสู่คำถามถัดไป เด็กประถมหนึ่งจะเตรียมตัวในการสอบอย่างไร? เนื้อหาที่ออกสอบมีอะไรบ้าง? อีกหนึ่งคำถามสำคัญคือ – ทำไมถึงต้องมีการสอบสำหรับเด็กที่เล็กขนาดนั้นด้วย? อีกหนึ่งข้อที่สำคัญคือ – สอบแล้วได้อะไร?

ผู้เขียนถามคำถามเหล่านี้ด้วยความหวังว่ามันจะกระตุ้นให้เกิดการแสดงความคิดเห็นขึ้นในที่แห่งนี้ การให้ความสำคัญกับการสอบวัดผลขัดแย้งกับวิถีทางประเมินความก้าวหน้าของนักเรียนในระบบการศึกษาที่นักเรียนเป็นศูนย์กลางของการเรียนและการสอน

ในการศึกษาแบบผู้เรียนเป็นศูนย์กลางจะให้ความสำคัญเพียงเล็กน้อยกับการประเมินผล – นี่อาจเป็นเรื่องจริงสำหรับโรงเรียนในประเทศไทยทุกวันนี้- การสอบไม่สำคัญนัก แม้ว่าผู้เขียนจะกังขาว่ามันไม่ใช่อย่างนั้นก็ตาม

แล้ว “หัวใจสำคัญ” ล่ะ?

จะให้กล่าวอย่างตรงไปตรงมาแล้ว ”หัวใจสำคัญ” ในทางการศึกษานั้นคือ : ในใจกลางของชั้นเรียน, โรงเรียน, ระบบการศึกษา.และการจัดอันดับผลการดำเนินการทางการศึกษาของประเทศในระดับนานาชาติ ก็คือครูซึ่งเป็นผู้ที่มีผลมากที่สุดต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของนักเรียน มีงานวิจัยมากมายเป็นข้อสนับสนุนเกี่ยวกับประเด็นนี้ อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ใช่ที่ที่เราจะมาพูดกันถึงหลักฐานทางการวิจัย บางทีหลักฐานที่ดีที่สุดของบทบาทสำคัญของครูอาจเป็นการศึกษาจากระบบการศึกษาที่มีประสิทธิภาพสูงสุดของเอเชียและมาสำรวจถึงปัจจัยที่ทำให้เกิดผลเช่นนั้น

สี่ประเทศที่มีระบบการศึกษาดีที่สุดในโลกในทวีปเอเชีย ได้แก่ฮ่องกง, เกาหลี. เซี่ยงไฮ้ และสิงคโปร์  หลักสูตรการประเมินผลนักเรียนนานาชาติ(PISA) ขององค์การเพื่อความร่วมมือทางเศรษฐกิจและการพัฒนา (OECD) ปี 2552 ได้ยกตัวอย่างให้เห็น เช่นในวิชาคณิตศาสตร์ เด็กนักเรียนอายุ 15 ปีของเซี่ยงไอ้ มีความสามารถสูงกว่าเด็กนักเรียนที่อายุเท่ากันในออสเตรเลียหรืออเมริกาไปสองถึงสามปี

อะไรคือสิ่งที่ทำให้ระบบการศึกษาในสี่ประเทศเหล่านี้มีความก้าวหน้าเหนือกว่าระบบของประเทศอื่นๆในเอเชีย และทำให้ประเทศเหล่านั้นก้าวขึ้นไปอยู่ในระดับแนวหน้าของโลก

สถาบันกราทตันจากมหาวิทยาลัยเมลเบิร์นในออสเตรเลียพยายามทำการศึกษาระบบทั้งสี่นี้เพื่อค้นหาคำตอบ พวกเขานำเสนอผลการค้นคว้านี้ในรายงานสำคัญ – ตามให้ทัน: เรียนรู้จากระบบโรงเรียนที่ดีที่สุดของเอเชียตะวันออก [http:www.grattan.edu.au]

สิ่งที่สถาบันค้นพบ:

คนทั่วโลกเห็นด้วยเพิ่มขึ้นว่าอะไรที่เหมาะสมกับโรงเรียน

เนื้อหาของการวิจัยแสดงให้เห็นถึงข้อพื้นฐานของระบบการศึกษาขั้นสูง

ระบบนั้น:

–           ให้ความสำคัญว่าอะไรได้ผลและอะไรไม่ได้ผล พวกเขาเข้าร่วมการฝึกฝนในระดับสากล ให้ความเอาใจใส่อย่างใกล้ชิดกับวิธีการวัดผลความสำเร็จ, และเข้าในสภาพและความต้องการของตนเอง

–           เห็นคุณค่าของครูและเข้าใจว่าอาชีพนี้มีความซับซ้อน ให้ข้อจูงใจผู้สมัครที่มีคุณภาพสูง ให้เขาเหล่านั้นทำหน้าที่เป็นผู้ฝึกสอนที่มีประสิทธิภาพและสร้างโครงสร้างรายได้อาชีพที่ตอบสนองกับการสอนที่ดี

–           ให้ความสำคัญกับการเรียนรู้และการพัฒนาศักยภาพของครูให้ตอบสนองต่อการเรียนรู้นั้น ครูจะได้รับความรู้เพื่อจะเข้าใจลักษณะและกระบวนการของการเรียนรู้ของเด็ก, การให้คำปรึกษา, การสังเกตชั้นเรียน และคำแนะนำที่สร้างสรรค์ก็จะสร้างครูที่มีความเชี่ยวชาญมากยิ่งขึ้น

สิ่งที่ทั้งสี่ระบบการศึกษาชั้นนำของเอเชียตะวันออกใช้ได้ผล ได้แนะนำหนึ่งหรือหลายข้อต่อไปนี้

โดยทั่วไป โรงเรียนเหล่านั้น:

–           จัดการอบรมวิชาชีพครูที่มีคุณภาพ ในสิงคโปร์ นักศึกษาจะได้รับเงินเดือนในระหว่างที่อบรม ในประเทศเกาหลีการประเมินของรัฐบาลสามารถสั่งปิดหลักสูตรการอบรมครูที่ไม่มีประสิทธิภาพได้

–           มีที่ปรึกษาเพื่อการพัฒนาการเรียนรู้และการสอนอย่างต่อเนื่อง ในเซี่ยงไฮ้ ครูทุกคนจะมีที่ปรึกษา และครูจบใหม่จะมีที่ปรึกษามากกว่าหนึ่งคนที่จะคอยดูแลและให้ความเห็นในการสอนของครูจบใหม่

–           มองครูในฐานะนักวิจัย ในเซี่ยงไฮ้ครูเป็นส่วนหนึ่งของคณะวิจัยเพื่อการพัฒนาและประเมินวิธีการสอนใหม่ๆอย่างต่อเนื่อง ครูไม่สามารถเพิ่มวิทยฐานะของตนเองได้หากปราศจากการพิมพ์เผยแพร่ผลงาน

–           ใช้การเยี่ยมชมห้องเรียน ครูทุกคนจะไปเยี่ยมชมชั้นเรียนอื่นเป็นประจำ ให้ข้อคิดเห็นที่จะช่วยในการพัฒนาการเรียนรู้ของนักเรียนในชั้นเรียนของแต่ละคน

–           เลื่อนตำแหน่งให้แก่ครูที่มีคามสามารถและมอบหมายหน้าที่รับผิดชอบมากกว่าเดิมในการเรียนและการสอน หัวหน้าครูจะรับผิดชอบส่วนงานพัฒนาการสอนทั้งระบบ

หลักสำคัญที่โรงเรียนเหล่านั้นใช้: ในฮ่องกง ความสำคัญของการสอบถูกมองข้าม ในสิงคโปร์ หลักสูตรการเรียนของครูถูกปรับปรุงใหม่โดยให้ความสำคัญมากขึ้นกับการฝึกสอนการจัดการชั้นเรียนจริงและวิธีการสอนในพร้อมกัน โดยการลดลงในส่วนปรัชญาและหัวข้ออื่นที่เกี่ยวข้องในหลักสูตร ที่สิงคโปร์ ครูฝึกสอนจะได้รับเงินเดือนเทียบเท่าเจ้าหน้าที่ของรัฐ และที่เซี่ยงไฮ้มีการลดชั่วโมงการสอนของครูลงเพื่อให้พวกเขามีเวลาทำงานกับที่ปรึกษาครูมากขึ้น

แต่สิ่งสำคัญคือ ในแต่ละระบบเหล่านี้ นโยบายด้านการศึกษาของรัฐบาลจะเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดกับเงื่อนไขการทำงานของครู, การเรียนรู้อย่างผู้เชี่ยวชาญและเส้นทางอาชีพ

ในโอกาสหน้าเราจะศึกษาระบบการศึกษาเหล่านี้ให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น

ผู้เขียนนึกสงสัยว่านักปฏิรูปในสิงคโปร์, ฮ่องกง, เกาหลีและเซี่ยงไฮ้ เคยนึกถึงประเทศไทยบ้างหรือไม่?

วิธีใดก็ตามที่ โยการวิจัยและการทดสอบ หัวใจหลักสำคัญของการพัฒนาระบบการศึกษาคือตัวอาจารย์ ในหนังสือ ทำไมถึงไม่เอาโรงเรียนที่ดีที่สุด? [ACER Press, Camberwell, ออสเตรเลีย, 2008] ของไบรอัน คาดเวล เขาได้เขียนไว้ในบทหนึ่งเพื่อแสดงว่าคุณภาพของโรงเรียนไม่มีทางเกินไปกว่าคุณภาพของครูในโรงเรียน

มันก็คือในที่นี้ ประเทศไทยต้องมีการก้าวกระโดดเพื่อให้ครูในประเทศมีการฝึกฝนและได้รับการสนับสนุนในทางที่จะช่วยให้ประเทศบรรลุถึงเป้าหมายของพระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542 ระบบการศึกษาของไทยสามารถก้าวหน้าได้เทียบเท่าระบบการศึกษาของสี่ประเทศในเอเชียที่ได้กล่าวถึงไว้ในบทความนี้ แต่ในความคิดของผู้เขียนเราต้องมองดูอย่างลึกซึ้งว่าประเทศเหล่านั้นทำอย่างไรจึงทำให้การปฏิรูปการศึกษาพัฒนาไปอย่างรวดเร็ว สิ่งนั้นน่าจะกระทำได้เช่นกันในประเทศไทย

Greg Cairnduff

รักษาการณ์บรรณาธิการ

Categories
Featured Articles Op Ed Opinion:Thai education Opinion:World Education

CHANGING TIMES ….CHANGING TEACHING AND LEARNING FOR THE 21ST CENTURY การเปลี่ยนแปลงของเวลา…. การเปลี่ยนแปลงของการเรียนการสอนในศตวรรษที่ 21

The pace of change in the world today is a feature of daily life in the 21st Century.

Educators who were in schools 30 years ago will remember the anticipated arrival of computers into daily life. Probably not many people fully realised the full impact of the rapid development of Information and Communications Technology daily life, but the coming of computers was something that was looked forward to as people felt there would been many social and economic advantages that would come with the widespread introduction of the new technology. There was talk of how computers would take over so much work that people would have much more leisure. Some education systems introduced “leisure education” into the curriculum!

I guess a question remains on whether or not the introduction of computers as an essential business and household tool has brought increased leisure. Many would doubt that it has.

But one thing was true about the 70s anticipation of the coming Information Age. In the 21st century digital technology permeates many aspects of daily life. It would be easy to list the many changes in personal and work lives that have come about as a result of pervasive ICTs, but those things are so obvious it is not necessary to mention them here.

One very important thing that is vital for educators to grasp is the rapid pace of change in work life and the exponential explosion in knowledge that has come about in the years between the final decades of last century and today.

Children born since the start of the 21st century are “digital natives” they are growing up in a truly digital, flat world.

What about the teachers of those children?

Not too many of them would be true “digital natives” most would be “digital immigrants”, they would have had to learn to live and work in the new digital age. The use of the tools of that age does not come easily to all people, teachers included. It must be admitted, however, that just as some people have a flair for learning languages other than their own native language, so too do some people have a flair for learning the digital “language” so essential to mastering the digital tools available to teachers.

Just imagine this scenario – a teacher in a high school who cannot use email, who cannot browse the internet, who cannot use tools like Skype, who does not know anything about Facebook. How can that teacher understand the real needs of the students he (or she) teachers. How can such teachers understand the world of their students and in fact how can they know their students in a way that will enable the teacher to teach the students as individuals?

Such teachers are a bit like teachers who are asked to teach a foreign language to students when they, the teachers in fact cannot speak that language themselves. They are being put in an impossible situation by the curriculum planners and administrators who introduce such initiatives without the requisite professional development of the teachers faced with implementation of the new language.

Do you know any teachers like this? Do you work with teachers like this? What are their lessons like? What is their relationship with their students like?

In Thailand I am sure many such teachers would be found in schools.

Teachers who have not adapted to the Information Age should not be condemned or looked down upon. They deserve and need as much help as possible from colleagues and their employers so that they have the confidence to use ICTs to improve their pedagogy.

Unlike the example of the jurisdictional introduction of a new curriculum above, the students who are the digital natives of the 21st century deserve to have teaching methods and a curriculum that is suited to their digital world and times. This need is not being imposed by administrators or governments as in the case of the imposition of foreign language learning as in the example above, it comes from an inevitable international spread of digital technology. So governments have to get their educations systems to respond to this as an imperative for their education systems.

In the case of Thailand, the government is about to start the distribution of computer tablets to students in Matayom 7 [year 1, high school]. The government should be applauded for taking a big step in providing Thai students with an important digital tool.

The advantage to be gained from this bold and brave initiative will not be maximized unless there is a program to train and support teachers in the use of these tablets. If there is adequate support this program could provide a dramatic swing towards student centred learning in Thai schools

SCLThailand will continue to monitor and encourage the government to follow through with it’s tablets for school children program.

ก้าวของการเปลี่ยนแปลงในโลกทุกวันนี้คือลักษณะของชีวิตประจำวันในศตวรรษที่ 21

 

นักการศึกษาที่เคยอยู่ในโรงเรียนเมื่อ 30 ปีที่แล้วจะจำได้ถึงการทำนายถึงการเข้ามาของคอมพิวเตอร์ในชีวิตประจำวัน เป็นไปได้ว่าน้อยคนที่จะตระหนักจริงๆถึงผลกระทบรุนแรงของการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วของเทคโนโลยีการสื่อสารที่มีต่อชีวิตประจำวัน แต่การเข้ามาของคอมพิวเตอร์เป็นอะไรบางอย่างที่ถูกจับตามองจากคนจำนวนมากเนื่องจากผู้คนมองว่าจะมีโอกาสทางด้านสังคมและเศรษฐกิจที่จะมาถึงพร้อมกับการแพร่กระจายของเทคโนโลยีสมัยใหม่ มีการพูดคุยกันถึงบทบาทของคอมพิวเตอร์ที่เข้ามาทำงานแทนทำให้คนมีเวลาว่างมากขึ้น บางหน่วยงานถึงกับบรรจุ “การศึกษาเพื่อการพักผ่อน” ขึ้นในหลักสูตร

ผู้เขียนเดาว่าคำถามที่ยังคงอยู่คือ การเข้ามาของคอมพิวเตอร์เป็นธุรกิจที่จำเป็นและเครื่องมือจำเป็นในงานธุรกิจและครัวเรือนที่นำมาซึ่งเวลาว่างที่เพิ่มขึ้น หลายคนจะสงสัยว่ามันจริงหรือไม่

แต่สึ่งหนึ่งที่เป็นจริงเกี่ยวกับการคาดการณ์การเข้ามาของยุคเทคโนลีการสื่อสารในยุค 70 คือ ในศตวรรษที่ 21เทคโนโลยีดิจิตอลแทรกซึมเข้ามาในหลาย ๆ ด้านของชีวิตประจำวัน มันง่ายต่อการแสดงรายการการเปลี่ยนแปลงมากมายในชีวิตส่วนตัวและการทำงานที่มีอันเป็นผลมาจากเทคโนโลยีสารสนเทศที่แพร่หลาย แต่สิ่งเหล่านี้จะเห็นได้ชัดเจนแล้ว ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องพูดถึงที่นี่
สิ่งหนึ่งที่สำคัญมากที่มีความสำคัญสำหรับนักการศึกษาที่จะเข้าใจคือการก้าวอย่างรวดเร็วของการเปลี่ยนแปลงในชีวิตการทำงานและการทะลักของความรู้ที่ได้มาในปีที่ผ่านมาระหว่างทศวรรษสุดท้ายของศตวรรษที่ผ่านมาและในวันนี้

เด็กๆที่เกิดมาตั้งแต่ช่วงเริ่มต้นของศตวรรษที่ 21 ถือเป็น ประชากรยุคดิจิตัล ซึ่งเติบโตขึ้นมาในโลกที่พรั่งพร้อมด้วยเทคโนโลยีรอบตัว

แล้วครูของเด็กๆเหล่านี้ล่ะ?

มีไม่มากนักที่เป็นประชากรยุคดิจิทัล ส่วนมากแล้วจะถือเป็น ผู้อพยพยุคดิจิทัลมากกว่า พวกเขาจำเป็นต้องเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตและทำงานให้ได้ในยุคสมัยของเทคโนโลยี การใช้เครื่องมือที่มีอายุเป็นตัวแบ่งให้ไม่อาจเข้าใจได้ง่ายกันทั่วถึงทุกคน ครูเองก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่อย่างไรก็ตาม ต้องยอมรับว่าเพียงแค่คนบางส่วนเท่านั้นนั้นที่มีไหวพริบมากพอจะเรียนรู้ภาษาอื่นนอกเหนือจากภาษาแม่ที่ตนใช้อยู่ หลักการเดียวกับที่ว่าเพียงบางกลุ่มบางคนเท่านั้นที่มีความสามารถที่จะเรียนรู้ “ภาษา” ของยุคดิจิตัลได้มากพอจะเข้าใจที่จะทำให้เครื่องมือเหล่านั้นเหมาะสมสำหรับครู

ลองนึกถึงเหตุการณ์สมมุติว่า ครูมัธยมคนหนึ่งไม่รู้จักวิธีใช้อีเมลล์ ไม่สามารถค้นข้อมูลในอินเทอร์เน็ทได้ ใช้สไกป์ไม่เป็น ไม่รู้จักเฟสบุ้ค ครูคนนั้นจะสามารถเข้าใจถึงความต้องการที่แท้จริงของนักเรียนที่ครูคนนั้นสอนอยู่ได้อย่างไร ครูคนนั้นจะเข้าใจโลกของนักเรียนของตนได้อย่างไร และสุดท้าย ครูจะรู้จักนักเรียนของตัวเองมากพอที่จะสามารถสอนเด็กคนนั้นได้อย่างไร?

ครูเหล่านั้นก็เหมือนกับครูที่ถูกจ้างให้สอนภาษาต่างประเทศให้เด็ก ในขณะที่จริงๆแล้วครูคนนั้นไม่สามารถพูดภาษานั้นได้ด้วยซ้ำ ครูถูกผลักให้เข้าไปอยู่ในสถานณการณ์ที่เป็นไปไม่ได้โดยผู้จัดทำหลักสูตรที่นำเข้ามาโดยไม่มีการพัฒนาครูให้มีความรู้ความสามารถในภาษาใหม่นี้ก่อน

คุณรู้จักครูแบบนี้บ้างไหม? เคยทำงานร่วมกับอาจารย์เหล่านี้หรือเปล่า? ชั่วโมงเรียนของพวกเขาเป็นอย่างไร? ความสัมพันธ์ระหว่างครูและนักเรียนเป็นอย่างไร?

ผู้เขียนค่อนข้างมั่นใจว่า ในประเทศไทย เราสามารถพบครูเหล่านี้ได้ทั่วไปในโรงเรียน

คุณครูผู้ไม่อาจปรับตัวเข้ากับยุคสมัยใหม่ได้ไม่ควรต้องถูกตัดสินว่าผิดหรือถูกมองข้าม พวกเขาควรและต้องได้รับการช่วยเหลือทุกด้านเท่าที่จะเป็นไปได้จากเพื่อนร่วมงานและผู้บัญชาการเพื่อให้พวกเขามีความมั่นใจที่จะให้เทคโนโลยีสารสนเทศข้ามาปรับปรุงการเรียนการสอน

ตรงข้ามกับตัวอย่างข้างบนเกี่ยวกับผู้ที่เพิ่งก้าวเข้าสู่โลกดิจิทัล นักเรียนผู้เป็นประชากรยุคดิจิทัลในศตวรรษที่ 21 ควรได้รับวิธีการสอนและหลักสูตรวิชาที่เหมาะสมกับโลกและเวลาในยุคของเขา ความต้องการนี้ไม่ได้ถูกกำหนดโดยผู้ดูแลหรือรัฐบาลอย่างเช่นตัวอย่างเรื่องการเรียนการสอนภาษาต่างประเทศที่ยกมาก่อนหน้า มันมาจากการขยายตัวของเทคโนโลยีสารสนเทศที่พัฒนาอย่างรวดเร็ว ดังนั้นรัฐจำเป็นต้องจัดการระบบการศึกษาของประเทศเพื่อตอบสนองต่อความเปลี่ยนแปลงนี้

ในกรณีของประเทศไทย รัฐบาลกำลังอยู่ในขั้นเริ่มต้นจากนโยบาลมอบแท้ปเล็ตให้กับนักเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 1 ซึ่งเป็นสิ่งที่น่าชื่นชมสำหรับก้าวใหญ่ของการจัดหาเครื่องมือดิจิตอลที่สำคัญให้กับนักเรียนไทย

การพัฒนาในขั้นต่อไปจากจุดนี้จะไม่สามารถบรรลุผลขั้นสูงสุดได้หากปราศจากขั้นตอนการฝึกสำหรับครูให้สามารถใช้เครื่องมือนี้ได้ หากทำได้มันจะเป็นตัวสนับสนุนสำคัญสำหรับการศึกษาแบบผู้เรียนเป็นศูนย์กลางในประเทศไทย

SCLประเทศไทยจะจับตาดูการเปลี่ยนแปลงที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้และให้รัฐบาลเดินหน้าขั้นต่อไปกับนโยบายนี้

Categories
Op Ed Opinion:Thai education

Society in Transition …. Education in Transition สังคมเปลี่ยน…การศึกษาเปลี่ยน

Society in Transition …. Education in Transition

Internationally, each change in social and economic structure, brings  a new way of seeing the world and a new physical shape for the community. One of these great social transitions in history was the move from societies being based on agriculture to economies became based on industry.

Around the world in the 21st Century, countries are in a major transition similar to these great transitions of the past.

It is evident that globalization has brought a new configuration to give people access to the means of knowledge production, land use and living space to satisfy their needs.

In the case of Thailand, the economy is strongly agriculture based, and the agricultural society was traditionally  self contained. A change has happened over the last thirty years.  This change from a self contained agricultural system, industrialization and the accompanying urbanization of Thailand with its population shift to big cities, has created a   strain on the traditional social structure.

In 2005, the US Pulitzer Prize winning business writer Thomas L Friedman, wrote a book called The World is Flat in which he examined the shrinking size of the earth and the interconnectedness of people all around the world that has come as a result of the rapid spread of information and communications technology [ICT].

It is now possible for people to work together and compete in real time with more other people on the planet and on a more equal footing than at any previous time in history.

People can meet and collaborate by using computers, email, teleconferences, video conferences and may types of dynamic new software. For example , Thai students studying overseas are able to read the Bangkok daily newspapers on line, talk with family and friends on line and network socially in real time as though they were at home in Thailand.

Google, Apple, Micro Soft, the GPS, the mobile phone, Facebook, Twitter, blogging, various programs and ICT facilities have “flattened” the Earth.

The world of the 21st Century Knowledge Age requires a new mix of skills. Jobs that require routine manual and thinking skills are giving way to jobs that involve higher levels of understanding of complex knowledge, and applied skills like expert thinking.

It is a worthwhile professional learning exercise for teachers to reflect on the way their society has changed, as well as the way the world has changed and look at the impact of such changes on their work as teachers.

In the West, schools have changed in different periods of history:

  • The village school was the product of the agricultural era
  • The large suburban school was the product of the industrial revolution
  • Borderless, internationalized, networked schooling, interactive campuses are more likely to be the norm in the future.
  • Life- long learning is recognised as an essential feature of the information age.

For Thai schools and Thai teachers, it is useful to examine and where they fit helping their country fit with the trends in 21st Century education.

How have schools changed in the different periods of Thai history?

How must they change in the future?

SCLThailand is trying to assist teachers in this mission while at the same time respecting Thai cultural contexts and traditions.

The January paper presented here is the first of three which look at the need to develop deep understanding in students.

The first paper in the series emphasizes the fact that reform is a slow process and reform must be embedded in the particular national context of where it is occurring.

We look forward to readers’ discussion on the educational challenges posed by the flat world and welcome contributions.

Greg Cairnduff

Acting Editorสังคมเปลี่ยน….การศึกษาเปลี่ยน

ทั่วไปแล้ว แต่ละการเปลี่ยนแปลงในด้านสังคมและโครงสร้างทางเศรษฐกิจ นำมาสู่มุมมองใหม่ ในการมองโลกและรูปแบบโครงสร้างชุมชนแบบใหม่ หนึ่งในการเปลี่ยนแปลงทางสังคมครั้งยิ่งใหญ่ครั้งหนึ่งในประวัติศาสตร์คือการเปลี่ยนแปลงจากสังคมเกษตรกรรมมาสู่สังคมอุตสาหกรรม

ในช่วงที่โลกอยู่ในสมัยศตวรรษที่ 21 ประเทศต่างๆส่วนใหญ่มีการเปลี่ยนแปลงในรูปแบบที่คล้ายคลึงกัน

นี่คือผลของโลกาภิวัตน์ (globalization) สร้างค่านิยมให้คนใช้ทรัพยากรความรู้ในการผลิต การจัดสรรที่ดินและพื้นที่อยู่อาศัยเพื่อตอบสนองความต้องการของตน

ในกรณีของประเทศไทย พื้นฐานเศรษฐกิจที่สำคัญมาจากภาคการเกษตร และรูปแบบสังคมเกษตรกรรมนั้นมีการดำรงอยู่มาช้านาน การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในช่วงสามสิบปีที่ผ่านมา จากการพึ่งพาตนเองทางด้านเกษตรกรรม สู่ผลลัพธ์ของระบบอุตสาหกรรมและการพัฒนาเมือง ประกอบกับการเปลี่ยนแปลงของประชากรในเมืองใหญ่ก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงของรูปแบบโครงสร้างทางสังคม

ปี 2548 โทมัส แอล ฟรีดแมน เจ้าของรางวัลพูลิเซอร์สาขาธุรกิจ ได้เขียนหนังสือเรื่อง World is Flat (สำนักพิมพ์เพนกวิน) ซึ่งเขาได้อธิบายถึงการที่ขนาดของโลกเล็กลงและการเชื่อมโยงระหว่างผู้คนทั่วโลกอันเป็นผลลัพธ์ของการแพร่กระจายอย่างรวดเร็วของเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร (ICT)

นั่นคือในปัจจุบัน การที่คนจะทำงานร่วมกันและแข่งขันกับคนอื่นๆไปพร้อมกันอย่างเท่าเทียมมีความเป็นไปได้มากยิ่งกว่าช่วงเวลาใดๆในประวัติศาสตร์ที่ผ่านมา

ผู้คนสามารถพบและทำงานร่วมกันโดยใช้คอมพิวเตอร์, อีเมล์, การประชุมทางไกล, video conferences และอีกหลากหลายรูปแบบใหม่ๆ ยกตัวอย่างเช่น  นักเรียนไทยที่ไปศึกษาที่ต่างประเทศสามารถที่จะอ่านหนังสือพิมพ์กรุงเทพรายวันออนไลน์, คุยกับครอบครัวและเพื่อนผ่านอินเตอร์เน็ตและสื่อสังคมออนไลน์ได้ทันทีเหมือนตอนที่เขายังอยู่เมืองไทย

สะดวกด้านเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสารต่างๆเหล่านี้เองที่ทำให้โลก “แคบ”

ความรู้ในโลกในศตวรรษที่ 21 ต้องอาศัยการผสมผสานของหลายทักษะวิชา งานแบบที่ทำเป็นขั้นตอนและใช้ความคิดถูกแทนที่ด้วยงานที่ต้องอาศัยความเข้าใจในความรู้ที่ซับซ้อนที่สูงขึ้น รวมไปถึงทักษะการประยุกต์ใช้อย่างเชี่ยวชาญ

มันเป็นประสบการณ์การเรียนรู้ที่คุ้มค่าสำหรับครูที่จะตอบสนองต่อของสังคมที่เปลี่ยนแปลงไป เช่นเดียวกับการเปลี่ยนแปลงของโลกและมองถึงผลกระทบของมันในงานของตนในฐานะครู

ในโลกตะวันตก โรงเรียนมีการเปลี่ยนแปลงแตกต่างกันไปในแต่ละช่วงยุคประวัติศาสตร์:

โรงเรียนในหมู่บ้านเป็นผลพวงของยุคสังคมเกษตรกรรม

โรงเรียนในเขตชานเมืองใหญ่เป็นผลมาจากการปฏิวัติอุตสาหกรรม

การเรียนแบบไร้พรมแดน หรือการเรียนผ่านเครือข่าย มีแนวโน้มมากขึ้นที่จะเป็นรูปแบบการเรียนในอนาคต

การเรียนรู้ตลอดชีวิตเป็นคุณลักษณะสำคัญที่ได้รับการยอมรับในยุคข้อมูลข่าวสาร

สำหรับโรงเรียนและครูในประเทศไทย เป็นเรื่องสำคัญที่จะเป็นตัวอย่างและปรับบทบาทเพื่อช่วยเหลือสังคมให้เปลี่ยนแปลงอย่างเหมาะสมกับรูปแบบการศึกษาของศตวรรษที่ 21

โรงเรียนของไทยมีการเปลี่ยนแปลงที่ผ่านมาอย่างไรบ้าง?

มันจะต้องเปลี่ยนแปลงไปอย่างไรในอนาคต?

SCL Thailand พยายามที่จะช่วยเหลือครูทั้งหลายในบทบาทนี้ในขณะเดียวกันก็เคารพในบริบททางวัฒนธรรมและประเพณีของไทย

บทความในเดือนมกราคมนี้เป็นตอนแรกแรกในสามบทที่จะมองหาความจำเป็นที่จะต้องพัฒนาความความรู้ความเข้าใจอย่างลึกซึ้งในตัวนักเรียน

เนื้อหาในบทความแรกจะกล่าวย้ำถึงความจริงว่าการปฏิรูปนั้นเป็นกระบวนการที่เชื่องช้าและการปฏิรูปนั้นต้องฝังตัวอยู่ในบริบทของประเทศที่มันจะเกิดขึ้น

เรายินดีต้อนรับความคิดเห็นและข้อเสนอแนะทางการศึกษาบนโลกแคบๆใบนี้

Categories
Featured Articles Op Ed

Getting Down to Brass TacksGetting Down to Brass Tacks

Getting Down to Brass Tacks:

Making Student -Centered Learning Work in Thailand

Starting at the Teachers Colleges

There seems to be a common consensus among educators that teachers colleges throughout Thailand need to be doing more in order to prepare future teachers to meet the challenge of fulfilling the mandates of the Education Act of 1999.  The purpose of these remarks is to spark debate on what exactly teachers college are now doing and what more they need to do to prepare pre-service Thai teachers.

My hypothesis is that a major reason for the delay in the actualization of the goals of the Education Act of 1999 is a lack of rigor in the curriculum and instruction at many of Thailand’s teachers colleges. This reason coupled with the lack of incentives to attract the best Thai students to become teachers are the main obstacles blocking Thailand’s path to excellence in public education.

I wonder how much we know about the effectiveness of our teachers colleges in Thailand.

What research has been done in Thailand on the effectiveness of teachers colleges?  What are the teaching methods used by professors at teachers colleges?  Since the Education Act of 1999 was put into effect, what demonstrable progress has been made at teachers colleges to meet the challenges of training teachers in the digital age?

Since student centered learning is at the heart of the Education Act , we also need to answer the question of what part student-centered learning plays in today’s teachers colleges curriculum.   Before we begin to talk about lapses in today’s curriculum, let me make clear two preliminary points:

1.  student- centered learning does not mean teachers exclude from their teaching methods direct teaching to the whole class.  There is an appropriate time for the teacher to explain a principal or concept or group of facts and this time is after students have wrestled with a concept ,and

2. Student- centered learning should use cognitive science research results in order to take full advantage of providing students with optimal learning environments.

Let’s look first at all the ways that teachers have at their disposal to teach a class.

How People Learn

FIGURE 1.1 With knowledge of how people learn, teachers can choose more purposefully among techniques to accomplish specific goals. From How People Learn(National Science Foundation)

As I suggested previously, direct teaching, that is “teaching by telling” does have a place in student -centered teaching.   Many educators do not understand that lectured based teaching does have an important place in student centered learning; the key is knowing when, how long an explanation is necessary and in what order “teaching by telling” is most effective.

In sum, the mastery of teaching is knowing the proper order in which to use the methods in the chart above based on the particular subject matter. Different subjects require different approaches to learning as well. For example , in teaching science the teacher is likely to choose more often from the inquiry based choices above in planning lessons.

I am most concerned that teachers colleges in Thailand may not be adequately teaching future teachers how to use cognitive science research findings in how people learn in the design of their lessons.  I will just mention three core learning principles based on solid research as illustrative, principles explained fully in How People Learn ( National Science Foundation 2000).**

Let’s take what we know about long term memory. Students have preconceived notions about a subject for study.  Effective teaching starts with students’ preconceptions and confirms them, rejects them and modifies or replaces these preconceptions.

Second, learning is enhanced when students form concepts that are personally meaningful, that is putting the organization of learning into a framework or schema.

Thirdly, learning is optimized when students are taught to use “metacognitive” strategies.  These strategies include: sense making, self assessment and reflection on what worked or needs improvement.

Applying these and other research findings to the classroom is essential so that the teacher has an understanding of the learner, including his cultural differences and preconceived ideas of the subject matter; pays attention to “what is taught, why it is taught and what mastery of the subject look like”;and makes formative assessments, on-going assessments designed to make students’ thinking “visible to both teachers and students.”  ( How Students Learn, p.24)

Of course , the first step should be to make teachers competent and expert in their chosen field.*** At the same time , the professors at the teachers colleges should be modeling teaching for understanding , that is , demonstrating constantly what a student-centered classroom looks like. One design that might be considered at teachers colleges is to spend the first two years acquiring an expert knowledge of their chosen field and the final two years learning how to apply that knowledge and understanding to teaching.  The keys to success would be producing lesson plans of excellence using research on how people learn and applying the research in effective ways in practice teaching.

These core learning principles and what needs to be done to apply them,  scratch the surface of what teachers need to know; nevertheless, it may serve to start a dialogue of what really needs to be done at teachers college to bring a high level of learning for understanding to schools across the Kingdom of Thailand.

** we strongly recommend reading How People Learn: Brain, Mind, Experience and Schools (2000) which can be downloaded free at:   http://www.nap.edu

***  To develop competence in an area of inquiry, students must: (a) have a deep foundation of factual knowledge, (b) understand facts and ideas in the context of a conceptual framework, and (c) organize knowledge in ways that facilitate retrieval and application.

 ให้การเรียนแบบมีนักเรียนเป็นศูนย์กลางได้ผลจริงในประเทศไทย

เริ่มต้นที่วิทยาลัยครู

ดูเหมือนว่าจะมีความเห็นเป็นเอกฉันท์ในหมู่นักการศึกษาว่าวิทยาลัยครูจะต้องมีบทบาทมากขึ้นเพื่อการเตรียมตัวบุคลากรครูในอนาคตให้บรรลุถึงความท้าทายตามวัตถุประสงค์ของพระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติพุทธศักราช 2542 จุดประสงค์ของมติเหล่านี้คือเพื่อจุดประกายการอภิปรายว่าสภาพที่แท้จริงของวิทยาลัยครูปัจจุบันเป็นอย่างไรและอะไรที่ต้องเพิ่มขึ้นมาเพื่อการเตรียมพร้อมในการสอนแก่ครูในอนาคตของประเทศไทย

สมมุติฐานของผู้เขียนนั้น เหตุผลหลักของความล่าช้าในการบรรลุเป้าหมายของการปฏิรูปการศึกษาตามประราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติปี 2542 คือการขาดแคลนหลักสูตรและความพร้อมในวิทยาลัยครูหลายแห่งในประเทศไทย ควบคู่กับความขาดความสามารถในการสร้างแรงจูงใจให้นักศึกษาไทยที่มีความสามารถสูงต้องการจะมาเป็นครูอันเป็นอุปสรรคสำคัญที่ขัดขวางต่อการพัฒนาการศึกษาของประเทศไทย

ผู้เขียนสงสัยว่าพวกเรารู้จักความสามารถและประสิทธิภาพของวิทยาลัยครูในประเทศไทยมากน้อยเท่าใด

มีงานวิจัยในประเทศไทยเกี่ยวกับประสิทธิผลของการเรียนการสอนของวิทยาลัยครูบ้างไหม? วิธีการเรียนการสอนที่คณาจารย์ในวิทยาลัยครูใช้สอนนักศึกษาเป็นอย่างไร? นับแต่พระราชบัญญัติการศึกษาปี 2542 มีผลบังคับใช้ มีความเปลี่ยนแปลงอะไรบ้างเกิดขึ้นที่วิทยาลัยครูเพื่อสอบสนองต่อความท้าทายของการฝึกหัดครูในยุคปัจจุบัน?

เนื่องจากการเรียนรู้โดยมีผู้เรียนเป็นศูนย์กลางเป็นหัวใจหลักของพระราชบัญญัตินี้ พวกเรายังต้องตอบคำถามว่าการเรียนรู้โดยมีผู้เรียนเป็นศูนย์กลางถูกบรรจุไว้ในส่วนใดของหลักสูตรการเรียนการสอนของวิทยาลัยครูปัจจุบัน ก่อนที่เราจะเริ่มพูดถึงหลักสูตรการเรียนในปัจจุบัน ผู้เขียนขอทำความเข้าใจกับสองประเด็นหลักใหญ่ดังนี้

  1. การเรียนรู้โดยผู้เรียนเป็นศูนย์กลางไม่ใช่หมายความว่าครูไม่มีบทบาทในการเรียนการสอนโดยตรงจากครูสู่นักเรียนทั้งชั้น มีเวลาที่เหมาะสมที่ครูต้องเป็นผู้อธิบายหลักการหรือแนวคิดหรือข้อเท็จจริง ซึ่งก็คือช่วงเวลาที่นักเรียนกำลังพยายามทำความเข้าใจกับบทเรียน และ
  2. การเรียนรู้โดยผู้เรียนเป็นศูนย์การควรใช้ผลการวิจัยทางวิทยาศาสตร์เพื่อนำมาปรับใช้ในการสอนเพื่อสร้างสิ่งแวดล้อมที่เหมาะสมต่อการเรียนรู้ของนักเรียน

เริ่มจากการดูวิธีการเรียนรู้ที่ครูสามารถนำมาใช้เพื่อสอน

How People Learn

ภาพ 1.1 ด้วยความรู้เรื่องการเรียนรู้ของมนุษย์ ครูสามารถเลือกเทคนิคที่ตรงกับความต้องการเพื่อให้ได้ผลที่สุด

เช่นที่ผู้เขียนแนะนำไว้ก่อนหน้านี้ การสอนโดยตรง ซึ่งก็คือ “การสอนโดยการบอกเล่า” มีบทบาทในการสอนแบบนักเรียนเป็นศูนย์กลาง นักการศึกษาจำนวนมากไม่เข้าใจว่าการสอนแบบการบรรยายมีบทบาทความสำคัญในการเรียนรู้โดยนักเรียนเป็นศูนย์กลางนี้ด้วย กุญแจสำคัญอยู่ที่ การรู้ว่าเมื่อไหร่และเท่าไหร่ที่การอธิบายนั้นจำเป็นเพื่อให้การสอนโดยการบอกเล่ามีประสิทธิภาพมากที่สุด

กล่าวโดยสรุป ความรอบรู้ของการสอนคือการรู้ที่ถูกต้องเพื่อที่จะใช้วิธีต่างๆตามตารางข้างบนโดยจำแนกตามพื้นฐานของแต่ละวิชา รายวิชาแตกต่างกันต้องการวิธีในการเรียนรู้ต่างไปเช่นกัน ยกตัวอย่างเช่น การสอนวิชาวิทยาศาสตร์ควรจะเลือกวิธีสอบถามมากกว่าวิธีอื่นๆ

ผู้เขียนกังวลที่สุดคือวิทยาลัยครูในประเทศไทยอาจไม่นำการใช้ผลลัพธ์ทางวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับวิธีการเรียนรู้ของมนุษย์มาใส่ในหลักสูตรการสอนอย่างเพียงพอ ผู้เขียนจะกล่าวถึงหลักการเรียนรู้ที่สำคัญสามประการ

เริ่มพิจารณาถึงความทรงจำระยะยาว ผู้เรียนมีข้อสังเกตเกี่ยวกับหัวข้อวิชาที่เรียน การสอนจะได้ผลเริ่มจากการที่ผู้เรียนมีกรอบความคิดของตนเองในวิชาที่ศึกษาและมีความคิดสนับสนุน, คัดค้าน และปรับแก้หรือแทนที่สิ่งที่ได้เรียนรู้นั้น

ประการที่สอง การเรียนรู้จะได้ผลเมื่อผู้เรียนใช้แนวความคิดของตนเองและสร้างองค์ความรู้ขึ้นมา

ประการที่สาม การเรียนรู้มีความเหมาะสมเมื่อผู้เรียนถูกสอนให้ใช้ทฤษฎี “ความเข้าใจสำคัญ” ซึ่งประกอบด้วย การสร้างความรู้สึก, การประเมินตนเองและสะท้อนกลับไปในงานหรือสิ่งที่ต้องปรับปรุง

การประยุกต์สิ่งเหล่านี้กับผลการวิจัยอื่นเข้ามาในชั้นเรียนเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อที่ครูจะมีความเข้าใจในตัวผู้เรียน รวมถึงความแตกต่างทางวัฒนธรรมและแนวคิดของรายวิชา; ให้ความสำคัญกับ “สอนอะไร, ทำไมต้องสอนและความรู้จะไรที่จะได้จากวิชานี้”; และมีการประเมินระหว่างการดำเนินการหรือระหว่างการสอนเพื่อให้นักเรียนคิดว่า “จับต้องได้ทั้งผู้สอนและผู้เรียน” (How Students Learn, p.24)

แน่นอนว่าขั้นตอนแรกควรเป็นการสร้างให้ครูผู้สอนมีความรู้ความเชี่ยวชาญในรายวิชาที่สอน*** และในเวลาเดียวกัน ผู้สอนในวิทยาลัยครูควรสร้างแบบจำลองการสอนเพื่อความเข้าใจ กล่าวคือ การสาธิตลักษณะห้องเรียนแบบการเรียนโดยมีนักเรียนเป็นศูนย์กลางอย่างสม่ำเสมอ สิ่งหนึ่งที่อาจได้รับการพิจารณาที่วิทยาลัยครูคือการใช้เวลาสองปีแรกหาความรู้ในรายวิชาที่เลือกและสองปีที่เหลือให้เรียนรู้วิธีที่จะประยุกต์เอาความรู้เหล่านั้นมาถ่ายทอด กุญแจของความสำเร็จคือการสร้างแผนการสอนที่ดีโดยใช้การวิจัยเกี่ยวกับวิธีการเรียนรู้ของมนุษย์เข้ามาประยุกต์ใช้เพื่อให้การฝึกฝนได้ผลในทางปฏิบัติ

หลักการเรียนรู้ที่สำคัญและวิธีการประยุกต์เหล่านี้เป็นสิ่งเล็กๆที่ครูทุกคนต้องรู้ อย่างไรก็ดี มันอาจเป็นการเริ่มต้นของการพูดคุยกันว่าวิทยาลัยครูจะต้องทำอย่างไรเพื่อยกระดับการเรียนรู้เพื่อความเข้าใจไปสู้โรงเรียนทุกแห่งในประเทศไทย

**ขอแนะนำให้อ่าน How people Learn: Brain, Mind, Experience and School (2000) ซึ่งสามารถดาวน์โหลดอ่านได้ฟรีที่ http:www.nap.edu

***เพื่อพัฒนาความสามารถในการเรียนรู้แบบสอบถาม ผู้เรียนต้องมี (a) พื้นฐานความรู้ที่ลึกซึ้งในวิชาที่เรียน (b) เข้าใจข้อเท็จจริงและแนวคิดในเนื้อหา และ (c) จัดการองค์ความรู้ที่มีเพื่อสามารถนำมาประยุกต์ใช้ได้

Categories
Op Ed Opinion:Thai education

Chiangmai Demonstration Schoolโรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยเชียงใหม่


 

 

Visit to the Chiangmai Demonstration School

By  Peter J. Foley, Ed.D.

 

Smack dab in the middle of ChiangmaiUniversity is a pot of gold in terms of talented teenagers.  These teenagers  study at the Chiangmai Demonstration School only a stone throw away from the Chiangmai University Faculty of Education.  The school has 1,356 students , 80 teachers and 30 teacher assistants.  Every year approximately 3,500 students take the entrance exam to be admitted to the  Chiangmai Demonstration   School  ;only 240 are admitted.   Those who attend this highly selective school , therefore, are the crème de la crème of  the Northern Thai youth gifted brain pool.

It is little wonder that every year 100% or nearly 100% of these students go on to university.  In addition, about a handful of their especially gifted students  get scholarships to study overseas.  Most of the graduating students take a few steps from their old high school and attend Chiangmai University, the premier Thai university in the North of Thailand.

I visited the Chiangmai Demonstration School on November 4th , a day full of sunshine and pleasant temperatures for which Chiangmai is noted in this beginning of the cool season.  Ajaan Jum graciously showed me around the school.  The school Director , Ajaan Patajan, kindly arranged for me to observe an English class of Matayom 2 ( 8th grade in the American system).   A student teacher taught the class.  This was the first time I had observed a student teacher inThailand.  A stroke of luck  since I got a first hand look at what currently was being taught to student teachers at Chiangmai University’s faculty of education and also by  the regular teachers at the Chiangmai Demonstration School who advise the student teachers.

Twenty-two  year old student teacher , Ms. Phachara, taught the class of 44 students. It was immediately apparent that she had what I call fire in the belly, meaning that she loved teaching and really wanted to be a teacher.  I asked her if you thought about a different career besides teaching.  “Oh no,  I want to teach, that is what I really want to do.” she replied without a moment’s  hesitation.  Ajaan Bambi is her supervising teacher.  It was obvious from the outset that there are  good teacher training practices being taught to future teachers.  There are also some disturbing continuations of traditional Thai rote teaching of language where students recite after the teacher  in unison, sentence after sentence , word after word with little concern for real understanding.

                                                                                                                      Ms. Phachara, Student Teacher

Ms. Phachara, had planned her lesson well.  She had organized a lesson in the conditional tense in four sections.  In each section, she used what Bloom’s Revised Taxonomy refers to as learning domains.  Ms. Phachara designed her lesson around a popular song by Beyonce.  The song has a number of conditional sentences, such as, “if I were a boy”.

Once Ms. Phachara has gone over the meaning of the words in the song and isolated the conditional sentences for the students, she conducted a series of activities that involved analyzing , applying , understanding and remembering.  The students were for the most part engaged and having fun learning.

What I found impressive was that about half way through the 50 minute period , Ms. Phachara divided up the class into four working groups. She gave each group sentences to each group to analyze and then apply by creating their own answers to questions raised in the song.

Once she handed out the sentences to the four groups, all the students suddenly broke out in animated discussions about the sentences they had been given.  The noise level grew in the room ,yet the student teacher was unperturbed.  Most student teachers in my experience would have been reluctant to let the class noise level increase to such a pitch, failing to note that this period of collaborative learning and application is when real learning , real understanding of the lesson is solidified.

Toward the end of the class period, she had groups of students writing on the black board and explaining their answers to the rest of the class.  This class was not what observers dread the most:  a class where the teacher lectures sleeping teen agers with no interaction with the students.

In sum, it was an impressive teacher performance given that this was a student teacher.  The only drawback that I observed was a technique  the student teacher used a couple of times and is still used in Thai schools of the teacher reciting  word or sentence and then the class repeating in unison in dull and listless monotony. This is a throw back to a bygone era where the object of school was rote memorization with little regard for understanding.

Teachers come from all over Thailand come to observe good teaching practices   at the Chiangmai Demonstration School.   An area that perhaps can be explored is an assessment of how these teacher observations are structured and what is actually carried back by the observing teachers and used in their schools in their teaching.

 

 

 

เยี่ยมชมโรงเรียนสาธิตมหาวิยาลัยเชียงใหม่

โดย Peter J. Foley, Ed. D.

ใจกลางของมหาวิทยาลัยเชียงใหม่เป็นแหล่งรวมของเหล่าวัยรุ่นผู้มีความสามารถ  เด็กเหล่านี้คือนักเรียนของโรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากคณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ประกอบด้วยนักเรียน 1,356 คน ครู 80 คนและครูอัตราจ้าง 30 คน
ทุกๆปีจะมีจะมีเด็กราว 3,500 คนสอบเข้ามาเรียนที่นี่ และมีเพียง 240 คนที่ได้รับเลือก จากการคัดเลือกอย่างเข้มข้นเช่นนี้นักเรียนที่นี่จึงนับได้ว่าเป็นเด็กนักเรียนหัวกะทิในบรรดาเด็กหัวกะทิทั้งหมดทั่วภาคเหนือของไทย

ทุกปี ทั้งหมดหรือเกือบจะทั้งหมดของนักเรียนเหล่านี้เข้าเรียนต่อมหาวิทยาลัย หรือมีบางส่วนที่มีผลการเรียนยอดเยี่ยมได้รับทุนการศึกษาให้ไปศึกษาต่อต่างประเทศ ส่วนใหญ่เลือกเข้าในมหาวิยาลัยเชียงใหม่ มหาวิทยาลัยชั้นนำในภาคเหนือของประเทศไทย

ผู้เขียนมีโอกาสเข้าไปชมการเรียนการสอนที่โรงเรียนนี้เมื่อวันที่ 4 พฤศจิกายนที่ผ่านมา ได้รับความกรุณาจากอาจารย์จุ๋มเป็นผู้ดูแลในการเยี่ยมชมครั้งนั้น ผู้อำนวยการโรงเรียน อาจารย์ภัทรจารย์ให้ผู้เขียนได้มีโอกาสเข้าดูการเรียนภาษาอังกฤษของนักเรียนชั้นม. 2 (เกรด 8 เทียบกับระบบการศึกษาอเมริกา) ซึ่งสอนโดยครูฝึกสอน
นี่เป็นครั้งแรกที่ผู้เขียนได้มีโอกาสรู้จักกับครูฝึกสอน ถือเป็นโอกาสอันดีที่ผู้เขียนมีโอกาสได้รู้ว่าเดี๋ยวนี้ครูฝึกสอนเหล่านี้ได้รับการถ่ายทอดวิชาความรู้มาอย่างไร ทั้งจากทางคณะศึกษาศาสตร์มหาวิทยาลัยเชียงใหม่และจากอาจารย์ผู้สอนที่โรงเรียนสาธิตซึ่งเป็นที่ปรึกษา

ครูฝึกสอนอายุ 22 ปี คุณพัชรา รับผิดชอบสอนนักเรียนในชั้นซึ่งมีทั้งหมด 44 คน คุณพัชราเป็นคนประเภทที่ผู้เขียนเรียกว่าเป็นคนมีไฟ เธอมีความมุ่งมั่นตั้งใจอย่างแรงกล้าที่จะเป็นครู ในการพูดคุยกันครั้งหนึ่งผู้เขียนถามเธว่าเคยคิดจะทำงานอย่างอื่นที่ไม่ใช่ครูหรือไม่ เธอตอบกลับอย่างไม่ลังเลว่าไม่
อาจารย์แบมบี้เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของคุณพัชรา ในมุมมองของผู้เขียนเห็นว่าวิธีการถ่ายทอดความรู้ระหว่างครูและนักเรียนของที่นี่ทำได้ดี แม้ยังมีบางส่วนเป็นลักษณะการเรียนแบบท่องจำอันเป็นวิธีการเรียนการสอนภาษาต่างประเทศในประเทศไทยมาช้านาน ซึ่งเป็นที่น่ากังวลนิดหน่อยว่าตัวนักเรียนจะเข้าใจจริงๆสักแค่ไหน

  คุณพัชรา ครูฝึกสอน

คุณพัชราเตรียมการสอนมาเป็นอย่างดี ในบทเรียนเรื่องประโยคเงื่อนไขทั้งสี่แบบ ในแต่ละแบบ เธอนำอนุกรมวิธานของบลูมมาปรับใช้ในการสอน คุณพัชราอธิบายบทเรียนนี้ผ่านเพลงฮิตของบียอนเซ่ “If I were a boy” (ถ้าฉันเป็นผู้ชาย) ซึ่งเนื้อเพลงมีประโยคเงื่อนไขหลายประโยคให้หยิบมาใช้เป็นตัวอย่างได้ รวมไปถึงชื่อเพลงเองด้วย

เมื่อจบการอธิบายความหมายคำคัพท์และแยกประโยคเงื่อนไขออกมาอธิบายแล้ว คุณพัชราจัดกิจกรรมการเรียนการสอนซึ่งมีทั้งการวิเคราะห์, การประยุกต์ใช้, ความเข้าใจและการจดจำ ซึ่งนักเรียนส่วนใหญ่ให้ความร่วมมือและเรียนรู้อย่างสนุกสนาน

สิ่งที่ผู้เขียนประทับใจคือ หลังคาบเรียน 50 นามีผ่านไปประมาณครึ่งทาง คุณพัชราแบ่งนักเรียนในชั้นออกเป็นสี่กลุ่มให้แต่ละกลุ่มสร้างคำถามของตัวเองในการตอบคำถามประโยคในเพลง

นักเรียนลงมือทำงานตามที่ได้รับมอบหมายทันที เสียงพูดคุยปรึกษาดังเซ็งแซ่ในห้องเรียน และคุณพัชราปล่อยให้มันเป็นเช่นนั้น จากประสบการณ์ของผู้เขียน ครูฝึกสอนส่วนใหญ่จะลังเลที่จะปล่อยให้มีการใช้เสียงดังในชั้นเรียน โดยลืมไปเด็กนักเรียนจะเกิดความเข้าใจในบทเรียนได้อย่างถ่องแท้โดยผ่านกระบวนการการเรียนรู้การทำงานเป็นกลุ่มและการมีส่วนร่วม

ก่อนหมดคาบ คุณพัชราให้แต่ละกลุ่มออกมาเขียนคำตอบของตนบนกระดานดำและอธิบายให้เพื่อนในชั้นฟัง ชั้นเรียนนี้ไม่มีบทบรรยายน่าเบื่อของครูกับเด็กหลับหลังห้องที่ผู้เขียนกลัวที่สุดปรากฏให้เห็น

โดยสรุปแล้วเป็นการสอนที่ประทับใจมาก ไม่น่าเชื่อว่าเป็นการสอนของครูฝึกสอน ข้อด้อยเดียวที่ผู้เขียนมองเห็นคือวิธีการที่ครูพูดประโยคตัวอย่างและนักเรียนพูดตาม เป็นภาพที่เราเคยเห็นมาตั้งแต่สมัยก่อน ที่การเรียนการสอนในโรงเรียนเน้นการท่องจำและนักเรียนมีความเข้าใจในเรื่องที่ตัวเองจำนั้นเพียงเล็กน้อย และยังคงมีให้เห็นในทั่วไปในชั้นเรียนของนักเรียนไทยในปัจจุบัน

ครูจากทั่วประเทศไทยมาที่โรงเรียนแห่งนี้เพื่อศึกษาเทกนิคการสอนจากโรงเรียนที่อาจอธิบายได้ว่าเป็นโรงเรียนต้นแบบด้านการพัฒนาครูและนำไปปรับใช้ที่โรงเรียนของตนเอง

Categories
Op Ed

Give Thai Teachers a Break

GIVE THAI TEACHERS A BREAK

by Peter J. Foley, Ed.D.

Give Thai teachers good teacher training; a decent salary; and good working conditions. Above all give teachers credit and rewards for the work they are doing day in and day out with their students .  Do this and Thailand will soar to the top of academic standing in Asia and the world instead of stagnating as evidenced from poor comparative scores of Thai students in math , science and English on the PISA exams.

Finland leads the world in academic standing.  Singapore is a leader in Asia.  They both attract students to become teachers who graduate in the upper third of their college graduating classes.  They meet all the criteria above.   Thailand has the money to do this too.  Thailand actually spends more of its GDP on education than Singapore does.  It is how the money is spent that is the touchstone.

Here is how the some of the money should be spent:

  1. Give the teachers the minimum salaries proposed of 15,000  baht.  Most teachers now are making only 8,000 baht , an unattractive salary for a college graduate;
  2. Identify the most outstanding teachers in each province and send them to other schools on weekends for special  in service teacher training sessions in low performing schools, especially those in the rural areas;
  3. Run a nation-wide competition for the  most outstanding teachers from each province and then pick one teacher for the elementary school  and one teacher for the secondary as the most outstanding public school  teachers in Thailand for that year. Make those two teachers that year’s ambassadors for education in Thailand ;
  4. Revamp the Ministry of Education web site so it becomes a central resource for teachers, both as a source of teacher training and new teaching opportunities.  The web site should be filled with project based and inquiry based lesson plans for each grade level and corresponds to the national curriculum. It also should house a video library of the best teachers shown in their classrooms using best practices;
  5. Identify the poorest performing schools and arrange for dynamic educational administrators to assist the school administrator  to turn the school around.
  6. Begin a Teach for Thailand program similar to that which was organized in America in order to attract the best and the brightest college graduates.  Offer these brightest of graduates a forgiveness of student loans for a three year teaching commitment in the rural school setting.

To get an idea of the kind of material that the M.O.E.  might post on its web site I would like our readers to refer to the blog of one of Asia’s finest teacher trainers from Singapore, Professor Yeap Ban Har.   Ban Har also serves on the SCLT board of editors.   I observed Professor Yeap in Singapore  giving a teacher training class. Professor Yeap personified inspiring,  elegant teaching. Please see:  http://banhar.blogspot.com

Thai teachers are responsible for educating the next generation of Thais.  Too often , far too often, we all forget just how important these educators are.  The short film , “Teddy’s Story”  is a poignant reminder of just how important teacher can and should be.  Please see: “Teddy’s Story”.ให้ครูไทยได้พักบ้าง

 

โดย Peter J. Foley, Ed.D.

ให้ครูไทยได้รับการฝึกอบรมอย่างเหมาะสม เงินเดือนที่เหมาะสมและสภาพการทำงานที่ดี สำคัญที่สุดให้กำลังใจและรางวัลสำหรับสิ่งที่พวกเขาทำเป็นประจำร่วมกับเด็กนักเรียน เพื่อให้ประเทศไทยได้ยกระดับสถานะทางการศึกษาของประเทศขึ้นมาทั้งในระดับภูมิภาคและเวทีโลกแทนการหยุดอยู่กับที่ เห็นได้จากคะแนนที่ตกต่ำในวิชาคณิตศาสตร์,วิทยาศาสตร์และภาษาอังกฤษของผลสอบวัดผลความสามารถทางวิชาการของนักเรียนไทยที่ผ่านมา

ฟินแลนด์เป็นประเทศที่มีสถานภาพทางการศึกษาเป็นอันดับหนึ่งของโลก ส่วนสิงคโปร์เป็นอันดับหนึ่งในเอเชีย ทั้งสองประเทศ ชักชวนนักศึกษาที่จบจากสถาบันการศึกษาชั้นแนวหน้าของประเทศให้เข้ามาเป็นครู ประเทศไทยเองก็สามารถทำเช่นนั้นได้เช่นกัน ในความเป็นจริง ไทยจัดสรรเงินงบประมาณให้กับการศึกษามากกว่าสิงคโปร์ สิ่งสำคัญคือเราจะใช้เงินนั้นอย่างไรให้เกิดประโยชน์ที่สุด

นี่เป็นตัวอย่างวิธีที่เราอาจลงทุน:

1. กำหนดเงินเดือนขั้นต่ำของครูให้อยู่ที่ 15,000 บาท เงินเดือนครูปัจจุบันส่วนมากจะอยู่ที่ 8,000 บาท ซึ่งเป็นจำนวนเงินที่ไม่ดึงดูดใจเอาเสียเลยสำหรับผู้จบการศึกษาในระดับปริญญา

2. คัดเลือกครูดีเด่นของแต่ละจังหวัดและส่งพวกเขาไปที่โรงเรียนแห่งอื่นๆช่วงสุดสัปดาห์เพื่อให้ช่วยเหลืออาจารย์ท่านอื่นๆในโรงเรียนที่ขาดแคลนหรือต้องการการพัฒนา โดยเฉพาะในพื้นที่ห่างไกล

3. เลือกครูดีเด่นระดับประถมและมัธยมจากครูดีเด่นทุกจังหวัดเป็นตัวแทนครูทั่วประเทศในแต่ละปี

4. ปรับปรุงเว็บไซต์ของกระทรวงศึกษาธิการให้เป็นศูนย์กลางแหล่งข้อมูลสำหรับครู ทั้งการอบรมครูและการรับสมัครในตำแหน่งต่างๆ ในเว็บไซต์ควรบรรจุข้อมูลพื้นฐานสำหรับโครงงานและแผนการสอนสำหรับนักเรียนแต่ละระดับชั้นที่สอดคล้องกับหลักสูตรการเรียนการสอน ยังอาจมีแหล่งข้อมูลสำหรับสื่อมัลติมีเดียการสอนของครูตัวอย่างเพื่อใช้เป็นแนวทางในการสอน

5. ปรับปรุงระบบการศึกษาของโรงเรียนที่ขาดแคลน

6. ปรับปรุงระบบการศึกษาของไทยให้เป็นระบบเดียวกับอเมริกา เพื่อดึงดูดนักศึกษาจบใหม่ที่มีผลการเรียนดี ยกเว้นค่าเล่าเรียนให้แก่นักศึกษาฝึกสอนที่ปฏิบัติหน้าที่ในพื้นที่ห่างไกลเป็นเวลาสามปี

สำหรับแนวคิดของเนื้อหาที่กระทรวงศึกษาธิการควรจะโพสต์ลงในเว็บไซต์ผู้เขียนอยากจะให้ผู้อ่านลองเข้าไปศึกษาในเว็บบล็อกของผู้อบรมการฝึกสอนที่ดีที่สุดคนหนึ่งของเอเชียจากสิงคโปร์ ที่ http://banhar.blogspot.com ศาสตราจารย์ Yeap Ban Har ศาตราจารย์เป็นหนึ่งในคณะบรรณาธิการของ SCLT ที่ผู้เขียนคิดว่าเขามีความสามารถมาก

ครูมีบทบาทเป็นผู้รับผิดชอบการศึกษาของประเทศชาติในอนาคต บ่อยครั้ง บ่อยครั้งมากที่เราทั้งหมดลืมเลือนความสำคัญของผู้ให้การศึกษาไป หนังสั้นเรื่อง “Teddy’s Story” ได้ให้ตัวอย่างไว้อย่างแสบสันต์ของความสำคัญที่ครูสามารถและควรเป็น อยากให้ลองดูกัน

Categories
Op Ed Opinion:Thai education

Was the letter to the Nation Newspaper too Critical?

The original editorial in The Nation is included just below Dr. Foley’s letter to the editor.

The following letter was  submitted to letters to the editor of The Nation newspaper. The letter  was not published. 

Is it possible the Nation’s editors like criticism flowing only one way? 

 

To the editors:

Re:  “School System Lets our Young Talent Die on the Vine.” Nation editorial Sunday, October 9

Reading your editorial in the Nation , the reader  is compelled to ask: does the writer really care about Thai school children dying on the vine?   There is no mention of the huge disparity in wealth and educational resources between Bangkok  and the rest of the nation.   There is no mention that Thai students in the private and demonstration schools of Bangkok are not dying on the vine.  There is no mention of positive steps that can be taken in order to make a more level playing field in terms of education and opportunity in Thailand.

Instead, the editorial states that the quality of teachers and other problems have “their roots in politics.”   At this point the editorial itself turns into a political diatribe, slyly mentioning that since Thaksin became prime minister in 2001 there has been a crippling discontinuity in education policy.  Nowhere is there mention of the coup , mention of the Abhisit administration, or mention of the 1997 economic disaster that occurred during the Democratic Party watch.  Education Minister Woravat Auapinyaul is damned with faint praise and we are told he may lose his job.

It appears disingenuous ,too, to write that the failure to spot and develop good talent in education is a puzzle.Thailand is harnessed with a rigid hierarchical system where seniority rules the roost.  The Ministry of Education is no exception, nor are the local public schools.  Therefore, youthful talent is often suppressed by superiors, not nurtured .   This is a cultural obstruction, not a political one.

The last straw for me was the mention of the tablet PC as a political gimmick.  The tired old argument that the “educational mechanisms” aren’t ready for them is raised. Again , the editorial misses the real point.   The children are ready for the tablet PC.  This is the digital age.  Thai children are ready. Thai youth are ready.   Give them a chance.  Please!

Peter J. Foley, Ed.D.

http://www.SCLThailand.org

 

 

 

Categories
Op Ed Uncategorized

So,Why Not Give Tablet PC to All Thai Students

So, Why Not Give Computer Tablets to All Thai Students?
How can giving a tablet computer filled with educational software to help a child learn to read and do their numbers be wrong? How can it be bad pedagogy? Yet, there has been an avalanche criticism in the Thai press ever since the Pheu Thai Party announced the Yingluck government was initially spending three billion baht in 2012 to hand out tablet PCs to every Thai child attending grade 1.

Respected educators like Dilaka Lathapipat, Ph.D. have voiced objection to the plan in his column “Chalk Talk” in the The Nation September 12, 2011 edition. Dr. Dilaka cited a study he co-authored of the damage to students’ PISA test scores when they are from the student cohort that use computers to play games. Other educators have been even more forceful in opposing the plan. The Nation posted an article on July 11, 2011 entitled: “Top Academics Oppose Computer Tablets Plan”. The article cited Maitree Inprasitaha, dean of education at Khon Kaen University and Chainarong Indharameesup of Boyden Global Executive Search as against the distribution of the Tablet PCs to Thai school children. Professor Maitree specifically referred to a lack of e-books and learning software in her objections. In another article in The Nation dated September 3, 2011, Veena Thoopkrajae sums up her argument in her title: “ Tablets Cannot Cure the Cancer in Thai Education.”

The devil of course is in the details. And herein lie many of the opposition’s a priori arguments.
First, no one in the Yingluck government said the Tablet PC would be a cure all for Thai education.
Next, let’s take the major, more serious arguments against giving the tablets to the children one by one and examine their validity.

Let’s start with the arguments that include no high speed internet access to the rural areas; lack of e-books and educational software, lack of ability to prevent kids from planning computer games that are not educational; and a no one to fix or replace the tablets once they are distributed.
Critics appear to have forgotten the basic principle that when there is a need in the market place ,ingenuity and energy are created to make the new product or service. In the middle of September the Forth Corporation announced the first Thai made educational tablet computer priced at 3,000 baht—under the Chinese market price. The spokesman for the company, Mr. Sawat, said the company was motivated to create this lost cost tablet in order to compete for the sudden huge demand for a tablet PC as a result of the one child one tablet PC policy. Moreover, the announcement stated that controls on the tablet PC this Thai company created ensure that only appropriate content can be used. The Forth Corporation spokesman also said that,” 800,000 tablets at 3,000 baht each could jumpstart Thai-language content such as eBooks and learning games.” Imagine the cost savings when students have an opportunity to download many school books for a fraction of the price that is now being spent on hard cover books.

Having a Thai made tablet PC is a game changer too in that the repair of tablets can be done in Thailand, and repair contracts can be made between the Thai government and the Thai manufactures.

Ah, but the nay sayers shout: what about corruption. How are you going to prevent corruption? But that is a question the Thais must answer across the board. It is patently unfair to argue that there is corruption in Thai politics and government and therefore a particular program that benefits children should not go forward. I argue that at least every Thai child will suddenly have a valuable resource in hand, unlike many corrupt Thai government projects in the past that have been bridges and roads to nowhere.
Some critics remind us that the computer and learning software is only a tool not a solution. Indeed, and what a tool! This tool is revolutionizing the way business is done throughout the world and is essential to learn for the modern day workforce. What a gift to Thai children to get started learning this essential digital tool from grade one!

Nay sayers forget too that political and social pressure are how change happens. Giving rural youth and their parents access to a computer will produce tremendous pressure to make broad band access throughout the Kingdom a reality. My argument is that this program will be a catalyst to make changes so necessary if Thailand is to be competitive in the digital age of the 21st century, including the development of educational software for Thai children, the broadening of wide band internet access to rural areas and the training of teachers in computer applications.

In sum, the big pay off will be that Thais will learn from the onset of their schooling how to use the digital tools, tools that already are essential to possess for a competitive work force. In addition, having access to powerful software packages that will help student master basic skills in language and math holds the promise of not only of helping to raise Thai children’s mediocre international based test scores ( the PISA tests) but also narrowing the learning opportunity gap between the rich and the poor. The children of the rich , concentrated in Bangkok , already have a computer or computer access and internet access. What giving a tablet PC to every child along with learning software does is to make the playing field of learning opportunities more level for the rural poor.

I agree that there is much work to be done to make the Tablet PC program a success. What I find interesting is that critics , including some of my fellow educators, fail to see the flip side of the coin. If we introduce the exciting world of digital learning to Thais just starting school they will not grow up thinking that gaming and computers are synonymous. The nay-sayers counter argument assumes that students will be able to load such games in their computer. It also assumes that students will even be allowed to load such games.

Perhaps the most logical argument of the contrarians is that not enough research and planning has gone into making the tablet PC program for children to ensure success. However, many of these objectors have been studying this problem for years and still have not given us a cogent plan.
Let us get the process started. Give the computers to the children. Trust Thai ingenuity. Let Thai corporations like Forth solve the problems that arise. Learn by doing. Trust Thai teachers to rise to the challenge of the digital age. Stop standing guard for the status quo. Take risks. Work to give all Thais access to authentic learning.

 

By Peter J. Foley, Ed.D. http://www.SCLThailand.org